Het is nu een maand of 4 over, ben zelf weggegaan omdat de relatie niet werkte, niet omdat ik niet meer van hem hield. Ik hou meer van hem dan ik dacht en mis hem ook zo veel meer dan ik had gedacht.
Let wel; ik mis de leuke man, de attente vrijgevige sexy man waarmee ik soms zo veel lol had. Ik mis niet de man die (te) vaak voor zichzelf koos, liever in de kroeg zat dan bij mij, vaak dronken thuis kwam en dan luid snurkend naast me ging liggen, geen toekomst met mij op wilde bouwen, zomaar op eens een sms stuurde dat hij toch liever een dag later kwam om, jawel, weer naar de kroeg te gaan. Rationeel weet ik dat de relatie geen overlevingskansen had, dat wist ik al tijdens de relatie. Maar waarom mis ik hem soms dan opeens zo erg? Ik zag vandaag een foto van hem en ik ben helemaal van slag. Wat zag hij er goed en gelukkig uit. Dat gun ik hem ook maar het deed me toch zo'n pijn om hem zo te zien. Nieuwe broek, nieuwe coupe, big smile, helemaal happy de peppie en in zijn element.

Ik zit in een vaccuum, kan niet achteruit (want het kan echt niet, een relatie tussen ons) maar ook niet vooruit. Ik doe heel veel leuke dingen, verveel me niet. Heb prachtige kinderen, goede vrienden, lieve familie en een geweldige baan en ga binnen nu en 3 maanden 3 x op reis. Je zou toch denken dat het leven mooi is voor mij. En dat is het ook, wil ook niet ondankbaar overkomen maar ik ben dat missen, het verdriet en het weten dat het helemaal definitief voor altijd en altijd over is zo zat. Dat ik nooit meer deel zal uitmaken van zijn leven, niet omdat de liefde er niet was, maar omdat we niet bij elkaar passen en wij elkaar niet gelukkig kunnen maken. Maar wat een verdriet....pffff word er doodmoe van.

Zo zien jullie maar, ook als je zelf een einde aan een relatie maakt dan kan er ook heel veel verdriet zijn. Ook al weet je dat het beter is...