Mag ik weer even zeuren?
Ik zit blijkbaar echt weer even in een R-dipje (R=ex). En waar komt dat dan vandaan? Volgens mij heb ik het er als een eerder over gehad... Over de dingen die nu in mijn leven niet zijn zoals ik ze had willen hebben...
1. Een baan waar ik niet blij van word. Ik ben sinds gister wel zover dat ik heb bedacht dat ik waarschijnlijk in het onderwijs wil blijven. Maar zeker niet op deze school... Zonder teveel in details te treden: dingen zijn vre-se-lijk slecht geregeld. En daarnaast heeft de school hele gekke pedagogische uitgangspunten. wat er weer voor zorgt dat ik tijdens een werkdag dingen aan moet pakken op een manier die niet bij me past.
2. In huis bij mijn zus. Het is een zooitje en ze doet werkelijk niks Natuurlijk was dat voorheen al zo. Maar sinds mijn moeder een gebroken vingerkootje heeft en niet meer eens in de week komt schoonmaken, komt werkelijk alles op mijn schouders terecht. Tuurlijk kan ik ervoor kiezen om niets te doen. Maar dan is het hier gewoon niet leefbaar.
3. In aansluiting op punt 2: geen eigen plekje. Ik heb alleen mijn eigen kamer. En die begint aardig vol te raken
4. 'S avonds alleen in mijn bedje. Alleen de boodschappen sjouwen. Leuke dingen doen en het er niet met iemand over kunnen hebben. Ik mis een partner... 1 hele vreselijk saaie date gehad. En eergister een jongen (okee, man, 35) bij de vriendin op bezoek waar ik was. Dat leek hen al tijdens mijn relatie met R een leuke match. Toegegeven. Leuke man. Niet erg outgoing (maar dat hadden ze al gezegd, dat hij een kat-uit-de-boom-kijker is). Maar nu zei vriendin dat hij nooit de eerste stap neemt en ik het initiatief moet nemen. En daar heb ik zooooooooooo geen zin in! Ik ben het beu energie in een man te moeten stoppen. Op wat voor manier ook. Ik wil nu graag het hof gemaakt worden. Iemand die toont dat HIJ wil investeren.

Tuurlijk heb ik over de oplossingen al nagedacht:
1. De sollicitatiebrieven zijn al weg (op echte vacatures). Vandaag nog een stuk of 20 open wegsturen. Ondertussen maar volhouden. Er zit niks anders op. Bij mijn volgende gesprek zal ik zeker naar sommige aspecten van de school vragen die wellicht niet bij me passen. En ik zal aangeven dat ik méér wil dan alleen lesgeven. Want daar ben ik nu ook achter. Ik moet ook niet boos zijn eigenlijk op mijn huidige baan. Ik had hem direkt toen in uit France terug was. Het was een beginpunt. Maar een beginpunt wat me nu heeeeeel veel energie kost.
2. Toch maar doorgaan... *zucht* Het plan is om voor het jaar een eigen flat te hebben gekocht. Voor de bankrekening is het gewoon beter nog een paar maanden bij mijn zus te blijven dan om voor even een huurflatje te zoeken. Ik probeer het voor mezelf dan maar zo leefbaar mogelijk te houden (lastig, als zus dé oplossing voor een volle vuilnisbak vind: in een vuilniszak ernaast verder gaan...)
3. Misschien kom ik daar wel van terug hoor en voel ik me straks waaaaanzinnig alleen. Maar ik wil zo graag mijn eigen stek. Eigen huishouden, eigen inrichting. Eigen, eigen, eigen...
4.Hier moet ik heel eerlijk zijn. R hielp zeker met boodschappen sjouwen, lag ook 's avonds bij me in bed. Maar 'aanwezig' voor me? Nee. Ik wil hem graag in mijn hoofd beter maken dan hij was. Maar hij wuifde héél vaak dingen weg met "vrouwenvragen" en "daar heb ik nu geen zin in". Misschien nam ik wel niet zoveel plaats in. Maar er is iets mis als jij het 5 minuten over 'je dag' hebt en hij anderhalf uur, of niet?
En... ik weet niet of het nou fair is, maar... zoals ik al zei, ik kan het gewoon niet opbrengen. Ik wil nu een man die mij blijkbaar ZO leuk vindt dat HIJ om een date vraagt. Dat HIJ de eerste drankjes betaald. Dat HIJ misschien eens een leuke attentie meeneemt. Misschien is het wel het moment in mijn leven hoor. Maar ik ben zo moe van het investeren... Ik ben écht leuk genoeg om IN te investeren (vond de saaie date overigens ook, want die wil een 2de date :.

En door dit alles heen hoor ik mijn ex praten:
"Jij hebt het vast heel moeilijk nu en ik heb een goed leven" (in zijn laatste mail"
"Denk je nou echt dat het leven beter wordt als je naar NL gaat?"
"Ik ben bang voor je, want je bent al 30, of je nog een nieuw iemand vindt"
"Je vindt nooit meer iemand die zoveel van je houdt als ik"

En natuurlijk steeds als ik iets doe:
"Was het nou zo moeilijk de afwas direkt te doen, af te drogen en op te ruimen?"
"Die papieren op het buro moeten nu écht weg"
"Niet eten bij de computer" (ik zit dit stukje te tikken met 2 crackers naast de laptop)
"Dat kan je beter niet daar zetten"
"Mijn moeder heeft de wasmand wel altijd leeg"
etc etc...

Al met al nogal een wervelwind van gedacht daarbinnen. Die ik graag stop zou zetten. Met de juiste gedachten dan in beeld. Maar wat zijn die? Welke kant op is de juiste? Ik ga dan maar uit van iets wat ik gister op de Career Event hoorde: "Beter je koers bepalen, die kan je altijd nog bestellen. Maar bepaal je geen koers, dan neemt de wind je mee naar waar het zin in heeft." Dat laatste is soms wel héél verleidelijk als je moe bent van alles en gewoon weer graag die franse schouder had om op te leunen...