Hallo,
Ik zit nu al ruim een week elke dag op dit forum te lezen en ben er achter dan mijn verhaal niet uniek is. Heb nu toch maar de stap genomen en een account aangemaakt om dit ik muurvast zit thuis en met mijn gevoelens over mijn huwelijk. Ik ben over 2 maanden 12,5 jaar getrouwd. We zijn dan tevens 18 jaar samen, ik ben 38 en zij 37. Ons huwelijk heeft veel ups en downs gekend. Het dieptepunt was 9 jaar geleden dat ik er achter ben gekomen dat mijn vrouw vreemd ging. Onze 1e zoon was toen 1,5. Reden hiervoor was dat het niet goed ging tussen ons, ik werkt veel in de avonduren waardoor mijn vrouw een eigen leven ging leiden. Ze vondt troost en aandacht bij een mannelijk collega waarbij het huwelijk ook slecht ging. Dit heeft mij intens verdriet gedaan en enorm in mijn trots gekrenkt. We waren net getrouwd verdomme! Die collega heeft haar helemaal de kop gek gemaakt en wilde zijn vrouw verlaten en mijn vrouw gaan samenwonen. Uiteindelijk is het niet zo ver gekomen en heb ik uit liefde het haar vergeven, maar niet vergeten!

We hebben dit hoofdstuk afgesloten en zijn verder gegaan met ons huwelijk. Achteraf gezien veel te snel, geen relatietherapie of wat. Nu terrugkijkend heb ik dit nooit kunnen verwerken of een plekje kunnen geven. Ik denk dat ik hierover nog steeds kwaad tegenover haar ben. Kort hierna werd onze 2e zoon geboren, en 4 jaar geleden onze dochter. Wij prijzen ons ook rijk met 3 mooie kinderen. Alleen zo mooi is onze relatie helaas niet geweest. Vrijwel direct nadat we klaar waren met onze opleiding (moesten) we gaan samenwonen doordat haar vader een sociale uitkering had en zo gekort werd dat het voordeliger was om te gaan samenwonen. Tevens zijn haar ouders ziekelijk waardoor we menig spannend moment op de IC in het ziekenhuis hebben beleefd.

Tevens is er een slechte relatie met mijn zus, waar mijn vrouw erg veel moeite mee heeft. Onze oudste zoon, was een huilbaby en heeft een slechte start gehad. Nu enige jaren blijkt dat hij een autische stoornis heeft, wat nogal wat impact heeft op ons gezinsleven. Na 2 jaar van intensieve begeleiding en een opleiding om hier mee om te gaan, die we samen hebben gevolgt en afgerond, gaat dit gelukkig een stuk beter. Onze 2e zoon daar in tegen heeft zware asta, waardoor hij al menigmaal midden in nacht met spoed opgenomen moest worden in het ziekenhuis.

Daarnaast hebben we qua werk ook niet veel geluk gehad, mijn vrouw tot 2 maal toe na het vertellen dat ze zwanger was ontslagen. Dit is niet het zwangerschapsverlof dat je voorstelt. Ik zelf heb ook menig reoganisatie meegemaakt wat er bij mij ook redelijk ingehakt heeft.

Ons gezin/relatieleven is dus niet over rozen gegaan. 2/3 jaar geleden hebben we ook op een punt gestaan van wat doen we, hobbelen we verder of zetten we een echtscheiding door. We hebben toen samen besloten toch het nog een keer te proberen met wederom goede en steeds meer slechte tijden. Nu terrugkijkend zijn we steeds verder afgezakt wat natuurlijk ook zijn doorwerking heeft gehad op de intimiteit. Mijn vrouw heeft wel aangeven dat het niet goed gaat, waarbij ik mijn kop in het zand heb gestoken, maar zij zelf ook niet heeft doorgepakt. Ze heeft het aangekaart maar dat is het ook. nu terrugkijkend zijn we altijd aan het overleven geweest en geen tijd voor ONS genomen. Daarnaast moet ik ook eerlijk zijn en ben ik ook niet attent genoeg naar haar geweest en mijn waardering uitspreken voor het draaiende houden van het gezin en alle hulpverlening etc we hebben gehad. ik heb haar niet het gevoel gegeven dat ze voor mijn speciaal was, het bekende vanzelfsprekendheid...

Sinds 1,5 jaar is mijn vrouw erg druk met vrijwilligerswerk op de voetbalvereniging, ik heb in het begin hier veel moeite mee gehad omdat ik soms 3 avonden in week alleen thuis zat met de kinderen. Ik kreeg het gevoel dat ze dit deed om het huis te ontvluchten. Bij nader inzien had ze dit gewoon nodig om stoom af te kunnen blazen en niet alleen thuis de boel draaiende te houden. Bij deze voetbalvereniging heeft ze contact gekregen met een vader van een jongentje bij mijn zoon in het team. Hij is een ander type dat ik, veel meer praatjes en lang leve de lol. Deze vriendschap die ontstaan is mij eigenlijk door mijn vrouw door de strot geduwd. Vrij snel kwamen we op elkaars verjaardag en samen dagjes weg. Na enige tijd kwam ik erachter dat mijn vrouw wel erg veel mailde en sms met hem (tot 20/30 mails per dag en 60 sms per maand). De strekking van deze emails werden steeds persoonlijker, tm het bespreken van hoeveel bedpartners ze hadden gehad. Ik heb haar hiermee geconfronteerd, maar ze ontkende dat er iets speelde tussen hun. Ze kon goed praten met hem maar dat wass het ook, hij was ook niet haar type qua uiterlijk. Nu is het zo dat ik er mij bewust van ben dat ik een erg mooie vrouw heb die niet hoeft te klagen over aandacht van het andere geslacht.

We hebben hier mening ruzie over gehad. Ze verweet mij dat ik jaloers was terwijl het puur vriendschappelijk was. Nu blijkt dus dat zijn vrouw ook moeite begon te krijgen met de frequentie en steeds intiemer wordende vriendschap. Sinds enige tijd weet ik dus hun huwelijk ook aan een zijden draadje hangt, zelfs zo dat hij vorig jaar zomer op het punt heeft gestaan om zijn gezin te verlaten. Uiteindelijk heeft hij het niet gedaan maar hij schijnt niet met zijn vrouw te kunnen praten.

Dit borrelde al enige maanden tussen mij en mijn vrouw. 1 uur voordat we midden in de nacht zouden wegrijden naar kroatie voor de zomervakantie kwam er een sms "ik hou van je". Ik dacht dat ik door de grond zakte en heb getwijfeld om mijn mond te houden, maar heb dit niet gedaan en haar haar mobiel gegeven "je hebt post van je lover"!!! Je kunt je voorstellen wat voor een K...vakantie ik gehad heb. Mijn vrouw snapte niet waar dit vandaag kwam. Tijdens de vakantie hebben mijn vrouw en ik een diepgaan gesprek gehad, waar er van haar kant uit kwam dat ze niet meer voor mijn voelde, het niet meer prettig vindt om aangeraakt te worden door mij en ernstig twijfelde over ons huwelijk. ik heb haar gevraagd of deze andere man een rol in speelde, dit zou kunnnen......Ze kon haar ei bij hem kwijt, hij begreep haar en stond voor haar klaar. Ik heb haar verweten dat ik dit niet eerlijk vondt gezien zij afgelopen jaar een behoorlijk muur opgetrokkken heeft waardoor ik op moeilijke momenten er niet voor kon/mocht zijn. Na de vakantie kwam er nog een excuusmail van deze andere man dat dit niet de bedoeling was en dat hij dit in een dronken bui had gedaan. Mijn vrouw had een "warm vriendschapelijk plekje in zijn hart". Ik heb hierop gereageerd dat ik hier niet van gediend ben, en heel duidelijk geweest dat ik geen zin in dit gezeik heb en dat hij wel zijn plek moet weten. Hij heeft tot op heden nog niet de ballen gehad om er op terrug te komen en doet als we elkaar bv bij het voetballen zien net of er niets is gebeurd. Hij is aan zet vindt ik zelf.

Gelukkig kunnen mijn vrouw en ik goed praten over onze relatie maar we beleven deze situatie wel heel divers, zij of ze nog wel verder wil en ik doodsbang haar te verliezen, want ik hou domweg gewoon zielsveel van haar. dit gaat nu al zo vanaf begin augustus en nu blijkt ook dat mijn vrouw ook met zichtzelf in de knoop zit en heeft ze een grote stap gezet om hiervoor naar een psychiater te gaan en een haptonoom. Mijn vrouw is heel rationeel, en als het erop aankomt keihard voor zichzelf maar ook voor de mensen die van haar houden. Ze wil bereiken dat ze meer vanuit gevoel gaat denken en beslissingen kan nemen ipv alleen nadenken over praktische gevolgen van bv een echtscheiding. Ik probeer haar hierin te steuen en voor de kinderen een gewoon gezin te zijn maar onbewust krijgen die toch wel iets mee van de spannignen die er zijn. Ik heb mijn vrouw gevraagd of er iets tussen hun gebeurd is maar dit ontkent ze. De andere man heeft aan zijn vrouw (waarschijnlijk na een ruzie over mijn vrouw) bekend aan zijn vrouw dat hij redelijk gecharmeerd is van mijn vrouw. Mijn leven hangt nu dus aan een zijden draadje. mijn vrouw wil eerst dingen voor zichzelf in haar hoofd op een rijtje krijgen voordat ze over ons een beslissing kan en wil nemen. Maar ze heeft wel aangegeven dat ze bang is dat er teveel al kapot is gegaan in de loop der jaren. Ik heb aangeven dat ik verder wil met haar maar dat dat daarbij ook genegenheid en intimiteit van haar kant uit bij hoort die de afgelopen 1/1,5 jaar weggeebt is. Ze twijfelt of dit nog terrug zal komen. Tegelijkertijd wil ze ook geen overhaaste beslissingen nemen. Het moeilijke is dat het ene moment ze me hoop geeft, en de dag erop weer heel negatief tegen het geheel aankijkt. Tevens krijg ik het gevoel dat ze me telkens niet alles verteld hoe het nu werkelijk staat tussen haar en die andere man. Bij elk gesprek komen er weer nieuwe details naar voren. Het lijkt wel of ze nadenkt wat ze me wel of niet wil vertellen. Voor mijn gevoel is ze over hem niet helemaal open en eerlijk. Maar ik ben na een eerder voorval als dit natuurlijk al enigzins achterdochtig en jaloers.

Ik ben er niet trots op maar ik heb wat email en sms verkeer van haar gecheckt. Aan de andere kant als ik het gevoel heb dat ik wederom bedonderd wordt rechtvaardigd dit zulke acties ben ik van mening.Ik ben erachter gekomen dat hij gevoelens voor mijn vrouw heeft en met haar verder wil. Ik heb haar dit gisteren gevraagd hoe dit zat maar dat wist ze niet....liegt ze nu of weet ze echt niet. Tevens zie ik ook veranderingen bij haar, zaterdag komt ze thuis met voor haar doen redelijk sexy lingerie. Eerder liet ze de laptop gewoon aan staan als ze wegliep en kon ik gewoon haar hotmail zien. Ze heeft haar wachtwoord veranderd, ze wist continu het sms/telefoonverkeer op haar mobiel en wachtwoorden om bv rekening met specificatie van haar mobiel op te vragen. Sorry, als er niets speelt heb je toch ook niets te verbergen!!!!!!! Ik heb haar dit ook voor de voeten gegooit en dat dit soort acties mij juist achterdochtig maken en aanzet tot het sneaky nakijken van haar mobiel, geeft mij dan ook het gevoel dat het niet nodig is!!! ik wordt hoe langer hoe somberder, kan me op werk steeds slechter concentreren, maar wil haar wel de tijd en ruimte geven. Er spelen namelijk ook nog issues van vroeger bij haar die ze ook dmv psychiater probeert op te lossen.

Ik zit er qua emoties helemaal doorheen, probeer me groot voor te doen voor de kinderen. Mijn vrouw vindt dat ik haar onder druk zet om een beslissing te nemen en vindt het niet eerlijk dat ik de bal bij haar neer leg. Maar ik weet wat ik voel voor haar, de twijfel zit bij haar en niet bij mij toch. Mijn verstand zet grote vraagtekens of ik wel door moet willen gaan met dit huwelijk maar mijn hart schreeuwt het uit bij het idee om haar kwijt te raken.

Het klint haar raar maar nu het zo aan een zijden draadje hangt ben ik alleen nog maar meer van haar gaan houden,en raak ik zwaar gefrusteerd omdat er gewoonweg geen behoefte is aan een simpele aanraking/knuffel of kus van haar kant is. Terwijl ik daar nu zo zwaar naar hunker.

sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden maar ik moest het kwijt..

gr