Het is nu 2 maanden geleden dat mijn vriend mij vertelde verliefd te zijn op een andere vrouw. Zijn boodschap was ook nog eens, dat het daarmee uit tussen ons is, want hij wil met haar verder.
Hij wil zijn hart volgen en heeft het gevoel dat zij qua karakter beter bij hem past (ze zijn al 2 jaar collega's= vrienden, hij is niet vreemdgegaan, weet ik zeker)

We zouden over 2 weken gaan samenwonen. Hij had zijn huis al opgezegd! en hij is nu verhuisd naar het huis waar wij samen zouden gaan wonen. Hij moet hier weer uit want kan het niet betalen alleen.
Wij zijn 7 jaar samen geweest!
Ik ben in mijn leven nog nooit zo gelukkig geweest als met hem. Ik had het hele toekomstbeeld al voor me; huisje, kinderen samen, samen oud worden. We hadden al namen bedacht voor onze toekomstige kids.
Wij hadden geen perfecte relatie, maar wie heeft dat wel?
We botsten soms erg en dan kostte het veel energie om weer tot elkaar te komen. Maar de pieken waren zo hoog en de passie was zo groot na 7 jaar, dat het voor mij dubbel en dwars waard was! er was zoveel liefde, mijn ex zegt ook dat hij overwegend heel gelukkig met me was, maar toch voelt hij nu dat hij de juiste beslissing heeft gemaakt
Niet te bevatten
Hij is nu met haar en spreekt met haar af en wil/kan niet zeggen of het al een relatie genoemd kan worden. het snijdt door mijn ziel dat hij met haar is.

Ik herken de verhalen op deze site van de eerste dagen/weken van enorme crisis, angst, verdriet, radeloosheid. Had ik ook. Maar ik hoopte dat het nu na 2 maanden wel eens beter met me zou gaan. Ik volg iedereens adviezen op om te gaan sporten, mijn werk te blijven doen (heb me geen dag ziek gemeld), veel afleiding te zoeken bij vriendinnen, ben bij psycholoog. ik doe het allemaal, maar
ik voel me zo verschrikkelijk verlaten, eenzaam en ingeruild.
Denk veel aan doodgaan en dat het niet meer hoeft van mij. Ik weet dat er ergens wel kracht in me zit, maar ik kan hem niet voelen..