ik wil aan me zelf denken ,maar met ouders als de mijne die zielsveel van mij houden is dat onmogelijk.zij kunnen niet aanzien dat ik pijn heb,merken ze dat ik huil dat breekt hun hart. de rest van mijn familie heeft het ook moeilijk, mijn broer en zus proberen mij zover te krijgen dat ik alles vergeet, maar natuurlijk weet jij dat het onmogelijk is.
mijn moeder is 72 jaar oud en bloeddruk patiente....dus ik moet aan haar denken......ik moet.
zij proberen alle negatieven gebeurtenissen te gebruiken,om mij zo boos te krijgen dat ik hem niet meer wil zien. even lijkt het tot mij door te dringen maar na een uur zie ik weer al dat goeie die wij samen gehad hebben. en dat wil ik voor geen goud missen.
zij kunnen mij niet begrijpen dat ik nog steeds om hem geef
ondanks alles wat hij met mij doet(het feit dat hij er zo koel over doet ,terwijl ik er ziek van wordt.)
ik ben 27 jaar en straks 5 jaren getrouwd........plotseling krijg ik te horen dat hij wat tijd nodig heeft voor zich zelf om even bij te komen.
dat gun ik hem ook maar nu is er een kans dat er misschien iemand anders is waar hij van houdt....hij beweert van niet..........maar zijn gedrag is zo vreemd dat ik er gek van wordt. .......
alle volwassen zeggen dat het zo is, een paar mensen hebben hem met iemand anders gezien....toch wil/kan ik het niet geloven......
waarom niet??????
ze zeggen allemaal dat mijn geluk ergens anders is, maar waarom wil ik steeds bij hem zijn?????