Net dat ik dacht dat het ietsjes beter ging, besloot Mr. Ex aan mij te vragen hoe het het mij gaat! Hoe het met mij gaat??? Eerst mij in een onmogelijk situatie zetten, onwijs kwetsen, mij dumpen alsof ik niks voorstel na zoveel tijd, mijn leven overhoop gooien en nog eens mijn studie bijna hierdoor laten verknallen en hoe het met mij gaat? Wat een lef. Had hem gelijk op blok moeten zetten op msn. Was ook totaal niet van plan om contact met hem op te nemen en dit werd nog meer bevestigd toen ik hem ff kort sprak, want veel zinnigs en nuttigs kwam er toch niet uit het gesprek. Ik reageerde alleen maar vriendelijk en vrolijk en heel misschien raakte hem dit ook, want stel je voor dat ik al over hem heen zou zijn, dan heeft HIJ ook niks voorgesteld. En ik geloof ergens wel dat niet veel exen zouden willen dat diegene met een gebroken hart al haar/zijn leven zou oppakken. Want het geeft ze misschien ergens een sadistische zelfvoldoening zo van: kijk, ik ben waard om over te treuren en dan kunnen ze rustig van slapen. Goed voor hun zelfvertrouwen en die plezier gun ik hem echt niet. Volgens mij als ex door krijgt dat andere het allemaal niet zo boeit, hem juist aan het denken zet. Ach, ik weet het ook allemaal niet meer...

Hij was kortaf als altijd en het was net zo'n zinloos gesprek en niet eens vragen hoe ik het hier allemaal volhou, maar ja, verbaast mij niet eens. Hij kon al niet met mij praten toen wij samen waren, waarom nu wel? Pffff, voel zoveel woede in mij, niet normaal. Wat kan hem schelen hoe het met mij gaat? Schuld gevoel? Spijt? Ik weet het niet en wil het niet eens weten. 1 ding weet ik wel, en dat is zo zeker als 100% dat ik hem aankomende tijd absoluut niet wil horen op welke manier dan ook. Wil niet eens contact met hem.

Vaak verdwaal ik in leuke herinneringen, maar nu voel ik alleen maar woede hoe hij met mij omgegaan is. Ben duizenden keer onterecht afgesnauwd, gekleineerd en gaf mij het gevoel alsof ik dom was. En ik maar iedere keer mijn ogen voor sluiten, daar ben ik ook kwaad op mezelf. Had het nooit moeten pikken van hem.

Ben nu pas (na 2 weken) gaan realiseren wat hij allemaal gedaan heeft.
Ben ook in zo'n fase belandt, dat als ik stelletje zie kleffen, denk ik: wacht maar, als hij/zij ervandoor gaat!

Ik hoopte stiekem dat het goed zou komen in het begin en er een wonder zou gebeuren, hij zou inzien dat ie grote fout heeft gemaakt, en zou alles aan doen om mij terug te krijgen. Vermoed dat mijn lichaam de schok dat eraan kwam wou verzachten denk ik. Maar nu weet ik echt 100% dat het afgelopen is tussen ons en misschien maar goed ook... heb alsnog een lange weg te gaan met goeie en slechte dagen en ik wou dat ik hier een of andere manier snel eroverheen zou zijn, want mijn verstand zegt dat hij niet eens de tijd waard is dat ik aan hem denk of pijn voel, maar helaas, mijn hart denkt daar anders over

Zo, het helpt wel om ff van mij af te schrijven..

Sorry voor de felheid van deze blog, maar wist even niet meer waar ik het moest laten...