Ik heb drie maandjes een relatie gehad die uitging owv onzekerheid van mezelf, twijfels langs zijn kant.
Hij vond het erg, weende zelfs, en we zijn zonder ruzie uit elkaar gegaan.
Een week lang praatte hij nog op msn supertof met me waardoor ik dacht hey we kunnen gerust nog op vriendschappelijke basis verder, en opeens een ommezwaai van jewelste.
We hebben ruzie gehad waarin hij me vanalles verweet waar niets van waar was (oa dat ik dronk om over de breuk te geraken).

ik ga nog om met vrienden van hem, omdat ze zelf altijd toenadering zoeken. Ik heb een anderhalfmaandje echt alles gedaan om hem te ontwijken, en zijn vrienden. Ik dacht zo komt er rust. Na een anderhalfmaand altijd gezaag te horen van zijn vrienden van kom je mee iets doen, heb ik dan toch maar eens ja gezegd.

Hij beweerde altijd dat hij het niet erg vond als ze met mij omgingen. Nu ja misschien is dat wel zo , maar toch is er ruzie van gekomen. Het straffe is dat hij niet tegen mij ruzie komt maken, of klagen, nee dat lef is er niet. Hij begint dan maar tegen die vrienden dat ik mij anders voordoe dan ik ben. Dat ik een andere kant heb die zij niet zien. Dat ik op een feestje toen het pas uit was hele tijd aan hem zat ( wat dus echt niet waar is). Dat ze moeten respecteren dat hij me niet wil zien daardoor .

Ik word er zo ziek van om te horen dat hij mij zo voorsteld tov hun. Ik weet dat niemand hem gelooft, en ze dit ook duidelijk tegen hem zeggen. Hij krabbelt dan wel terug, maar ondertussen zit ik wel met die woorden die niet uit mijn hoofd geraken. Ik heb hem nooit iets misdaan.

Twee weken terug toen ik hem opstap tegen kwam gaf hij me een kus en dat was het. Geen woord,; geen hey hoe is het, niets.
Nu gisteren zag ik hem terug toevallig, en nu was het compleet negeren. Hij is gewoon ergens anders gaan staan toen hij mij in het oog had.
Ik voel me al de hele dag slecht erover.
Waarom moet het zo verlopen als het zo makkelijk kan, en ik dat graag zou willen...Ik weet niet goed meer hoe ik het moet aanpakken.