Hoi allemaal

moet ook even mijn verhaal kwijt, aangezien ik de laatste tijd veel van jullie heb gelezen en heb gemerkt dat het op een of andere manier goed doet om te weten dat ik lotgenoten heb.
Na een lange relatie en een kort huwelijk ben ik bedrogen. Ik kwam er een half jaar geleden achter, na stevig aandringen van mij kwam het eruit: hij was verliefd geworden op een ander en was daar ook iets mee begonnen. Ik wist even niet hoe ik het had, dacht: Dit is dus het einde. Maar dat wilde ik helemaal niet!! Hij was altijd veel op reis, zat veel in hotels. Alle kans om uit elkaar te groeien, maar ik vertrouwde hem. Want we hadden met elkaar afgesproken dat dit maar voor een paar jaar zou zijn, omdat we allebei druk met ons werk bezig waren en in deze periode beide bezig zouden met het op poten zetten van onze carriere. Na deze paar jaren zouden we ons lekker ergens gaan settelen. En als onze relatie eronder zou lijden dan zouden we aan de bel gaan trekken en een oplossing gaan zoeken.
Maar hij was er in stilte al mee gestopt. Zag het niet meer zitten met mij en begon dus iets met een ander. Nadat dat was uitgekomen zijn we veel met elkaar gaan praten. Alleen, dat kwam vooral van mijn kant, en dat deed pijn. Uiteindelijk hebben we (ik??) besloten er helemaal voor te gaan. Hij was zo gelukkig en opgelucht dat we het weer gingen proberen!! We gingen verhuizen en het werd een plek waar we een nieuwe start gingen maken.
Uiteindelijk heeft het niet lang geduurd, al na een paar weken is hij weer iets begonnen met dezelfde persoon. Daar kwam ik kortgeleden achter. Al die tijd ben ik ervoor gegaan, niet omdat ik zo verliefd op hem was, maar omdat ik van hem hield. Hij was overspannen, depressief, zou in therapie gaan. Ik slikte het dat ik zo weinig aandacht van hem kreeg, wilde de therapie afwachten en kijken of hij daarmee zou veranderen. Je laat toch niet iemand in de steek die 'ziek' is?? Bovendien was hij steeds zo dubbel, aan de ene kant wilde hij van mij af, om zo rust te krijgen en aan zichzelf te kunnen werken, aan de andere kant liet hij me steeds weten zo enorm van mij te houden en mij niet kwijt te willen. Knettergek word je ervan.
Uiteindelijk heb ik ingestemd te gaan scheiden. Dit is ook niks. Maar ik vind het enorm moeilijk om hem echt los te laten. Ik weet dat ik zijn moeder niet ben, maar het voelt wel zo.
Nu is hij ongelukkig, wil hij graag de mogelijkheid openhouden dat we ooit nog iets met elkaar kunnen beginnen. Maar ik heb juist het gevoel dat ik hem helemaal los moet laten. Dit sloopt me.