nou goed, het is vandaag dus mijn verjaardag en voel me vreselijk.
mijn ex had gezegd dat hij me om 00.00 uur zou bellen, gisteravond. Ik zei nog tegen mezelf van: hoop er maar niet op. En idd, ik krijg een paar minuten na twaalf een smsje dat hij toch maar niet belt omdat iedereen al slaapt bij hem maar wel proficiat en alles. Hoewel ik het mezelf nog zo zei was ik helemaal teleurgesteld, ik had er toch zo op gehoopt. Sinds het een maand geleden uit is gegaan tussen mij en mijn vriend (hij maakte het uit) heb ik me dankzij contact met vrienden en familie nooit echt eenzaam gevoelt, maar op dat moment voelde ik me zo eenzaam en alleen. In eerste instantie wou ik dus niks terug smsen maar kon me uiteindelijk niet inhouden en smste trug dat ik er toch al niet op gehoopt had. paar seconden later wordt ik dan toch gebeld door mn ex, besluit uiteindelijk toch maar op te nemen. hij zegt dan dat hij zich toch wel schuldig voelde dat hij niet belde terwijl hij dit toch beloofd had. we hebben hierna nog n gesprek van ongeveer n kwartier. ons derde gesprek sinds het uit is en ik huilde alweer. op een gegeven moment zei ik dat t me speet datk toch elke keer moest huilen als we met elkaar praten. hierop zei hij dan dat hij dat niet erg vond en eigg wou dat hij het ook kon, omdat het anders lijkt alsof het hem niks kan schelen. waar ik weer op antwoord dat ik wel weet hoeveel hij om mij geeft, dat hij gewoon niet zo snel huilt als ik. (wil hem dus weer beter laten voelen over zichzelf, doe ik elke keer!). ik vind het zo moeilijk uit te leggen wat er allemaal gaande is tussen ons, lukt me dus ook echt niet. maar goed, na het gesprek voel ik me wel weer wat beter, want ja, hij had toch gebeld. maar kan de rest van de dag, nadat ik wakker wordt, niet in de feeststemming komen. Mijn feest had ik al gegeven en het is een maandag dus iedereen moet werken of naar school (behalve ik natuurlijk omdat ik voor mijn verjaardag vrij heb gekregen). ik heb me nog nooit zo alleen en ellendig gevoelt op mn verjaardag..