Beste lezers,

Ik heb net een relatie van anderhalf jaar achter de rug. Mijn eerste echte serieuze relatie. Beide zijn we nog redelijk jong, 18 & 16. De break-up kwam van haar, ik zag het aankomen maar kon der niks tegen doen.. Maar ik begreep het ook niet helemaal. De reden was namelijk; ik heb het druk met school en wil jou die hoop niet geven dat ik tijd heb. Ik snapte er echt niks van, zoveel vragen. Waarom heb je geen tijd? Weekends? Vakantie`s? ik geloof niet dat men de hele dag met school bezig is. Omdat ik het niet snapte e-mailde ik haar terwijl ze het niet wou. Ze kon zich niet concentreren op haar school met mij in der hoofd. Maar ik met me stomme kop maakte meer kapot dan het al was. Nee niet gescholden, we hebben op een volwasse en zeer nette manier gepraat. Ookal kreeg ik geen antwoorden op mijn vragen, maar werd me wel duidelijk dat dit echt een einde was van een zeer mooie tijd.

Toen ik het besef had, begon ik aan het verwerkingsproces. Ik was zo ver dat ik niet meer deprissief, kwaad, eenzaam en verdrietig was. Ik pakte me leven op en ging verder. Natuurlijk die hoop gehad dat het misschien nog goed zou komen. Of die ene dag dat we elkaar zagen. 3maanden niks van haar gehoord, en je raad het al. Daar stond ze weer. Ik kon op dat moment niet geloven wat me overkwam. Zo'n lekker gevoel dat ze weer contact zocht. Dat valt niet te omschrijven.

Heb der goed over na gedacht en ik wou niks liever dat het weer zoals vroeger was. Eerste week ging het perfect, het was weer even aan elkaar wennen en we bouwde weer rustig aan een relatie. Maar toen, ze bleef weg, 2 weken niks gehoord of gezien. Dat liet me twijfelen of ik wel de goede keuze heb genomen om het een 2e kans te geven. Toen wou ik alles weten, waarom heb je het ooit úitgemaakt en waarom heb je mij weer gemaild, en hoe zij het beleefde en wat ze nu wilt. Waarop ik eindelijk mij antwoorde kreeg. Ze wou doorgaan, maar niet meer als een stel. Maar als vrienden. Op dat moment storte me wereld voor de 2 keer in. Omdat moment dacht ik ik heb de verkeerd keuze gemaakt. Maar de tegendeel is bewezen. Ik was trots op haar dat ze haar gevoelens durfde te tonen. En wist gelijk waar we aan toe waren. Maar ik was niet klaar om vrienden te blijven. Ik wou meer. Hield van haar, zij van mij. Allebei verdriet, beide eenzaam. Maar het kon niet anders. Vrienden blijven is inderdaad het beste voor ons op dit moment. Alleen ik stuurde een e-mail dat ik voor me zelf alles weer op een rijtje moet krijgen.

Nu zijn we weer paar maanden verder, en heb alles op een rijtje. Klaar op vrienden te zijn. Heb haar gemailt maar geen antwoorden. Al een maand bezig zijn om contact te krijgen. En nog steeds geen antwoord. Wil zij nu niet meer verder? Lees ze haar hotmail niet? Ik weet het niet.. Het doet zoveel pijn, dat ik geen reactie krijg. Omdat ik nog zoveel om haar geef.. Ongelofelijk.. Straks kerst en oud en nieuw in met een ongelofelijk kut gevoel om dat ik haar niet de beste kan wensen. Wat moet ik doen? Er nu definitief een punt achter zetten, of afwachten? Ik ga er kapot aan..