Het was zeker weer een heftige week.Dat verdriet zoveel pijn kan doen en dat je er echt dag en nacht mee bezig bent dat had ik nooit verwacht..

Woensdag was hij weer thuis om de kids naar bed te brengen en zo maar ik had geen goede bui dus het liep weer helemaal fout.Nog wel wat met hem gepraat maar ja die dingen die ik wil horen die hoor je niet dus weer helemaal radeloos toen hij weer weg was.
Die nacht zat ik er helemaal doorheen had ook echt het gevoel ik loop hier huis uit en kom nooit meer terug,maar gelukkig dacht ik aan mijn kids en vond dat ik dat niet kon maken dus maar verder gehuild in mijn bed...
Volgende dag wel de huisarts gebeld want zo kon het niet verder,dacht krijg wel een pilletje ofzo en dan kan ik me weer ff opladen maar nee hij verwees me door naar een soort psycholoog.

Thuis gelijk gebeld (anders had ik me weer bedacht) het bleek dat ze op vakantie ging maar een korte beschrijving waar ik voor kwam mocht ik al de volgende ochtend vroeg komen.Dus ik zat er de volgende dag en na een min of 20 praten kwam ze met een foldertje over borderline en heeft ze er dingen over uitgelegd en toen ik het thuis ben gaan lezen was ik zo blij met eindelijk een herkenning met hoe ik me altijd en voel maar ook zeker hoe ik mijn man en kids oneerlijk heb behandeld(dat is wel het pijnlijkste deel ervan) maar toch ik kan het nu een naam geven en ik geholpen worden om er mee te leren omgaan.Het ergste vind ik dat ik een paar jaar gelede ook bij iemand ben geweest met dezelfde klachten alleen toen is dat er niet uitgekomen en ik denk dat we als man en vrouw er toen wel zouden zijn uitgekomen maar nu vrees ik dat het te laat is.Bij hem is er wat geknakt en heeft bij die smsvriendin zoveel terug gekregen waardoor hij het leven anders is gaan zien en weet je aan de ene kant kan ik hem geen ongelijk geven maar aan de andere kant hoop ik toch dat hij samen met mij hier doorheen had willen gaan.

Ook ik probeer van hem los te komen maar door de kids is dat onmogelijk en elke is het verdriet zo groot als hij weer weg gaat en dat je elke keer weer afspraken moet maken wie wat wanneer de kids heeft.Gisteren verjaardag van de kids gevierd met hem er heel de dag bij en dan hoop jeweer dat het gewoon een nachtmerrie was maar helaas ook hij ging weer weg en dan blijf je toch heel eenzaam achter..
Het mag van mij ook heel gauw januari zijn want ik moet al hlelemaal niet aan de feestdagen denken word er gewoon misselijk van maar ik ga voor mezelf en de kids en ooit hoop ik te schrijven,hehe het verdriet word minder en ik word sterker..........