Inmiddels alweer voor de vierde keer word ik in de steek gelaten door een vriendin. En elke keer lijkt het weer langer te duren voordat ik erover heen ben. Ongetwijfeld zitten er hier mensen die vier keer niet veel vinden, en mischien is het dat ook niet, maar het is volgens mij ook geen wedstrijd wie het vaakst in de steek gelaten is. Inmiddels is de relatie zo'n 8 maanden voorbij. Ik begin me alleen af te vragen of ik nu al een stap verder ben.

Telkens als ik aan een relatie begin zijn er al problemen of blijken die ineens achteraf. Uiteindelijk is het me/ons steeds gelukt om de problemen te overwinnen, dat ging vaak ten koste van mijn nachtrust en er waren hele lange gesprekken voor nodig, maar ik hielp de ander er altijd bovenop. Op het moment dat de relatie dan eindelijk 'normaal' leek te gaan worden, wordt ik dus gedumpt. En dan zit ik dus met de ellende. Troostende woorden van de ex-partner (vind er niets troostends aan, maar goed) Jij komt er wel overheen, je bent zo sterk.

Ik heb in mijn laatste relatie er echt alles aangedaan om het te behouden. Dit omdat het me de relatie waard was, en tevens was ik ook weer bang om in het gat te vallen waarin ik zou gaan belanden, en waar ik dus nu ook in beland ben.
Nu zo'n tijd later mis ik haar nog elke dag. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.

In het begin durfde ik de relatie niet aan te gaan. Bang dat het toch weer zou uitgaan. Weer door de gehele pijn heen. Ik heb me laten ompraten, maar ik had dus naar mezelf moeten luisteren.

Het enige wat ik weet dat terugkijken geen zin meer heeft. Leuk dat ik dit weet, maar het gevoel wil daar niet aan meewerken. Ik wil weer mezelf zijn, en andere kunnen helpen, maar heb al alle moeite en energie nodig om mezelf te helpen. Op het moment dat ik andere weer kan gaan helpen weet ik dat ik een heel eind op weg ben.

Nadat er meer dan een halfjaar geen contact was geweest heb ik dus ineens contact opgezocht. Ik heb het hier al vaak gelezen, maar neem echt 1 ding in dit schrijven van me aan, doe dit nooit, als er ook nog maar iets van gevoel bij je is. Mogelijk dat dit kan als je er helemaal overheen bent, maar zolang je nog in het rouwproces zit, gewoon niet doen!!
Ik heb geprobeerd redenen te zoeken waarom het is uitgegaan, maar meer als 'het gevoel is weg' komt er niet uit. Er zijn geen aanwijsbare redenen volgens haar. Dat maakt het allemaal nog moeilijker. Het is me vaak gelukt om andere een goede raad te geven, maar voor mezelf weet ik het gewoon niet meer.

Ik heb een goede baan, ben gezond, heb fijne vrienden, maar ondanks dat voel ik me niet meer gelukkig. Ik wil haar terug, zal vechten voor elke strohalm als die er nog was, en dat heb ik ook gedaan, mischien wel veel te lang, maar ik had echt het gevoel dat dit het was. Het leek veel beter dan de vorige relaties, maar de pijn is nu nog veel erger. Zal ik me ooit nog aan iemand kunnen binden?

Is het nu zo raar dat ik na zo'n lange tijd haar nog steeds niet uit mijn hoofd kan zetten? Ik zit weer in die cirkel, en ik wil eruit!!