Nee, dat is misleidend, ik zie het helemaal niet rooskleurig, voor mezelf. Ben nu 3 maanden verder en ik voel me alleen maar slechter. Ik kan niet anders dan constateren dat ik voor het eerst in mijn leven afhankelijk ben. Nou ja, vóel. Dat ik, nu ik heb ervaren hoe het is met C, nu niet meer zonder haar kan. Aanvankelijk zou ik gezegd hebben wíl, maar nu kan ik er niet meer omheen, dat het kunnen is geworden. nergens meer plezier uit halen, continu huilen en die vreselijke leegte elke dag maar weer ervaren. En dan heb ik nog de hoop dat het wel weer eens goed komt, want onze band is zo vreselijk sterk.
Ik probeer idd om mijn weekenden te vullen, maar dat lukt niet altijd en vanwege een ongelukje zit ik nu zowiezo veel thuis. Maar al loop ik continu te rennen, ik neem mezelf overal mee naar toe en dus ook mijn gevoel. Ik geef toe dat het met vrienden beter te verteren is, maar niet veel. En daarna kom je toch weer thuis. Alleen. En hier is volgens mij geen chat. Je kunt wel privéberichten sturen naar mensen waar je goed mee kunt schrijven, maar that's it.
Veel sterkte!!