Na 20 jaar lijkt er een eind te komen aan mijn relatie met mijn vriendin. Ik ben er helemaal stuk van. Momenteel zitten wij in een timeout fase van twee weken, maar elkaar echt even niet zien kunnen wij niet, want wij hebben twee kinderen. Aan alles in mijn lichaam voel ik dat ik haar kwijt ben en dat deze twee weken slechts voor haar een aansterkingsperiode is of om (praktische) zaken uit te zoeken richting de toekomst. Zij is verlieft op iemand anders en kan het gevoel dat haar dat gaf niet loslaten. En ik heb eerlijk gezegd de afgelopen 20 jaar heel vaak gefaald. Zij voelde zich nooit nummer 1 bij mij. Ik ben vreemdgegaan, heb haar vaak alleen gelaten, het is eigenlijk een wonder dat zij nog bij mij gebleven is de afgelopen jaren. En nu de laatste maand, nu ik mij realiseer wat ik allemaal ga verliezen en dan vooral haar, nu realiseer ik mij dat ik vreselijk veel van haar hou en er alles aan wil doen om haar gelukkig te maken. Ik ben er ook van overtuigd dat zij mij gelukkig kan maken, al moeten wij daar beiden voor werken. Ik ben te egocentrisch en zij verteld nooit wat zij ergens echt van vindt, zij is erg gesloten. Ik merk dat vooral de boosheid er nu bij haar uitkomt. Veel van onze vrienden en familie zeggen, dat wij moeten knokken voor onze relatie, maar het is net alsof zij het niet meer kan. Ik denk dat zij het gevoel heeft, lekker makkelijk, nu even knokken voor de relatie, terwijl mij heel veel jaren onrecht is aangedaan. Het is dan net of haar boosheid en verdriet niet erkent wordt. Ik denk dat zij nog wel van mij houd, maar dat die boosheid in de weg zit en ik denk dat die niet of heel lastig nog weg zal gaan. Gisteren heb ik haar nog een mail gestuurd, waarik ik aangeef dit nu in te zien. Dit tegen de afspraak in om geen contact met elkaar te hebben. Ik heb het toch gedaan, omdat ik wilde aangeven dat ik haar nu beter begrijp, haar pijn erken en om mijn oprechte excuses te maken voor wat ik haar heb aangedaan. Zij heeft de mail niet gelezen. Op facebook gaat ze, zonder directe verwijzing naar mij, dingen plaatsen als 'Don't mess with me en follow your own heart, etc. Ergens denk ik, als er boosheid is, is er misschien nog wel liefde. Ik weet het niet meer. Ik wil haar heel graag terug. Wat te doen, wat te doen? Is er hoop?