Wat geberut er toch met me...ik herken mezelf neit meer, ik ben een zielig hoopje doffe ellende geworden, ik kan geen uur verder zonder in huilen uit te barsten, alle levensvreugde is weg en dat voor een man! Ik mis mijn oude blije zelf, ik ben helemaal niet zo'n depressief type, ik was altijd blij en goedgemutst maar dat is weg, ik slaag er niet in om me te concentreren en met ook maar iets blij te zijn alles heeft zijn glans verloren lijkt het wel...en om het nog erger te maken, stuk voor stuk al mijn vriendinnen en kennissen hebben sinds enkele maanden een nieuwe relatie, ik gun het ze van harte maar door alle verhalen van geluk en liefde voel ik me nog ellendiger...ik las al veel over het verloop van dit verdriet en besef dat ik nu in de periode ben aanbeland dat die wanhoop de tweede fase is omdat ik besef dat het nooit meer goed komt, ik kan er met mijn verstand niet bij dat je drie jaar lang wordt aanbeden en op handen gedragen ( hij noemde me zijn godin) en dan plots geen woord of uitleg meer waard bent..plots is de liefde over blijkbaar, ik voel me zo bedrogen en misbruikt, waar was ik toch met mijn verstand, ik vertrouw mezelf niet meer omdat ik niets voelde of zag aankomen....
We zijn nu derde week van februari en de grijze koude natte dagen doen er ook geen goed aan, ik hoop dat we snel een paar maanden verder zijn dat ik me terug een beetje mens voel,
Als er lotgenoten zijn die me willen contacteren om een avondje bij elkaar uit te huilen...graag, ik heb nu meer dan ooit behoefte aan mensen die in hetzelfde schuitje zitten want aan mijn vriendinnen heb ik nu niets.
Alle reacties welkom...