Ik sluit me aan bij Jeronimo. Ik ben ook zo ver dat ik af en toe nog pijn heb maar niet meer zo erg.

Wel is er iets geks aan de hand. Ik heb mijn boosheid lange tijd onderdrukt doordat ik vrienden wil blijven en doordat ik ook begrip heb voor hem. Maar ik merk nu ook dat die boosheid toch blijkbaar bij het verwerkingsproces hoort en ik het niet kan en mag negeren want ik ben nu echt zo ontzettend pissig op hem. Ook heb ik net die link van Jeronimo gelezen en ook daar staat in dat je best boos mag zijn enzo.

God, ik heb echt waar alle emoties doorlopen en die boosheid kwam wel eens een beetje bovendrijven maar verdriet was toch de grootste emotie. En nu.... Het lijkt wel alsof ik nu pas die boosheid durf/kan/wil toelaten. Ik denk ook niet dat het onze vriendschap in de weg hoeft te staan. Ik ga er gewoon voor zorgen dat ik in deze woede-periode zo min mogelijk contact met hem heb.

En eindelijk....Eindelijk heb ik het gevoel gekregen dat ik hem niet eens meer terug zou willen. Al die tijd, al die tijd heb ik gedacht dat ik hem zo wel weer terug zou willen. Maar nu.... Nu wil ik het niet eens meer. Komt het omdat ik een klein beetje gevoelens heb voor een andere jongen? Is dat nu hetgeen wat mij over die drempel heeft gekregen? En ik weet ook nog helemaal niet wat ik uberhaupt wil met die jongen maar ik heb echt het gevoel dat ik mijn ex niet meer terug zou willen. Ik begin nu ook opeens zijn negatieve kanten te zien.

Is de roze bril dan eindelijk af? Of doet mijn geest dit om verder te kunnen?

En weet je waar ik misschien nog wel het meeste boos om ben (afgezien van onze relatiebreuk).... Dat dat joch het gewoon voor elkaar kan krijgen om zijn gevoelens achter een deurtje op te sluiten. Wanneer komt dat er dan uit?

De kl**tzak. Alsof het allemaal niets was. Nou ik wil nooit meer zo'n joch. 7 jaar lang alsof er iets aan de hand is en wij het droomkoppel zijn en dan opeens van de ?ɬ©?ɬ©n op de andere dag ermee kappen. Zo iemand wil ik niet meer. Ik wil de allerliefste. En ik wil de allerliefste zijn.

Puh! Wat is het ook een sukkel. Dat ie mij laat gaan! Het meisje wat zielsveel van hem hield. Ik had werkelijk alles willen proberen.

God en wanneer ik dit uitspreek ga ik weer begripvol denken. Ik zal het maar niet opschrijven. Het lijkt wel alsof ik niet boos wil zijn. Maar ik kan wel boos zijn om 1 ding. Dat hij niet heeft gepraat over zijn problemen maar er gewoon liever zo maar mee kapt.

Verder wil ik nog even zeggen dat ik ook ontzettend blij ben met mijn vrienden. Toen ik een relatie had dacht ik dat die het belangrijkste was van de hele wereld maar nu weet ik wel beter. Mijn familie en vrienden zijn het allerbelangrijkste. Want wat ben ik toch blij dat ik die heb. En wat ben ik blij dat ik "oude bekenden" weer opnieuw leer kennen.

Pfff misschien een beetje een verward verhaal van mij hier maar ik zit hier op mijn werk een beetje woedend te wezen en moest het even heel snel kwijt.

Sorry dat ik iemands blog voor mijn eigen frustraties misbruik. Eigenlijk was het een aansluiting bij Jeronimo maar mijn boosheid kwam er ff uit.

Anyway het gaat echt over. Ik ben uit zo'n diep dal gekomen en de uitspraak "What doesn't kill you, makes you stronger" is helemaal waar. Ik ben nu 7 maanden verder en het is nog niet geheel over natuurlijk (zie mijn boosheid) maar het ergste verdriet is voorbij. En ik heb zowaar weer heel vaak en heel veel lol. En de eerste 5 maanden heb ik toch bijzonder weinig lol beleeft.

Sterkte allemaal!

Liefs,
Hoop

Hey Chriske,

ikzelf ben 8 maand verder en de pijn is nog niet geheel weg. Ik kan me er wel steeds meer en meer mee verzoenen, maar het is er dus nog steeds.
Zoals je zelf aangeeft is het denk ik idd afhankelijk van een aantal factore, hoe je zelf bent, of je iemand anders hebt, ...

Liefs,

Speler

Life is what you make of it...or not!
Don't let my nick fool you.
Don't be a rabbit, let the hunters see what you think of them!

Bij mij is het nu drie maanden geleden, eerst was ik heel verdrietig en begreep het niet. Wilde het niet geloven, toen werd ik heel erg kwaad. En toen ik kwaad was ging het goed met me, dat helpt om het te verwerken.
Maar nu ben ik weer terug in de verdrietige fase . Ik heb het gevoel dat ik mijn ex moet redden, terwijl ik dat psychische wrak ben. Ik weet verstandelijk dat het voorbij is en geloof ook niet meer in een relatie met mijn ex. Maar waarom ben ik dan nog steeds zo met hem bezig, waarom ben ik zo verdrietig. Elk contact met mijn ex grijp ik aan, terwijl ik er eigenlijk niets aan heb. Terwijl het alleen maar erger word.
Wat moet ik er mee, gek word ik ervan.

Kijk het is natuurlijk bij iedereen verschillend en het hangt volgens mij ook helemaal af van de manier waarop je ermee omgaat en hoe je in die relatie stond.

Die link van Jeronimo (zie 1 vd reacties) geeft daar ook wel interessante info over.

Waar ik in ieder geval iedereen voor wil waarschuwen is dat je beter niet al te lang in de slachtofferrol kunt blijven hangen. Natuurlijk is het zeer rechtvaardig dat je pijn, verdriet, boosheid, frustratie en wat al nog meer voelt. Maar probeer ook positief te zijn. Het glas is halfvol, niet half leeg. Wat mij erg hielp was te bedenken dat ik zeker niet de enige ben met deze situatie. Kijk alleen maar op deze site hoeveel mensen te maken hebben met liefdesverdriet. En op een gegeven moment gingen er ook "in het echt" mensen in mijn omgeving uit elkaar. Dat was voor mij een moment om veel meer uit de slachtofferrol te kruipen.

Verder bedenk ik, dat ik 7 hele mooie jaren met hem heb gehad en dat ik daar erg dankbaar voor ben. En bedenk ook dat de liefde weer komt, als jij er weer voor open staat.

Kijk ook naar de stijgende lijn die je doormaakt. Op een gegeven moment denk je minder aan die persoon, op een gegeven moment merk je op dat er een dag voorbij is gegaan waarop je een keer geen traan hebt gelaten, op een dag wordt je wakker zonder de drukkende pijn op je borst, en op een dag merk je op dat je weer een keer oprecht hebt gelachen, en op een dag merk je op dat je het eigenlijk best goed met jezelf kunt vinden, en op een dag merk je op dat je blij bent met je leventje. En ik ben nu zover dat ook de dag is gekomen dat ik heb opgemerkt dat een nieuw persoon mij oprecht een blij gevoel geeft. Dat ik opeens meer aan die persoon denk dan aan mijn ex.

En natuurlijk voel ik van tijd tot tijd ook nu nog pijn. Zie mijn laatste blog. Maar die keren zijn er niet meer zo vaak en zijn veel minder diep.

Mijn relatie heeft 7 jaar geduurd en ik ben nu 7 maanden verder. Ik heb 5 maanden zwaar in de put gezeten en de laatste 2 maanden heb ik de ladder snel beklommen. Mocht ik geen enorme terugval krijgen (hopelijk niet!) dan kan ik zeggen dat ik al best wel heel ver op die ladder ben. Maar ik verwacht ook wel dat ik af en toe nog met die pijn zal kampen. Misschien nog wel jaren. Maar het geeft niet. Want ik ben al lang blij dat ik me niet meer zo voel als in die eerste 5 maanden. En de laatste paar weken kan ik echt zeggen dat ik me echt heel goed voel.

Maar nogmaals....Het is per persoon verschillend. Het hangt ook wel samen met je karakter denk ik. Ben je een zwartkijker of juist een positivo? En ik ben dat laatste van nature, dus.....

Maar wees niet bang en kijk gewoon naar die stijgende lijn. Ik was werkelijk verbaasd toen ik er achter kwam dat ik een dag niet gehuild had. En da's nu alweer een tijdje geleden. Nu moet ik me afvragen hoe lang het ook alweer geleden is. En soms herinner ik me het wel (gisteravond nog even door de woede maar dat was maar heel kort en niet heftig).

Veel sterkte en liefs,
Hoop

Eeeey hallo Chriske,

Hoe lang de pijn blijft hangen en hoeveel verdriet je van de breuk hebt hangt denk ik af van de persoon en datgene wat er is voorgevallen. Zelf heb ik na bijna 2 jaar nog altijd het gevoel dat er ergens iets "beschadigd" is.

Ik ben bijna 5 jaar samengeweest met een meisje uit het buitenland. Zij was het echt helemaal voor mij, ook al zijn we elkaars tegenpolen. Ondanks dat we zo onze meningsverschillen hadden, was ik echt al bezig met de toekomst en had ik nooit gedacht dat er zo abrupt een einde aan het sprookje zou komen. Op een gegeven moment werd ik gebeld door mijn ex met de boodschap dat ze voor de verandering een keertje een weekend thuisbleef. Ik helemaal blij, want van meet af aan probeerde ik haar al aan te sporen om niet teveel om mij heen te hangen en ook te denken aan haar vrienden en familie in haar moederland. De week daarop belde ze echter met dezelfde mededeling. Hoewel ik dat wel enigszins vreemd vond (voorheen werd ze namelijk gek als ze me meer dan een week niet zag) begonnen er nog geen belletjes te rinkelen. Ik had namelijk nooit het idee gekregen dat er iets niet goed zat. Misschien dat dit met mij naiviteit te maken had, maar een gesprek over onze "problemen" hadden we nooit gehad dus ik dacht dat er niks aan het handje was. Weer een week later belde ze me om te vertellen dat ze voorlopig niet meer kwam. Toen ik vroeg wat er aan scheelde gaf ze aan het niet meer te zien zitten en het liefst afstand te willen nemen. M.a.w. ze wilde er een punt achter zetten.

In de jaren dat we samen zijn geweest heb ik omgerekend meer dan 3 keer de aarde voor haar rondgereden. Het feit dat ze niet de moeite nam om mij dit persoonlijk te komen vertellen nam ik dan ook erg zwaar op. Zeker gezien het feit dat we het hier reeds expliciet over gehad hebben. We hadden namelijk de afspraak gemaakt om het nooit via de telefoon gedaan te maken indien het niet meer zou gaan tussen ons. Ik heb toen besloten de eer aan mezelf te houden en haar te vertellen dat ze beter kon verdwijnen uit mijn leven omdat een vriendschap er niet meer inzat. Vrienden flikken je namelijk zoiets niet. Ik bedoel, na bijna 5 jaar kan je echt wel even het fatsoen opbrengen om alles fatsoenlijk af te sluiten.

Achteraf blijkt dit toch niet zo'n goede keus geweest te zijn, want antwoorden op alle vragen die ik had heb ik nooit gehad en die spelen voor het merendeel dus nog altijd door mijn hoofd. Hoewel ik mijn ex toen en ook nu niet meer terug wil is er toch iets aan me blijven vreten. In de tussentijd heb ik nog wel een maand of 7 een soort van vrije relatie met mijn beste vriendin gehad. Omdat ik er enorm veel problemen mee had om mezelf te binden en ook niet verliefd was (normaal gaat dat vanzelf als je iemand heel erg leuk vindt; althans bij mij dan) hebben we toen besloten er een punt achter te zetten voordat onze vriendschap naar de piep ging. Nog altijd is ze mijn beste vriendin en zij heeft me laten zien dat het ook anders kan. Zolang je eerlijk en open blijft over je gevoelens en dingen ook echt uitpraat, dan kun je dingen veel beter afsluiten en zul je ook veel minder verdriet aan een relatiebreuk overhouden.

Toch ben ik nog altijd niet helemaal genezen van de breuk met mijn Vlaamse ex. Nog vrij recent heb ik een hele leuke meid leren kennen, maar om ?ɬ©?ɬ©n of andere reden zijn we nooit verder gekomen dan een gezellig etentje en een aantal goede gesprekken. De gedachte aan een vaste relatie maakte me namelijk zo zenuwachtig dat ik haar van me wegduwde. We hebben nog wel eens contact maar om nou te zeggen dat het er vanaf spettert; nee niet echt.

Dus om nog maar even terug te komen op de vraag hoe lang het duurt voordat het verdiet afneemt: ik zou het niet weten lieverd. Ik denk dat het pas helemaal over gaat als we weer de moed hebben om ons te binden aan een ander op emotioneel vlak. Pas als we weer tot over onze oren verliefd worden en die persoon ons laat zien wat liefde nou werkelijk inhoudt, kunnen we het verleden pas echt laten rusten. Vergeten doe je het mijns inziens nooit, maar vergeven kunnen we wel en dat is misschien wel essentiele stap in het hele verwerkingsproces. Dat klinkt makkelijk, maar we weten jammer genoeg allemaal dat dit niet het geval is.