De eerste weken van mijn contact met hem gingen niet zo goed, ik heb echt moeten leren beter te communiceren, op een andere manier. Door niet steeds te zeggen van wat die ander fout deed maar meer van hoe ik het voelde. En als hij terug schreef dan reageerde ik op zijn verhaal als begripvol en meelevend.

Bij ons scheelde het wel dat hij terug reageerde!Maar dat ging echt niet zo makkelijk hoor! Ik heb hem de eerste weken een paar keer aan de telefoon gehad waarbij hij huilend en tierend tegen me te keer ging. Ik heb een aantal x de telefoon neergelegd waarop hij vervolgens terugbelde eom dan rustig zijn verhaal te doen! Daarbij ging ik niet in de verdediging of smeken maar liet hem praten.Hij kreeg dan langzaam het gevoel gehoord te worden.Ik liet hem dan ook weten hem te begrijpen.

Op die manier kon ik vervolgens ook mijn verhaal bij hem kwijt, en zo is het langzaam aan weergegroeid.

Toen hebik wel aangegeven dat als we dan uit elkaar zouden gaan we nogwel moesten praten en dan niet met ruzie uitelkaar.Dat vond hij een goed idee,en is toen op een middag langs geweest. Hij was toenheel emotioneel, zei steeds dat het zo zonde was, het bij mij vertrouwd voelen...
Toen dacht ik, hee... hij moet me missen? Er zit nog wel gevoel maar is het ergens even kwijt!
Om dat gevoel weer terug te vinden ben ik dus bewust verder blijven communiceren maar dan op een vriendschappelijke manier, zo van...hoe was je dag vandaag? of...gaat alles goed?Maar ook mijn belevenissen van die dag te laten weten en te vragennaar zijn plannen enz.

Hij is toen nog eens een avond hier geweest tot half 4 s,nachts,alleen maar gepraat! Ik heb ook toen niet verwijtend gereageerd op zijn aandeel in de ruzies, alleen maar vanuit mijn gevoel,dus hoe ik het beleefde ongeacht of hij het zo bedoelde. En dat bleek ook het geval te zijn. Doorop die manier te gaan praten en zoeken naar mijzelf ben ik veel te weten gekomen over mijzelf. Mijn onzekerheid, angst om hem te verliezen...wat dat kan veroorzaken n.l precies datgene wat je juist niet wilt! Door negatief reageren op de ander! afbreken i.p.v opbouwend!Ik heb over dit onderwerp veel gelezen inmiddels en ik moet zeggendat als je op die manier kunt gaan kijken naar de ander dat dat voor jezelf ook meteen prettiger is!

Vervolgens heb ik hem 5 december uitgenodigd om hier te komen eten (mijn kinderen waren bij hun vader)en hij kwam zowaar! We hebben het gewoon luchtig gehouden, gezellig naast elkaar op de bank tv gekeken en een wijntje/whisky erbij...gewoon gezellig.

En gisteravond moest ik werken vanwege kerstmarkt hier,en hij heeft mij laten weten dat hij daar met mij heen had willen gaan maar vergeten was dat ik moest werken! Toen heb ik gezegd;dan komje tochlangs indewinkel en doen we daarna een borrel?
Dat wilde hij graag maar nam me mee naar een gezellig tentje waar we een lekker wijntje en kaasplankje namen, gezellig gekletst en daarna naar mijn huis...en toen kwam van het èèn het andere

Dus om een lang verhaal kort te maken...ik heb me dus juist niet aan het nocontact gehouden! Ben bewust en op aanraden van iemand hierwel gaan mailen e.d zonder dat het stalken werd!En... op een geweldloze manier .Het contact kwam steeds van mij! Geen x jes van zijn kant na een berichtje van mij. En ik heb heel vaak gedacht;ls het alleen van mijn kant moet komen...maar ja...hij reageerde toch steeds weer terug,dus dat gaf goede moed!
En uiteindelijk na volhouden van mijn kant (en ik heb 9 weken lang elke dag mijn momenten van wanhoop en verdriet gehad) kwam het contact van uit hem!

Ik hoop dat mijn verhaal voor anderen hier hoopvol zal zijn, dat als er nog enigzins gevoel is voorelkaar,verbondenheid dat het toch nog weer goed kan komen! Maar je moet er wel aan werken en aan blijven werken!Ik moet dat ook nog, ben er nog niet maar het feit dat ik me bewust ben geworden wat en waar het fout ging scheelt al de helft!

Bedankt voor alles, ik ga het nu alleen proberen...weet waar de valkuilen zo,n beetje liggen.In ieder geval heb ik geleerd hoe anders te reageren! Zo ook vanavond,mijn moeder was hier vanwege de verjaardag van mijn zoontje. En toen belde hij om mijn zoontje te feliciteren...en deed de groeten aan iedereen.
Mijn moeder zei vervolgens die groeten niet te willen hebben,deed ronduit hatelijk over hem...dat deed mij pijn. Ik heb haar gezegd dat ik het begreep en het er nu niet over wilde hebben. Zij wist op dat moment nog niet dat het weer goed is, dus moet zij ook nog aan het idee wennen denk ik. Ik vroeg haar wel of zij er nog zo over zou denken na een jaar als we dan nog bij elkaar zijn en het goed gaat. Vervolgens zei zij dat ze dat eerst nog maar eens moest zien.Ik laat het maar,ga er niet over in dicussie, het komt wel goed denk ik en zo niet ook jammer maar dan kiest zij ervoor.
groetjes van Christi