Het begin van onze relatie was zo zalig, we voelden ons lekker vrij, voelden elkaar aan.. waren verliefd..
Maar stilletjes aan begon ik je als vanzelfsprekkend te aanschouwen, je stond er altijd voor mij, altijd paraat, altijd aandachtig als ik iets zei..
Waardoor ik waarschijnlijk minder en minder moeite voor je deed en we evolueerden naar een bijna broer/zus relatie..
Nu is het gedaan en de pijn is bijna niet te harden.. Ik was vergeten hoe sterk mijn verliefdheid op jou was.. en die komt nu als een mokerslag in men gezicht terug..
Misschien heb jij te weinig op je paard gezeten om mij jouw als niet vanzelfsprekend te aanschouwen.. ik weet het niet..zoveel vragen.. enkel de pijn blijft...
Vrienden zeggen, gebruik deze ervaring voor je volgende relatie... maar.. ik ben zo nietig zonder jou.. jij was mijn sterke steun in tijden dat ik me onzeker voelde

ik moest je
-verrast hebben
-veel meer aandacht gehad hebben
-meer die liefdevolle romantiek gegeven hebben
-..

zoveel moest en ik wou.. maar nu is het te laat

ik voelde me vrij bij jou.. als 2 kleine kindjes konden wij spelen...