lieverd het is vandaag de dag van de waaroms.. geloof mij maar..

ik vind het echt verschrikkelijk voor je want je voelt je bedrogen..
all of your secrets are gone and all of your faith... its like being raped.. echt..
zo kan het voelen..

alles wat je voelde en in geloofde.. was dat allemaal 1 grote leugen??
its disgusting gewoon.

ik snap je..

x

Woeste Odie, ik denk dat het heel goed is dat je flink boos bent nu, want het IS ook verschrikkelijk hoe hij je de afgelopen tijd behandeld heeft!

Als ik je verhaal zo lees kan ik maar moeilijk geloven dat hij al 25 jaar lang twijfelde. Ik weet dat dat zo lijkt door alle dingen die hij nu zegt, maar hij bekijkt alles nu vanuit zijn huidige mentale toestand en dat is een hele chaotische mentale toestand. Trek je daarom niet teveel aan van de dingen die hij nu roept. Vijf-en-twintig jaar lang "doen alsof" houdt geen mens vol! Niemand is in staat om 25 jaar lang een leven te delen, intiem te zijn en plannen te maken. Hij was er die 25 jaar heus niet ten volle van bewust dat deze relatie het niet helemaal voor hem was. Echt niet. Je was er zelf bij en als je gevoeld hebt dat het goed was, dan was dat het ook.

Misschien helpt het als ik iets over mijzelf vertel. Mijn D raakte vorig jaar in een (voor mij angstaanjagende) crisis. Het begon met ontevredenheid over zijn studie/baan en dat breidde zich al snel uit naar onze relatie. Hij had het gevoel dat hij zijn hele leven bezig was met te voldoen aan (door hemzelf opgelegde) verwachtingen van anderen. Van de een op de andere dag kreeg ik de mededeling dat wat hem betreft de vlam weg was. De opmerkingen gingen van kwaad tot erger. Eerst stelde hij voor te wachten tot de vlam weer terug kwam, want hij dacht dat hij met zijn somberheid te maken had, maar niet lang daarna beweerde hij dat zijn liefde voor mij al jaren geleden een eenzame dood was gestorven. Ik kreeg dingen naar mijn hoofd geslingerd als dat hij voor niet meer dan een huisgenoot was. Onze relatie had niets met een liefdesrelatie te maken. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik ging kapot. Hoe kon mijn gevoel me al die tijd bedrogen hebben? Tot het einde aan toe waren er lieve dingen geweest en hadden we plannen voor de toekomst gemaakt. Wat een tijdsverspilling, dacht ik. Waarom is hij niet al jaren eerder weggegaan als hij toch niets voor mij voelde???

Inmiddels is hij al zes maanden bij mij weg, woont hij ergens anders en is hij met een andere baan begonnen in een andere stad. In een keer alles overboord gegooid dus. Een paar weken geleden spraken we elkaar via de telefoon. Hij raakte geemotioneerd toen hij mijn stem hoorde. Hij voelt zich redelijk, maar dat was niet door mijn afwezigheid, maar omdat hij nu beter in zijn vel zit. Hij vertelde dat hij de afgelopen tijd vooral bezig is geweest met alles overboord te gooien en dat hij nu pas weer achteruit kan kijken en dan alleen maar tot de conclusie kan komen dat wat wij hadden heel erg mooi was. Sterker nog, hij was verbaasd dat hij in die crisismaanden niet meer kon zien hoe leuk en lief ik wel niet ben. Die depressie vertekende alles, zei hij. De bewering dat zijn liefde voor mij al jaren geleden weg was, was niet waar. Daar was hij nu wel achtergekomen.

Wat ik wil zeggen, Odie, is dat je nu niet moet denken dat alles nep is geweest. Ik weet niet of jouw man ooit zal bellen om te zeggen dat het niet allemaal waar was wat hij beweerde. Ik hoop alleen dat mijn verhaal je een beetje kan doen helpen inzien dat zijn huidige visie op jullie relatie vertekend is door hoe hij zich op dit moment voelt...

Schijnbaar doen mannen dat, toekomstplannen maken en twijfelen tegelijk. Hoe dat in hun hoofd werkt weet ik niet, maar ik stond daar ook van te kijken.
Wij maakte ook toekomstplannen, alle meubels (mijn oude meubels) moesten vervangen worden. Ik was ze al op marktplaats aan het zetten om te verkopen, we hadden al een nieuwe tafel gekocht en waren bezig met de stoelen (had er al eentje voor mijn verjaardag gehad).

Ook hadden wij het over een kleiner huisje met veel land er omheen, ik zag het helemaal zitten. Want wat is nou leuker om samen over de toekomst te fantaseren. Bikkelhard om nu te moeten concluderen dat hij dat niet alleen deed, maar tegelijker tijd ook met zijn twijfels bezig was over een beeindiging van de relatie zat na te denken. Hij was het al aan het verwerken en mij in de waan laten om over de toekomstplannen te gaan praten.

Een hele fitness ruimte hadden we ingericht en nog geen maand daarna is hij zijn gevoel kwijt.

Natuurlijk twijfelt iedereen (na een lange tijd) eens een keer over zijn relatie. Houd ik nog voldoende van diegene, krijg ik nog kriebels van die persoon. Is dit nu alles?

Maar als je werkelijk echte stevige twijfels hebt dan praat je daarover met je partner. Als je tenminste werkelijk om diegene hebt gegeven. Zo niet dan vraag je je werkelijk af, of het allemaal leugens waren.

Sommige mensen kunnen zich schijnbaar niet verplaatsen in die ander en zijn vooral bezig met hun eigen gevoel. Ja keihard voor die ander inderdaad.............. maar antwoorden? Die zou je nooit en dan ook nooit krijgen. Zoek er ook niet meer na, je wordt er dood en doodziek van..

Sterkte en boos (kwaad, woest) zijn helpt enorm, het geeft verlichting, helaas maar tijdelijk.

ook die van mij zegt het hoor.....ich habe es nich gewusst......alles is er onecht en lelijk van geworden en dat doet ook zoveel pijn...de momenten waarop ik vond dat het super ging kunnen voor hem wel momenten van twijfel zijn geweest...wie zal het zeggen?...niets is meer wat het lijkt....en dat geeft mij wel zo'n gebruikt gevoel...Dat kwetst je tot op het bot...woede en pijn wisselen af met verdriet en onmacht....de ene dag sterk en een dag later een wrak...
En het waarom zal nooit beantwoord worden....het zijn gewoon een stelletje laffe onvolwassen jongetjes die geen verantwoording willen nemen voor hun daden en leven....en zowel jij als ik weten echt wel dat we beter af zijn zonder hen(zoals ze nu zijn)..maar het voelt gewoon anders..lieverd...ik denk aan je!

Ja, zo voel ik het ook. Ik voel me gebruikt en zelfs misbruikt. Hij heeft mij misbruikt, om zijn eigen te laten groeien. Alles echt alles heb ik alle jaren voor hem gedaan, hem gesteund, zijn carriere geholpen, ga zo maar door. En nu, nu hij kat in t bakkie heeft gooit hij me weg! Zo, jou kan ik niet meer gebruiken, ik ben nu waar ik ben en ga lekker alleen door..., ik ben nu belangrijk en ga mijn eigen gang. Jammer dan voor jou en de kids... En hij had nog wel een beetje inlevingsvermogen hoor: hij had nog gezegd (toen de keer dat hij vreemdging en wegging) ?ɬ´igenlijk komt dit voor jou een jaar te vroeg (omdat ik nog in herstel zit van BO) :S Rare manier van doen...

... is een belangrijk thema in de film Amelie. Ik heb mijn pseudoniem dan ook niet voor niets gekozen!

Odie, ik heb al verhalen gelezen en herkende er veel in.

Ik kan de reactie van jouw man wel voorstellen. Hoe voelt zich waarschijnlijk niet serieus genomen als zijn gedrag en gevoelens worden afgedaan als "slechts een fase", een midlifecrisis.

Mensen die in een persoonlijke crisis verzeild raken hebben eerdere fasen niet goed af kunnen sluiten en kunnen daardoor niet door naar de volgende fase. Er komt dan een punt waarop ze hun hele leven dat ze tot dan toe geleid hebben tegen het licht houden en tot de conclusie komen dat ze het graag anders hadden gewild, maar dat ze altijd werden gedwarsboomd door hun karakter. Het zijn vaak de ietwat timide, gesloten persoonlijkheden die dit overkomt. Ze hebben opeens het gevoel dat hun hele leven aan elkaar hangt van wel willen, maar niet durven. Ze raken helemaal in de knoop met zichzelf en alles moet anders. Het heeft geen zin hulp te bieden, want ze moeten er dit keer JUIST op eigen houtje uit zien te komen.

Het "als, dan" in jouw verhaal komt ook in mijn verhaal voor. Als D niet zo verlegen was geweest, dan had hij vast vaker op andere af durven stappen en dan was hij er vast eerder achter gekomen hoe het zat met zijn gevoelens voor mannen en dan had hij me nu niet zo'n pijn hoeven doen. Zei hij met kille blik in de crisis. Tja. Je hebt er niets aan. "Als mijn tante klootjes had, dan was ze mijn oom", zei mijn grootmoeder wel eens!

Voor mij is het alweer een paar maanden geleden dat ik in 1 huis leefde met "een man in een crisis". Het was verschrikkelijk. Ik fietste dagenlang trillend als een rietje uit mijn werk naar huis. Wat zou ik nu weer aantreffen? D was nooit erg goed geweest in beslissingen nemen, maar ineens ging de ene kogel na de andere door de kerk. Hij zou eens laten zien dat hij in staat was beslissingen te nemen! Hij wilde niet horen dat hij in een crisis verzeild was geraakt en destructief aan de gang was. Nee, het zou prettig voor mij zijn om te denken dat het een crisis was, maar dat was het helemaal niet. Hij voelde het nu eenmaal zo. Nu, maanden later, spreekt hij zelf van de zwartste periode in zijn leven. Hij kon dingen niet helder meer zien. Nu pas kan hij onze relatie weer waarderen.

Wat me ook opviel in je verhalen is dat je schrijft dat mensen jou zien als een sterke vrouw. Ook ik word door anderen omschreven als een strrrrrong woman. En dat past dan weer helemaal bij het type persoonlijkheid dat in zo'n crisis verzeild raakt. Door een sterke persoonlijkheid als partner te kiezen kunnen ze al die tijd het doorhakken van knopen min of meer aan de ander overlaten. Alleen leren ze het op die manier natuurlijk nooit...

Nogmaals, probeer je niet teveel aan te trekken van wat hij nu zegt hoe moeilijk dat ook is. Je kunt niets anders doen dan nu je eigen koers uit te stippelen en hem zelf dingen uit te laten zoeken. Odie, zet 'm op, you strrrrong woman!!!

Tuurlijk, snap best dat je niet altijd sterk kan zijn. Het is afschuwelijk als iemand zegt dat het allemaal maar weinig heeft heeft voorgesteld. Door zulke dingen wordt je hele referentiekader weggeslagen en ga je aan alles en iedereen twijfelen.

En ach, net als jij heb ik ook allerlei onsamenhangende uitspraken gehoord over onze relatie. De ene keer was het mis omdat we te harmonieus waren en hij NOOIT tegengas van mij kreeg, dan weer was het mis omdat ik ALTIJD over hem heen was gewalsd en hij geen enkele discussie van mij kon winnen. Steeds drong zich weer een nieuw perspectief op waaruit alles werd beoordeeld. Er was gewoon geen touw aan vast te knopen! Ik was overigens verbaasd dat hij zichzelf als "verlegen" bestempelde, omdat ik hem altijd als de sterkste van ons twee had gezien. Maar ondertussen...

Bedenk goed: hij nu is vooral op zoek naar zichzelf! Twijfel niet teveel aan wat al die jaren hebben voorgesteld. Hij komt er vast op terug!