Het is al best een poos geleden, maar toch kom ik er maar niet over heen.
Ik heb 10 maanden een fantastische relatie gehad, het was ook nog eens mijn eerste liefde.
Ik dacht echt dat zij de ware voor mij was, het was een droom die uitkwam voor mij.

Het is nu al bijna 4 maand geleden maar ik herinner mijn relatie nog alsof het gister was.
Ik was zo gelukkig met haar en ik was zo verliefd.
Het ging op het laatst niet zo heel erg meer, er waren bij haar wat twijfels, ze begon me meer als een vriend te zien dan als echt haar vriendin. Het is toen ook heel vaak even uit geweest maar toch steeds weer aan.
We hebben in die periode veel met elkaar gepraat en ook veel gehuilt. Telkens als we besloten dat het beter was dat het uit was, belde ze me later weer huilend op van dat ze het toch niet wou dat het uit was.
Het is een poos zo gegaan maar het kon gewoon niet verder gaan zo, dus hebben we besloten dat het maar beter was dat het uit ging (met tegen zin van mij).
Maargoed telkens aan en uit daar ga je ook alleen maar kapot van.

Ik weet nog dat ze mij vertelde dat ze misschien later wel weer bij me terug kwam, maar dat dat waarschijnlijk niet het geval zou worden omdat ze te eigenwijs is, en zij vond dat ook al wou ze mij dan terug dan zou ze zo eigenwijs zijn om dat niet te doen omdat dat een soort van teken van zwakte uitstraalde volgens haar..

In het begin nadat het uit was gingen we nog gewoon met elkaar om en ze wou der voor me zijn omdat ik het er gewoon heel moeilijk mee had, we smste nog veel met elkaar, belde elkaar af en toe en spraken elkaar ook gewoon op msn. Dat was wel fijn en ik bleef natuurlijk hoop houden.
Maar op een gegeven moment zei ze dat ze het zo niet kon en ze vond dat we het alleen moesten doen, Ik had haar juist nodig maar zij wou het in haar eentje verwerken.
Dat was heel moeilijk voor mij, ik sprak haar heel weinig en ik begon me daardoor alleen maar kutter te voelen.
Ik wou gewoon vrienden blijven, we waren tenslotte ook echt de beste maatjes.
Het werd steeds minder en we kregen op een gegeven moment wat ruzie, ik probeerde haar steeds duidelijk te maken dat ik vrienden met haar wou blijven maar ik zag gewoon dat zij daar heel weinig moeite voor deed.
Ze zocht telkens dingen om boos op mij te worden, soms sloegen ze echt totaal nergens op.
Ze wou dat ik haar met rust liet en dat we beter maar geen vrienden meer konden worden.

Dus ik liet haar met rust, wat echt heel moeilijk voor me was, ik dacht zij wil dat ik haar met rust laat dan doe ik dat.
Ik hield me er ook aan maar toch steeds zocht zij weer contact op.
Dan ging het weer goed en dan wou ze weer eens wat afspreken, dan was ze altijd aan het begin super enthousiast en kon ze niet wachten om mij te zien, maar na mate het dichter bij kwam werd die enthousiasme steeds minder, wat er uiteindelijk op neer kwam dat ze het afzegte.
Zo ging dat telkens en op een gegeven moment werd ik daar boos om en vroeg ik haar waarom ze het steeds afzegte.
Dan zei ze dat het haar te dicht bij kwam en dat ze dan weer werd herinnerd aan de tijd van dat we samen waren en dat ze dat nog niet aankon ofzo.

Toen kwam er weer een tijd met veel ruzies en telkens bleef ze zeggen: we zetten er nu een punt achter en spreken elkaar niet meer.
Dus ik niet meer tegen haar praten maar toch telkens kwam ze weer contact zoeken.

Nu sinds ongeveer 2 weken heeft ze een nieuwe vriendin...
Het doet pijn om haar te zien met een ander.
Maar aan de andere kant wil ik dat zij gelukkig is.
Ik heb met kerst een kerstkaart gestuurd naar haar om iedereen te bedanken voor de mooie tijd die ik met hun allemaal heb gehad, want ik voelde me daar altijd heel erg thuis en ze heeft gewoon een geweldige familie.
Ik had een sms gekregen van der waarin ze mij bedankte voor de brief en dat iedereen het heel erg waardeerde.
Ik had ook nog een mail van haar ouders terug gekregen waarin ze mij bedankten en nog een heel verhaal.

Ik praat nog steeds nooit uit mezelf tegen haar, ik laat haar altijd tegen mij aanpraten.
De laatste tijd doet ze dat ook maar dan begint ze alleen maar over haar vriendin, over hoe geweldig die wel niet is, ze kan daar alleen maar over praten. Gister avond ging ze mij even fijn vertellen over dat ze blij was dat ze het had uit gemaakt met mij en dat het nu heel anders was met haar nieuwe vriendin.
Ik weet niet wat ik hier van moet denken, ze deed net alsof onze relatie helemaal niks voor der was alsof ze niet gelukkig met mij was.
Ik snap ook niet dat ze zoiets kan zeggen, zoiets zeg je toch niet? Of ben ik nou gek?

Ik snap gewoon niet waarom ze alles zomaar weg gooit, terwijl ze me had beloofd om vrienden te blijven maar zoveel heeft ze er niet aan gedaan. Ik probeer me sterk te houden en telkens als dat weer een beetje goed gaat, breek ik weer, alsof ik niet gelukkig mag zijn..
Ik zou der ook zo graag weer een keer willen zien, ik heb haar nu gewoon al 4 maanden niet meer gezien.
Ik snap der gewoon niet ze is zo anders opeens.

Ik ga de laatste tijd veel om met een goeie vriendin van haar, die ook nog eens buren van elkaar zijn.
Ik kan goed met haar praten en die is er ook gewoon voor me altijd.
Alleen zij hebben nu ruzie want mijn ex heeft haar verboden met mij om te gaan en toen ze erachter kwam dat wij wat af gingen spreken is men ex echt heel boos op haar geworden en ze hebben nog steeds ruzie.
Wat ik dan niet snap is waarom ga je iemand verbieden om met mij om te gaan?
Is ze bang om mij weer tegen te komen? Ik vind het allemaal zo raar en vaag, ik snap het niet, het word me ook niet allemaal duidelijk.

Waarom kan ik niet gewoon verder gaan en haar vergeten, aan de ene kant haat ik der nu zo maar aan de andere kant hou ik nog zoveel van der en wil ik haar terug. Er zijn zoveel vragen waarmee ik rond loop en die worden maar steeds niet beantwoord. Ik weet het allemaal niet meer...

Ik blijf haar ring omhouden, ik blijf haar ketting omhouden, er zijn zoveel dingen die ik nog heb die herinneringen oproepen, ik kan ze ook niet weg doen, het is te moeilijk voor me