Een week geleden plaatste ik mijn verhaal op deze site.
Nu een week verder (en nu weer zo'n rottige eenzame vrijdagavond)heb ik een aantal reacties ontvangen (veel dank daarvoor) op mijn verhaal.
Het was geen gemakkelijke week, weer iedere dag bij mijn ex in de klas gezeten, weer iedere dag die 'vriendenkwestie' die de situatie zeker weten niet gemakkelijker maakt.
Vrienden blijven met je ex na een relatie...een magische uitspraak die slechts voor weinigen waarheid zal worden. Het kan pas als ik me 100% goed voel, en er niet mee zou zitten als ze een ander zou krijgen. Zover is het nog lang niet. Als ik mijn ex nu met een andere jongen samen zou zien, zou ik waarschijnlijk door mijn benen zakken van ellende. Het is een wereld van verschil, zij is al 10 stappen verder, de positieve energie die zij uitsraalt kan ik gewoonweg nog niet beantwoorden.
Dus moet ik afstand nemen. afstand nemen van mijn verleden, bouwen aan een nieuwe toekomst, aan een toekomst waarin iemand anders mij geluk kan schenken, een toekomst waarin ik weer kan stralen, zonder dat ik haar daarvoor nodig heb. Pas als de herinneringen (hoewel ik dat nu eigenlijk helemaal niet wil) vervagen, dan pas kan ik denken aan een vriendschap. pas als ik die valse hoop (dat het toch nog wel goed zou kunnen komen) kan verdringen, dan is vriendshap een optie.

Nu krijg ik nog verhalen te horen die ik helemaal niet wil horen. Verhalen over hoe leuk ze het wel niet heeft, dat ze ineens weer zo goed met een ex van haar kan opschieten, ze kunnen immers 'alles tegen elkaar zeggen'.... daar gaat mijn bloed echt van koken.
Uitgerekend de jongen die ik nooit gemogen heb, daar gaat ze nu weer zoveel mee om...
maar ik sta machteloos, ik kan niks aan de situatie veranderen
En eigenlijk moet het me ook niks interesseren, ma ja, das gemakkelijk gezegd...

Tijd heelt alle wonden, maar dat het een zware, onzekere en verwarrende tijd is, dat is wel zeker.