Ik ben al zeker een maand niet meer online geweest op dit forum. Voor degene die mijn blogs een beetje gevolgd hebben, zullen mijn verhaal wel begrijpen...
Toen ik mijn laatste blog schreef was ik erg verdrietig, gefrusteerd, wanhopig... dacht elke seconde van de dag aan mijn ex en wilde hem het liefste terug!!!!! Ik was desperate en aan het einde van mijn latijn.
Ik heb die dag toen eens goed in de spiegel gekeken en besefte dat dit niet goed voor mij was en dat ik zo niet meer wilde leven. Ik wilde weer grip krijgen op mijn eigen leven.
En dat heb ik ook gedaan.. Ik ben voor mezelf een hele andere weg ingeslagen. Ik heb nu een huisje voor mezelf, doe elke dag dingen waar ik van geniet en heb mijn ex echt letterlijk en figuurlijk los gelaten..
Ik voel me beetje bij beetje weer gelukkiger worden en voel me steeds weer de oude ik. Tuurlijk heb ik af en toe wel eens een dipje, maar dit vergalt niet meer mijn hele dag, ik kan het een plekje geven..
Nu heerst bij jullie natuurlijk de vraag; hoe is je dit nou in hemelsnaam gelukt?
Het precieze antwoord weet ik niet.... maar ik weet wel dat ik eerst door een heeeeeeeeel diep dal moest gaan, en de bodem van de put had bereikt, mezelf een spiegel heb voorgezet en er toen pas klaar voor was om er langzaam maar zeker weer beetje bij beetje naar boven te klimmen..
Het kwam ook doordat ik het gewoon écht NIET meer wilde.. Ik wilde mijn leven niet meer laten beheersen ''door'' hem zeg maar, ook al was hij allang niet meer in mijn leven aanwezig.
Hij is nog één keertje langs geweest en toen hebben we een heel emotioneel, lang en open gesprek gehad. Hij stond op een avond opeens voor mijn deur. Ik was helemaal verbaasd, en in eerste instantie wilde ik hem gelijk in mijn armen sluiten en hem voor altijd bij me houden, maar ik merkte aan mezelf dat IK het gewoonweg niet meer kon. Ik was op... ik wilde niet meer, wilde rust in mijn hoofd, wilde het alleen doen, onafhankelijk zijn, ondanks mijn liefde voor hem. En ik merkte aan mezelf hoe erg ik hem ook miste, het waarschijnlijk nu toch niet zou werken.
Er is teveel gebeurd, teveel gezegd, teveel kapot.... iig voor mij dan en dat zal ook zo voor hem zijn.
Na dit gesprek voelde ik me opgelucht. En dit had ik niet verwacht, ik voelde me niet rot..
De reden waarom ik deze blog post is om ook andere mensen inspiratie te geven en om te laten inzien dat het leven niet ophoudt.... er is altijd meer om voor te vechten en te leven... Geloof mij maar.
Alleen wanneer je dit beseft en hoe, weet ik niet... Ik weet alleen dat dit mogelijk is. Opeens zullen je ogen geopend worden en zul je opeens weer lachen, genieten en lief hebben.
Ik heb zelfs in deze tijd iemand ontmoet... deze persoon was al een tijdje in mijn leven en opeens zag ik hem staan. Ik leer hem nu langzamerhand steeds beter kennen, van een relatie is nog lang geen sprake, daar ben ik nog te kwetsbaar en voorzichtig voor, maar ik sluit het niet uit... Ook hier ben ik 2 maanden totaal niet mee bezig geweest en opeens overkomt het je gewoon. Zoooo bizar!

Ik hoop dat ik andere mensen met dit verhaal kan inspireren, want ik heb zelf ook altijd veel gehad aan de verhalen, tips en adviezen van anderen. Als je vragen hebt, vraag maar raak!

Veel liefs Miss C