Aah de liefde... en hoe het met je voeten kan spelen. Mijn vriend (de ex uit vorige blogs) heeft er gisteren alweer een punt achter gezet. Deze keer voorgoed. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen... Na de eerste breuk - die er was omdat hij zich niet goed genoeg voelde en omdat hij vond dat ik beter verdiende en mijn toekomst hier niet mocht opgeven om naar Spanje te trekken - kon ik hem niet meer 100% vertrouwen. Ik snapte de breuk niet. Hij zei toen altijd al dat hij mij niet meer graag zag. Ook al kwam het onverwachts, ik geloofde hem... waarom zou hij liegen? Overtuigen kon ik hem ook niet, dus het moest wel waar zijn...

Zoiets is moeilijk om er terug uit te krijgen, ook al hoor je later de verlossende woorden 'ik ben altijd van je blijven houden'. Toch is het moeilijk om zoiets te aanvaarden en om te snappen waarom hij dat deed. Sinds kerstavond praatten we niet meer, hij moest nadenken. In die tijd heb ik ook nagedacht. In het begin van deze week had ik het eindelijk door... die eerste breuk was er net doordat hij mij zó graag zag, dat hij zijn eigen geluk aan de kant schoof voor het mijne! Nu pas kon ik het zien! En nu was het te laat...

Doordat ik hem niet vertrouwde, hadden we veel ruzie om niets. De afstand maakt het er ook niet beter op, we waren gefrustreerd... En hij was op. In zijn laatste bericht liet hij nog weten dat hij nooit iemand zo graag gezien heeft als ik... maar dat het opgebruikt is. Door de ruzies. Hij verontschuldigde zich nog omdat hij mij niet altijd even goed behandeld heeft (wat niet waar is)... Ik voel de pijn. Ik voel de pijn, maar kan hem plaatsen. Ik had hem niet meer volledig binnengelaten, dus ben niet zo'n wrak als toen. Maar ik voel de pijn... en de spijt. Want ik zie hem nog steeds doodgraag. Zal dat altijd wel blijven doen. Hij geeft nog om mij, maar hij ziet mij niet meer graag. Pijnlijk om het voor een tweede keer te moeten horen. Pijnlijk om voor een tweede keer de liefde van 'de man van je leven' te verliezen. Heel pijnlijk. En je krijgt er een enorm slecht zelfgevoel van.
Toch heb ik hem bedankt. Bedankt omdat hij mij heeft laten inzien wat 'houden van' is. Omdat hij mij zo graag heeft gezien. En gezegd dat hij de juiste beslissing heeft gemaakt. Uiteindelijk konden we niet verder zoals we bezig waren... maar ik had verwacht / gedacht dat onze liefde sterker was... we hadden al zoveel doorstaan. Maar inderdaad... eens is het opgebruikt. Eens is het teveel.

Jammer dat het allemaal te laat is. Jammer dat het allemaal te laat is. Jammer dat het allemaal te laat is.
Maar daar moet ik dan maar mee leren leven. I've lost him.