Hey Floor,

Ik kan me heel goed voorstellen dat je af en toe in de "put" zit. Een gevoel van eenzaamheid en oneerlijkheid overheerst. Je moet je goed realiseren dat dit normaal is, je hebt enorm veel gedeeld met je ex partner, en dat je dat niet meer hebt, dat voel je en dat doet pijn. Je gaat door met je leven omdat het moet, je hebt geen keuze.

Echter gaat dit gevoel (geloof het of niet) ook weer over. Accepteer de dingen die je niet kunt veranderen, en probeer af en toe eens te relativeren (wat je ook al heel goed doet). Zonder verdriet is er ook geen geluk.

Je mag trots zijn op jezelf en je doet het allemaal hartstikke goed.

Mijn exvriendin heeft 3 weken geleden haar spullen gepakt en is vertrokken, 2 dagen later had ze een nieuwe relatie. Na 3 jaar vertrekt ze alsof het allemaal geen fuck heeft voorgesteld. Dit kan niet, en is oneerlijk, dat gevoel overheerste bij mij ook een tijd. Ik weet zeker dat die nieuwe relatie van haar ook stuk gaat lopen, en dat ze dan de dingen van mij waar ze altijd zo van genoot gaat missen. Ook zei krijgt dan een moeilijke tijd, en ook zei zal dan moeten leren dat de enige die haar gelukkig kan maken zei zelf is.

Een relatie moet een aanvulling zijn op je leven, en geen invulling. Ik denk dat dit bij jou situatie ongeveer hetzelfde ligt, het lijkt misschien of je expartner lekker doorgaat met zijn leven, en nergens last van heeft, maar ook hij krijgt zijn portie nog wel, laat dat en schrale troost zijn.

Succes ermee!

He Floortje,

Zo te zien ben je al erg ver in jouw verwerking, oprapen van jezelf, je hebt zelfs tijd om mijn gezeur (lees blog) te lezen Nee, serieus, aan de toon van jouw reactie merk ik al dat je erg ver bent, misschien ben ik te voorbarig geweest in mijn tips, maar extra opbeurende woorden kan geen kwaad toch, vooral tijdens de dipjes waar iedereen, sterk of zwak, altijd mee te maken krijgt.
En jij ook bedankt voor jouw opbeurende woorden, geeft aan dat ik toch op de goede weg ben, als extra bevestiging dat ik niet gek ben geworden, ook al is mijn naam Mr Bean
En die harde klap achteraf, hoef je denk ik niet echt bang te zijn, althans bij mij komen die klappen juist steeds minder hard aan, misschien toch eelt op mijn ziel gekregen? Ik beleef die klappen, laat die pijn komen, ik negeer ze niet, tranen zijn al op. Maar ik huil nog vaak in mijn hart, wil haar mijn tranen niet gunnen ofzo. En elke dag de ruimte geven om te verwerken, gaat toch wel hard moet ik zeggen. Voel nu echt dat ik veranderd ben t.o.v. een paar weken geleden, echt in een stroomversnelling terecht gekomen. Tja, je moet wat, heb 4 kinderen, baan opgezegd voor freelance bestaan, huishouden moet gedaan worden, er moet gejankt worden, maar ik moet zeggen weer een stukje verder uit het dal ben geklommen. Tuurlijk, soms val ik weer een stukje terug, maar ik weiger op te geven, met vallen en opstaan, ik ga gewoon door, voor mezelf en mijn dierbare kinderen.
Ja, life is eenmaal not fair, dat is het eerste feit die ik heb moeten leren accepteren, met dat feit kon ik eigenlijk verder, dat ik kan doorgaan met mezelf zijn, ondanks de resultaten, is niet gemakkelijk.
Ja, moet nog steeds lachen over jouw zelfspot, tenen gestoten, geen leuke job om mensen van energie maatschappij te laten veranderen (toch niet NEM?), maar ja, je moet toch wat, er moet brood op de plank komen en rekeningen betaald. Al met al, met bent echt goed bezig meid, je komt er echt wel, zeker weten.

Veel sterkte verder..

Mr Bean