Hey Dinges en anderen....
Ik snap het van beide kanten geloof ik wel. Ik ben iemand die nog nooit op het eerste gezicht verliefd is geworden, maar de verliefdheidskriebels ken ik wel. En bij mijn ex dacht ik meteen "Hey, die wil ik!" Maar dit was niet meteen liefde. Dat is gaan groeien. Mijn ex is zelfs nooit verliefd geweest, ook niet op zijn ex waar ie 13 jaar mee was.

Maar dan kom je op een heel cruciaal punt. Want wat is liefde? Mijn ex verstaat onder liefde, wat ik weer kalverliefde noem. Dus echt dat niet kunnen slapen, steeds willen spreken etc. Dat heb ik dan weer niet. Tuurlijk ik wilde hem dolgraag zien en spreken en keek uit naar iedere ontmoeting. Maar zo extreem als niet kunnen slapen of wat dan ook. Nee, dat gebeurde eerder toen het uit was

Maar, en dit is wel heel belangrijk, ik denk ook dat ik veel van die gevoelens niet toeliet. Puur uit angst. Ik durfde dus eigenlijk niet te genieten. Dat mijn ex zegt nooit verliefd te zijn geweest, dat komt volgens mij ook ergens daar vandaan.
Dus: ook verliefdheid kan groeien, en je moet het durven toelaten.

Toch moet er wel degelijk iets in je gevoel zijn dat zegt "dit is goed zo". Dat je niet verliefd bent, hoeft niet meteen de twijfel te veroorzaken. Mijn ex was ook niet verliefd, maar hij wilde wel degelijk een relatie met mij. Hij was tenslotte ooit ook inmens gekwetst, dus het durven toelaten en het willen opbouwen was al heel wat voor hem.
Als ook dat gevoel er niet is, als er heel duidelijk iets knaagt dan denk ik dat je je gevoel moet volgen.

De chemie, de verliefdheid, het weten dat je bij mij iemand wilt zijn...dat kan je allemaal niet verklaren. Net zozeer als je niet kan verklaren waarom je de ene wel leuk vindt en de ander niet. Ik kom zat aantrekkelijke mannen tegen, zowel lichamelijk als geestelijk of allebei, waar ik toch niet op val. Waarom niet?? Geen flauw idee. Dat is puur een gevoelskwestie, dat kan je aan niemand uitleggen.

Berrie, het is zo ontzettend naar om iemand te kwetsen. Dat doe je echt niet expres. Ik denk dat de beslissing die je nu genomen hebt, hebt gedaan om haar verder leed te besparen. Je mag jezelf verliezen in de liefde, maar jezelf nooit kwijtraken. Als je begrijpt wat ik bedoel....
Dus als jij voelt dat je afstand moet nemen, dan denk ik dat dat de juiste beslissing is.
Heel veel sterkte en ik hoop op heel veel geluk!
(Het blijft toch interessant om dit soort inzichten te lezen. Wat dat betreft heb ik ontzettend veel geleerd voor een mogelijk nieuwe relatie).
Succes! Panic

Hai Panic en Boa,

Gelukkig zijn er nog mensen zoals jullie die de nuance erin kunnen brengen, want soms begrijp ik mezelf niet eens en dan is het prettig om het licht van anderen te zien schijnen op de hele situatie. "Wat is liefde" is inderdaad een vrij cruciale vraag en ik denk dat iedereen deze anders zal beantwoorden. Ik ben zelf 2 keer op slag verliefd geworden, maar ik heb ook ervaren dat dergelijke gevoelens kunnen groeien naarmate je iemand beter leert kennen. Zolang 2 mensen zich goed bij elkaar voelen en ze zijn eerlijk tegen over elkaar voor wat betreft hun gevoelens en verwachtingen, dan is er volgens mij niks aan het handje en kun je het beste maar genieten van het moment. We weten allemaal dat het leven soms plotsklaps een ommezwaai kan maken en dat het daarom heel erg belangrijk is om de dag te plukken.

Berrie, je hoeft je inderdaad niet schuldig te voelen. Volg je hart en wees eerlijk, niet alleen tegnover haar maar vooral ook naar jezelf toe. Zolang je handelt naar eer en geweten dan hoe je je nergens schuldig over te voelen.

Groetjes allemaal..., D

goh...

ik heb jammer genoeg niet veel tijd om te reageren nu, maar herkenbaar dit...

8 maanden was t bij ons en hij hield heel veel van mij, t was heerlijk, gezellig, maatjes met sex en ga zo maar door. Iedereen zag ons samen, we waren een leuk stel, weinig of nee, geen problemen...

totdat...

de onzekerheid bij mij begon, mijn gevoelens waren oprecht. Maar ik twijfelde aan de zijne. Was hij wel echt verliefd ook, echt gek op me? Ja ik weet dat hij t heel gezellig vond, dat hij van me hield. Hadden t soms al over samenwonen. En toch bij steeds zo'n fingerspitzengefuhl...er klopt iets niet, maar wat...

ik heb t een paar keer aangesneden en kreeg niet te horen wat ik dacht te gaan horen, totdat

totdat, toch opeens na een paar biertjes eruit kwam, (lees: ik het eruit getrokken heb) Hij had de beroemde klik niet met mij. Verder alles wel, maar dat niet en dat was dus wat ik voelde, denk ik

Maar hij wilde me geen pijn doen, iedereen behalve mij en dus wilde hij er toch mee doorgaan en t was tenslotte echt goed samen

...ik ben er stuk van...

maar t geeft me eenstukje rust dat ik dat onzekere gevoel nu kwijt ben, dat wel

ik moet stoppen hoewel ik graag meer zou willen zeggen

tot de volgende

Heel herkenbaar allemaal...

Voor mij is misschien de ratio tegenwoordig nog wel belangrijker dan de kriebels van het verliefd-zijn, zoals Dinges beschrijft. Puur mijn gevoel volgen heeft me al vaak genoeg alleen maar pijn opgeleverd. En ik denk ook dat als je een paar keer flink gekwetst bent, dat pure gevoel van intense verliefdheid ook niet meer zo makkelijk terug komt... bij mij niet in ieder geval.

Mijn ratio krijgt steeds meer inbreng: als ik iemand leuk vind ga ik steeds meer redeneringen maken over of dit echt wel een persoon is die bij me past, of dit ooit echt een vriend van me zou kunnen zijn, of het verstandelijk gezien wel echt zou kunnen werken. Naast die ratio vind ik het zogenaamde basis-gevoel net zo belangrijk: het gevoel dat het goed zit... Als dat er niet is, dan heeft het geen zin. Als ik dit zo lees, heeft Berrie dat basisgevoel niet, Dinges wel.. als je helemaal gek bent op iemand en dat alleen maar sterker wordt, zijn die kriebels dan echt nodig?

Que sera, wat jij schrijft herken ik ook... je zelfvertrouwen krijgt elke keer dat je afgewezen wordt een knal. Ik zit nu ook weer in een situatie van een pril beginnetje met iemand dat meteen vastliep. En hoe goed ik hem en de situatie ook begrijp, toch voel je je afgewezen en gekwetst, en idd.. bij mij neemt het vertrouwen dat iemand bij me blijft en niet weer afhaakt ook af... het enige dat je kunt doen is inzien dat jij de moeite waard bent om bij te zijn, en accepteren dat iemand anders dat niet zo ziet... Ik weet dat ik de rest van mijn leven bij mezelf blijf en vind dat een prima vooruitzicht. Of er ooit iemand naast zal staan, ik weet het niet... time will tell