Dit is eigenlijk niets voor mij. Online je verdriet delen. Ik heb genoeg vrienden met wie ik dat kan doen. Mijn muziek waar ik het in kwijt kan. En lieve ouders die er voor me zijn. Maar ik begin me bezwaard te voelen om het er steeds maar weer in mijn omgeving over te hebben. Om steeds alle aandacht met mijn verdriet op te eisen. Dat het steeds over mij gaat. En dan zie ik toch dat iedereen om mij heen probeert om me eruit te trekken. Ga mee naar dat feestje. Kom mee naar dat festival. M'n moeder die me mee wil nemen naar de stad voor iets nieuws. Of m'n vader die me vraagt om mee te gaan zeilen. En dat is allemaal heel lief. En goed bedoeld. Maar zo ver ben ik nog niet. Om minder verdrietig te zijn. Dus dan toch maar een poging hier.

Eind mei maakte mijn vriendje het uit. Na ong. 3 jaar samen. Had het deels wel, maar ook weer niet zien aankomen. In ieder geval niet dat het zo definitief zou zijn. We waren elkaars eerste. Op de lagere school zaten we bij elkaar in de klas. Zijn vader en mijn moeder waren toentertijd collega’s, we woonden in dezelfde buurt. Ik weet niet anders dan dat hij altijd in mijn leven is geweest. Kwamen bij elkaar over de vloer, als speelmaatjes. Gingen naar hetzelfde lyceum, zelfde vriendenkring. Speelden in dezelfde band. Altijd vriendschappelijk. Totdat de vonk oversloeg tijdens een kampvuur. Zomer 2010, ik was 16. Hij 19. Vanaf dat moment echt onafscheidelijk. Werden ook nog eens beiden op hetzelfde Conservatorium toegelaten. Ik zang, hij gitaar. Werkten samen aan projecten en opdrachten. Alles leek erop dat hij en ik gewoon hadden moeten zijn. Onze geschiedenis. Onze vriendschap. En daarna de vonk die alles aan elkaar verbond. Dit voelde als voor altijd.

Totdat het kennelijk niet meer voor altijd was. Hij begon zich van me los te trekken. Heel geleidelijk, zodat ik het niet meteen doorhad. Ging individuele projecten doen, met anderen, wat ik nog toejuichte ook. Hij is een briljant gitarist, dus hij werd veel gevraagd. En toen begon het ook zichtbaar te worden in de relatie tussen ons. Ging hij met andere meisjes-vriendinnen wat doen. Startte een nieuwe band, naast die ene waar we samen in zaten. Kreeg daardoor een andere, nieuwe vriendenkring erbij.

28 mei kwam hij op een afspraak die we hadden staan niet opdagen. En toen het appje: we moeten praten. Drie woorden en zowel geschiedenis als toekomst flitste aan me voorbij. In het parkje bij m’n ouders achter, liet hij me weten dat hij het niet meer zag zitten. Dat er zoveel op hem afkwam. Dat hij zich gevangen voelde. Dat er meer was voor hem om te ervaren, te willen doen.

De weken erna hadden we nog dagelijks contact. Vriendschappelijk, volgens hem. Alles dat met ons te maken had, ging hij uit de weg, wilde hij niet over praten.

Ik heb het contact momenteel compleet afgebroken, maar hij blijft contact zoeken. Mist mij gruwelijk. Elk blond meisje met lange haren die hij van achter ziet, doet hem aan mij denken. Vervelend voor jou dat het er zoveel zijn, typ ik dan terug. Ik snap niet waarom hij dit contact blijft zoeken. Halverwege juni kreeg ik namelijk te horen dat hij al sinds maart seksueel met andere meisjes bezig was geweest. Deze meisjes-vriendinnen. My ass. Van gezamenlijke vrienden hoor ik nu dat het lijkt alsof hij met een inhaalslag bezig is. En als het hem dan gelukt is met een meisje, wordt hij somber en vervalt in praten over mij en dat niemand hem kan laten voelen zoals ik doe. Het is een mooie en bijzondere jongen, dus ik snap de verleidingen wel. Maar mij loslaten kan hij ook niet. En het maakt me verdrietig dat hij me wel heeft laten gaan, maar me nu niet los wil laten. Het is zo frustrerend, deze tegenstrijdigheid in zijn gedrag. Het verwart mij ook, omdat ik niet weet welke kant ik nu op moet kijken. Ook ik heb aan aandacht van jongens niet tekort. Ga uit, word mee uit gevraagd, word versierd. Krabbel weer aardig op. Maar dan laat hij weer van zich horen en ben ik terug in het verdriet. Het gemis. De leegte.

Wat is hier nu wijsheid?