Hallo lieve allemaal...

Ben net thuis uit Middelburg, en ik voel me niet lekker... de dagen hiervoor had ik veel afleiding, mensen om me heen.. ik heb het eigenlijk wel heel erg fijn gehad daar... en nu zit ik weer in mijn flatje, en komen de muren weer op me af... Morgenavond heb ik een afspraak, maar tot die tijd moet je je uren maar weer zien te vullen...

Ik was altijd super goed in uren invulllen... iets waar mijn ex altijd om moest lachen en wat ze ook heel lief en knap vond... "Jij kan echt dagen achter elkaar niets bijzonders doen..."... Dat klopte... ik werk slaapdiensten, waardoor ik dus veel tijd thuis overhoud... 2 diensten per week en ik zit al aan mijn uren... dus veel vrije tijd! En al die tijd wist ik altijd prima op te vullen... ik heb tientallen hobbies, het grootste deel daarvan zijn dingen die je voornamelijk in je eentje doet... ik kon mijn dagen daar altijd prima mee vullen...

Maar nu, lukt niets meer... en ik haat het.. God, ik haat het!! Ik wens vurig dat ik weer lekker bezig kon zijn... mijn gedachte niet elke fucking minuut bij haar was... bij al die vragen die door mijn kop heen razen... die eindeloze barrage aan intense twijfels, het gehunker, het gemis en last but certainly not fucking least : het hele ensemble aan geesten van ons die overal en altijd om me heen dansen... ik doe zo mijn best om dingen in een nieuw perspectief te zien, nieuwe herinneringen te maken, maar ik faal elke keer jammerlijk... love is a drug... en pijn ook... ik kan geen plek zien, geen film kijken, geen geluid horen, geen kastje openen, geen lichtknopje omgooien, geen douchegordijn openen, ik kan niet eens naar de WC gaan zonder een favoriete scene van ons samen op mijn netvlies gebrand te krijgen, technicolor, dolby surround, het is er allemaal niets bij... en het is zo ontzettend zuur allemaal...

Het is nu een kleine week geleden dat ik haar voor het laatst zag... daarna sprak ik haar nog op MSN... de toon was pijnlijk, maar lief, bewust, maar warm... er was nog ruimte voor woorden... ik veins geen hoop, maar ik heb nog wel zo ontzettend veel vragen... en alleen zij kan ze beantwoorden... dat heb ik ook duidelijk gemaakt... ik KAN niet van picture perfect naar perfect darkness in 1 keer... no way...

We hebben geen crisis gehad, geen aan-uit periode, geen laatste dramatische gesprekken, geen "ik trek nu de deur dicht en je ziet me nooit meer" momenten... alleen maar een "ik moet nadenken, maak je geen zorgen, het komt goed" en een wandeling samen naar de metro waar ik *haar* voor het laatst zag, toen de deuren van de metro dichtgingen en de metro in de luie zondagochtendzon wegreed... Mijn vriendin... Mijn M, mijn maatje... liet ik daar achter... ik heb haar nooit meer gezien...

6 weken twijfels, en dan ineens BAM, alles is weg... wen er maar aan... schakel maar over... "Doe niet zo overdreven, de wereld vergaat niet..."... (Hoe de fuck kon je die woorden zeggen, M? Jij die me zo goed kent...?)...

Sure, ik WEET en realiseer me dat dit ECHT beter voor haar is... en zoals eerder gezegd, ik HOU van haar dat ze zo sterk is geweest om deze beslissing te maken, maar ik KAN niet zomaar omschakelen... hoe graag ik ook wil... niet vanuit de situatie waar we vandaan komen... we hadden zon zuivere en mooie vorm van liefde... alles was bespreekbaar, alles was fijn en goed... of toch niet...? Dit alles kleurt mijn herinneringen... misschien heb ik mezelf wel voor de gek gehouden... Was alles anders voor haar dan het voor mij was............? Wanneer begon dit...? HAD ik er IETS aan kunnen doen?? WAAR is haar gevoel voor mij...? Wat doet dit met haar...? Hoe mist ze mij niet...? ONS niet...? En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Dus... de vragen...

ze razen door mijn hoofd... zonder dat ik ze herken... ik zou ze niet eens zo op een rijtje kunnen zetten... ik weet alleen dat zodra ik mijn ogen dichtdoe, ik ze hoor...

en voel...

4 dagen geleden stuurde ik haar dit mailtje...

***********************

"Ik blijf bezig vandaag... het spijt me, ik heb een denkdag...

ik heb net een lief mailtje van W (beste vriendin van M) gehad... die is ook echt wel heel lief hoor... weet niet of ze het gezegd heeft, maar om de zoveel tijd hebben we gemaild de afgelopen tijd, ze heeft me in de gaten gehouden... lief he?

Maar... ineens... ik zeg niet dat ik me straks weer niet kut voel hoor, mijn jankbuien zijn niet ineens over... maar ineens... op dit moment... hou ik ook heel erg van je dat je deze beslissing hebt kunnen maken... dat klinkt vast raar he (zal ook wel komen omdat de zon ineens is gaan schijnen buiten)... maar op dit moment meen ik het... Ik hou zoveel van je, en wil alleen maar het beste voor je... en ben trots dat je uiteindelijk deze zware stap hebt durven zetten... want je hikt hier al jaren tegenaan en ik weet hoe zwaar die voor je is geweest...

Ik herinnerde me vandaag ook ineens die avond op dat feestje van jou en W... ik was al naar bed gegaan, en jij bleef nog even beneden... daar was je zo vrolijk een aanwezig, lachen, drinken... en ineens, van het een op andere moment lag je naast me... en lag je zo hard te huilen... dat soort dingen... ik had gewoon eerder moeten snappen hoe diep dingen in je zaten... het verdriet, de onrust, de pijn... ik dacht altijd dat we er samen wel uit zouden komen... maar ik was niet sterk genoeg...

het is heel erg jammer dat we elkaar hebben leren kennen op het moment dat we elkaar hebben leren kennen.. maar ook daar zal wel weer een reden voor zijn, toch...? Jij bent mijn allerbeste vriendje, mijn liefste maatje, mijn vertrouweling, de persoon die me het meest ziet zoals ik ben, en me dan ook nog goed daarover laat voelen... en de liefde tussen ons is te groot om niet een mooie plek te vinden, hoe, in welke vorm, waar en wanneer dan ook...

Het gaat niet makkelijk worden... maar mij heb je, lief meissie... echt!

Kussies!

Mike"

******

Dit mailtje was in enkele minuten geschreven en gemaild... het kwam, zoals ze dat zeggen, recht uit het hart...

Misschien had ik gehoopt in 4 dagen iets van haar te horen... een reaktie... zeker omdat ik eerder nog gezegd had zoveel vragen te hebben... maar niets... niets... niets...

Echt, ik verwacht niet dat ze ineens voor mijn deur staat, en dat dingen allemaal oke zijn... ik weet dat het uit is, ik heb me hier al 6 weken op voorbereid... en dat het echt beter is zo... maar ik heb toch RECHT op antwoorden...? Ik heb recht op een afronding, zonder maar hier in het donker te blijven watertrappelen, grijpend naar drijfhout, om maar niet kopje onder te gaan... we hebben 2,5 jaar de beste liefde gehad... een liefde die ik altijd als onoverwinnelijk heb gezien... ik kan gewoon niet snappen dat het dan zo ontzettend vaag loopt nu...

Bah!!!!! Klote zooi...

Take care iedereen,

MIKE