Twee weken geleden heb ik de relatie verbroken. De communicatie was slecht of eigenlijk was die er niet. De intimiteit en passie waren weg...
Het werd van kwaad tot erger. Ik kon niet meer aardig tegen hem doen. Ik was bot, kortaf en snauwde heerlijk in het rond. Het kon zo niet langer en ik besloot om er na meer dan 3 jaar de stekker eruit te trekken. Ik heb er goed over nagedacht.
Nadat ik hem verlaten had voelde ik mij rot. Met name omdat wij allebei onze toekomstdromen in rook opgingen en ik hem heb moeten kwetsen! Met heel mijn hart verlangde ik ineens naar hem, terwijl ik hem kort daarvoor niet meer kon uitstaan.

We stuurde elkaar enkele mails en afgelopen zaterdag wilde ik mijn spullen/sleutels halen en de zijne terug geven. Zo geschiedde... In eerste instantie was de ontmoeting koel en afstandelijk. Ik wist ook niet hoe ik hem moest begroetten. Na enkele ongemakkelijke minuten besloot ik weer te vertrekken. Hij vroeg mij om een knuffel. Die wilde ik hem graag geven en beide barsten we in snikken uit.
We raken in gesprek en eindelijk na al die jaren praten wij ECHT met elkaar. Alles komt ter tafel en het voelt goed. Het is verdrietig, maar we spreken allebei over onze gevoelens en dingen die ons dwars zaten. Het luchtte op... En dan pakt hij mijn hand en kijkt mij aan.... Ik smelt en in no-time rennen wij naar boven en hebben hele fijne seks. De intimiteit die ver te zoeken was in al die jaren, is ineens weer terug. Ik flap er zelfs uit dat ik van hem hou (dit heb ik nooit of zelden gezegd tegen hem)...We knuffelen nog even en dan besluiten wij samen dat ik moet gaan.

Volledig in de war rijd ik terug naar huis. Ik weet niet of ik blij of verdrietig moet zijn. Met dit gevoel ga ik naar bed... De volgende dag (vandaag) ben ik volledig de kluts kwijt. Ik huil, ben boos en begrijp er allemaal niets meer van! Dit heb ik altijd gewild, waarom kon het nu dan ineens wel?!?!?! Heb ik wel de juiste beslissing genomen? Ik weet het allemaal niet meer?!