Soms, hoe rot ook, heb je je neer te leggen bij het feit dat een ander besluit niet meer verder te willen.

Zoek het alsjeblieft niet bij jezelf...een ieder laat wel eens een steekje vallen, maar de meeste tijd wil je toch graag bij elkaar zijn, doe je toch je best? Waarom de liefde dan soms van een kant ophoudt is een vraag die de meeste van ons hier bezig houdt. Een vraag waar waarschijnlijk geen duidelijk antwoord op te krijgen is.

Dat jullie nog contact hebben kan ook in het nadeel werken. Je blijft toch de hoop houden dat daaruit misschien weer wat meer kan groeien. En heel soms gebeurt dat ook. Maar in de meeste gevallen niet. Als ik uit ervaring mag spreken, dan moet ik zeggen dat het mij veel zwaarder viel mijn vorige ex nog regelmatig te zien en te spreken...ik bleef in die situatie zitten, bleef geconfronteerd worden met zijn leven, wat toch wel verder ging. De breuk met mijn laatste vriendje was ineens en er is geen contact meer. Ik verdraag dat beter. De eerste dagen zit je nog wel in het ritme van nu komt hij thuis, nu gaat hij werken, maar dat vervaagd toch sneller. Wel heb ik hem om een allerlaatste gesprek gevraagd. Een gesprek waarin hij duidelijk aangaf echt te willen stoppen. Duidelijkheid dus! En ja ik mis hem.....maar wat heb ik aan iemand die niet meer met mij verder wil?

Ik hoop voor jou dat je jezelf bij elkaar kunt pakken en kunt inzien dat jouw leven hier niet ophoudt. Dat er nog genoeg dingen zijn om verder voor te gaan. Zodat je uiteindelijk weer plezier kan hebben en open kan staan voor alle leuke dingen die het leven nog te bieden heeft.

Ik wens je veel sterkte en hopelijk komt dat moment snel voor je!

Greetz
Jada

He he, vanavond heb ik bij mijn ouders vandaan gebeld. Die afspraak hadden mijn vriendin en ik gemaakt, we zouden vandaag nog even bellen. Ik trok het echt niet meer vandaag. De onzekerheid maakt mij echt kapot. Geestelijk en fysiek. Vrijdag zouden we uit eten gaan op vriendschappelijke basis. Ik zag daar zo tegenop. Ik wil natuurlijk meer, ik wil dat alles weer goed komt of op zijn minst de bevestiging dat zij dat ook wil, al zou dat niet meteen kunnen. Maar wel kansen voor in de toekomst. Zo vaak zei ze dat de kans niet groot was. Maar dat is nog steeds geen nee. En elke dag bellen en mailen plus een afspraakje is ook een ander signaal. Althans, in mijn ogen. Ik trok het niet meer. Na het geplande telefoongesprek nog steeds die onzekerheid. Mijn hart ging tekeer als een idioot en mijn handen beefden. Ik was de instorting nabij, zo voelde dat. Na een uur of wat heb ik de telefoon nogmaals gepakt en gebeld. Nu wilde ik duidelijkheid. Op de vraag of ze nog op enige manier in de toekomst ons in een relatie zag of dat ze liever nooit meer een relatie met mij wilde antwoorde ze, na lange stilte, dat laatste. Ze werd emotioneel terwijl ze juist in he begin heel vrolijk was. Ik reageerde door de vraag nogmaals te herhalen, maar dan uitgebreider. "Weet je het zeker dat je dat wilt? Als je meer tijd nodig hebt en we kunnen afspraken maken over die tijd (lees geen andere relaties en een afgesproken periode) dan hoef je nu nog niet te beslissen. Maar je moet dan wel nog enige kans zien dat je ooit je deur open zet om weer samen een relatie op te bouwen, op welke manier dan ook. Steentje voor steentje opbouwen in een tempo waarbij jij je goed voelt." Wederom en emotioneel een antwoord dat ze dit niet zag zitten.

Toen was het mijn beurt om haar op de consequenties te wijzen. Ik vertelde dat de afspraak morgen dan niet doorgaat, ik echt niet op een vriendschappelijke manier met haar verder kan vanwege de hoop die dan altijd nog blijft bestaan en alle communicatie verder zal stoppen. Geen email, geen telefoontjes, geen sms en zeker geen afspraakjes. Dat deed haar heel veel pijn en dat vind ik vervelend voor haar. Maar ik kan dit echt niet langer meer volhouden. die hoop en valse hoop. Onzekerheid. Zij ziet het nu dat ik het heb beëindigd. Omdat ik alle communcatie wil verbreken. Ik kan je vertellen dat het gesprek zo moeilijk was en zo ontzettend zwaar. Maar het feit dat ik mijzelf en zelfs missschien ook haar, in de toekomst zo een ontzettende lijdensweg heb bespaard is een heerlijke gedachte. Bovendien zou ik bij het etentje natuurlijk hoop hebben gehad en zeker daarna! Terwijl zij al wist dat het nooit meer wat zou worden. Natuurlijk blijft het ontzettend jammer dat een relatie zoals wij die hadden niet voorgezet kon worden. Maar daar zijn er twee voor nodig. Die last zal ik nog moeten verwerken. Maar het was anders een ramp geworden voor mij. En mijn kinderen. Want die hebben hun vader ook gezond nodig. Dus geen opgelucht gevoel hier, maar wel ontzettend blij dat ik dat tweede telefoontje heb gepleegd.
Zit je met onzekerheden en vage toestanden zoals ik die ook had? Blijf alsjeblieft niet te lang daarin hangen. Je doet jezelf en anderen daarmee alleen meer heel, heel veel pijn!

Nu kan ik eindelijk de o zo nodige stappen zetten om mijn liefdesverdriet te verwerken. Mijn ex-vriendin is al vele stappen voor mij. Na vanavond misschien weer een beetje teruggezet, maar die komt er wel. Dat heeft ze al laten zien. Nu is het mijn beurt om mijn leven te hervatten en haar los te laten....

Heel veel sterkte iedereen!

Ernstig