8 jaar zijn we samen geweest. Ik ontmoette haar nadat ik al 2 jaar alleen was na ook een lange relatie. Ze was echt het mooiste wat me overkwam. Nog nooit was ik zo verliefd. we gingen samenwonen en alles was perfect. Na een jaar of 2 wilde ze plots verhuizen. ik wist niet wat me overkwam. Ze had al 2 maanden een soort van een relatie met collega. Dit brak ze voor me af en we zijn samen verder gegaan. Maar ondanks vele ruzies zijn we er nooit samen uitgekomen en probeerden we ieder voor zich er mee om te gaan. Maar we hielden van elkaar maar het bleef natuurlijk tussen ons in staan, ook al wilden we dat niet. Jaren later kwam ik er bij toeval achter dat ze voor deze relatie nog kortstondig iets had gehad met iemand. Alles werd weer opengereten. Waarom had ze dit niet gewoon gelijk verteld?
Waarom niet hulp gezocht. Ik was echt bereid het haar te vergeven, maar blijkbaar kon ik het niet. Zij zag mijn boosheid wat zich uitte in irritaties, woedeuitbarstingen met eigenlijk geen aanleiding. Ze zocht de hulp van psycholoog en probeerde op haar manier om het aan te pakken. Maar ik had niet door wat ze deed, en zij maakte t me niet duidelijk genoeg. Waarom zag ik het niet? Waarom? Uiteindelijk bijna een jaar later barstte ik weer uit en gaf haar een tik op haar been. Dit was de druppel en ze besloot me te verlaten. Ik wilde dit niet. Zag alles nog niet zoals ik het nu zie, maar ik wilde t niet. Ik ben verliefd op haar, ik houd van haar en ik heb een enorm schuldgevoel. De officiele lezing is dat we 'tijdelijk' uit elkaar gingen. Ze wilde rust. Ik ben direct met allerlei therapie begonnen om in ieder geval te ontdekken waar die boosheid vandaan kwam en hoe ik dat weg kon krijgen of op zijn minst kon controleren. In het begin probeerde ik haar te overtuigen dat ze terug moest komen en er samen aan moesten werken. Zelf gesprekken geprobeerd te voeren en ook bij een relatietherapeut. Maar telkens 'wist ze het niet' en moest ze nadenken. Ze liet de deur op een kier voor me, maar gaf verder ook niet aan hoe ik die wijd open kreeg. We bleven dus wel contact houden via sms en telefoon. We zagen elkaar ook wel wekelijks. Op deze momenten verklaarde ik haar mijn liefde en zag dat ze daar wel ontroerd door werd. Maar ze liet me verder niet toe. Haar spullen en huisdieren zijn nog steeds bij mij. Ze kan deze nu niet kwijt. Op hopeloze en boze momenten droeg ik haar op alles op te komen halen en uit mijn leven te verdwijnen. Maar als het zover was draaide ik weer terug en gaf ik haar weer haar rust. De laatste tijd ging het eigenlijk in mijn ogen een stuk beter. een week of wat geleden hadden we een dag met elkaar doorgebracht die erg leuk en gezellig was. Weinig spanning. Ze liet me haar aanraken en vasthouden en ik had er ieder geval een goed gevoel bij. We hadden ook eindelijk een soort van goed gesprek met elkaar waarbij ze haar angst voor me enigzins overwon. De daaropvolgende weken nam zij het initiatief tot smsen en langskomen. Ik zag dat het in ieder geval een goede richting op ging. Ze ging weekje naar buitenland en ik bood aan haar af te halen van vliegveld. Dit vond ze goed. Ik had er natuurlijk verwachtingen van en vond het weerzien dan ook te koel. Maar wat had ik moeten verwachten? We hebben een uurtje met elkaar gesproken en toen ik haar vroeg hoe en of we samen verder zouden gaan gaf ze aan dat ze moe was van de vlucht en er nog niet genoeg over na had gedacht. Ik bracht haar naar haar auto en we reden ieder terug naar onze eigen stek. ze smste me nog dat ze het lief vond dat ik er was geweest en fijn vond dat ik wat warms voor haar had meegenomen, maar dat ze moe was en een jetlag had en gin bijslapen. Ik vroeg haar wat ze nu eigenlijk nog van me wilde. Ze liet vervolgens een week niets van zich horen. Afgelopen weekend smste ze me weer dat ze ook was uitgenodigd voor een feestje. Ze gaf mij het idee dat we samen zouden gaan. Ik vroeg haar hoe laat en ze antwoordde dat ze eerst haar oma nog zou bezoeken.
Op de vraag of ze wat duidelijker kon zijn heb ik niets meer gehoord. Ik ben niet naar het feestje geweest en hoorde achteraf dat zij er wel was geweest. Nu is er stilte van ons beiden. Wat nu? Ik heb nog steeds de neiging om haar zover te krijgen om samen aan ons probleem te werken, en dit in ieder geval uit de weg te ruimen. Wat moet ik doen?