Relaties ... why do we need them?

Sinds maart vorig jaar heb ik een nieuwe relatie. Die verliep tot vorige week eigenlijk min of meer goed. Perfect zal ik niet zeggen, niemand is perfect. Maar vorige week donderdag kaartte ik een probleem aan... wat momenteel resulteert in een vreemde relatie waarbij ik het gevoel heb dat ik mijzelf niet kan zijn. Dat ik op de tippen van mijn tenen loop...

We zouden normaal voor Valentijn een weekendje weg gaan; maar gisteren liet hij mij weten dat ik nog niet mocht boeken. En ik schrok er van. Want tot enkele weken geleden was hij er nog steeds van overtuigd dat hij wou gaan. En nu... moest ik even wachten. Hij wou nog niet beslissen. Toen ik vandaag vroeg waarom zei hij dat hij "een beetje voorzichtig is momenteel. Dat hij wist dat ik ervan geschrokken was, maar dat hij mij niet wilde kwetsen. Hij wil gewoon rustig zijn".

Maar tot waar zal dit dan leiden? Als ik het gevoel heb dat hij mij ieder moment kan laten vallen... Heb op facebook alles verwijderd. Alle foto's. Niet enkel de foto's van ons; gewoon alle foto's die ik er had op staan. Wou dat eigenlijk al lang doen. Maar nu was het ideaal. Om mijn hoofd leeg te maken. Om mijzelf leeg te maken. Ik voel mij leeg. Want... ik weet totaal niet waar zijn probleem zit. Ik snap het niet. En hij wil er niet meer over praten. Maar zelfs als we samen zijn, voel je onderhuids dat er iets niet klopt. Ik weet gewoon niet wat het is. En dat maakt mij onzeker en ongelukkig.

Ik heb geen zin om weken op de tippen van mijn tenen te lopen, want dan maken we gewoon nog meer kapot. En ik die dacht dat "een weekendje weg" net datgene was dat we nodig hadden. Guess not.

Het is moeilijk om te weten wat ik nu moet doen of zeggen...hoe ik moet handelen. Moeilijker nog om in te schatten tot waar dit ons zal brengen. Maar ik heb de neiging om afstand te beginnen nemen... uit voorzorg. Uit zelfbescherming.
Ik weet het niet meer. En ik wil het niet meer weten. Liefde hoort niet zo ingewikkeld te zijn. Maar ik heb precies enkel ingewikkelde relaties. Het hoeft niet meer...

En waar ik dan ook nog mee worstel, is dat er niemand is om mijn zorgen mee te delen. Er is niemand die ik nu kan bereiken. Of ze liggen me niet nauw genoeg aan het hart, of ze zijn momenteel aan het werk (ik heb vandaag een vrije dag). En hierdoor heb ik de neiging om contact te zoeken met mijn ex. We hebben eigenlijk nog amper contact gehad sinds ... bijna op de dag een jaar geleden. Heel af en toe heb ik iets laten weten en reageerde hij wel... maar een echt gesprek hebben we niet meer gehad. Maar ik heb iemand nodig. Iemand die mij kent, die mij kan inschatten en waar ik mij niet voor schaam (hij heeft immers al veel meegemaakt met mij). En iemand die er is. En als er iemand altijd is, ook al is het maar via de Whatsapp, dan is hij het wel. Werk of geen werk.
Maar momenteel kan ik mij nog inhouden. Al is het maar omdat dit onderwerp niet iets is dat ik direct wil delen met mijn ex... maar toch. Ik mis.