Hye ik heb 2,5 een relatie gehad met een jongen van dezelfde leeftijd. Heel onze relatie lang is hij de drijfveer geweest, en was ik steeds degene die niet echt veel energie in onze relatie stopte. ER zijn nog momenten geweest dat hij me al wenend belde en zei dat ' hij niet zonder me kan en dan hij dacht dat ik hem niet graag zag en dat ik heel te wereld was voor hem ' Het laatste jaar was dit totaal veranderd, ik was hem echt graag beginnen zien en zat echt zot van hem. Het was allemaal zo leuk, samen thuis zitten, weggaan, .. Ondanks we toch ook wat af kibbelden, we zijn allebei geen gemakkelijke karakters ...

Nu de laatste maanden hoorde ik minder van hem, hij had te veel andere dingen te doen zei hij. Toch voelde ik het enorm raar aan, hij had steeds een uitvlucht en telkens als ik hem confronteerde zei hij dat ik niet moest zagen. Hij was niet meer de lieve en tedere jongen die hij er voor was ... IK heb een maand met de onzekerheid geleefd, maar ik kon het niet meer aan ... Elke dag moest ik leven met de onzekerheid ...

Op een dag heb ik hem gezegd, 'hoe zit het ' en hij reageerde hier niet echt op ... Ik heb gezegd dat we mss beter even uit elkaar gingen, ondanks ik dit hellemaal niet wou, ik wou gwn een bevestiging horen ... Dat hij zou zeggen dat hij dat niet wou en dat we voortbestemd zijn voor elkaar ... Maar dat deed hij niet, ... Hij zei dat ik gelijk had en dat we te veel ruzie maakten ... en elke keer ik er terug over begon zei hij 'dan te tijd het allemaal zou uitwijzen ...'

Nu 1 maand later, we horen nog veel van elkaar... Hij stuurt me nog en belt af en toe en doet alsof er niets anders is ... buiten het feit dat we geen hartjes meer sturen of niet meer zeggen tegen elkaar dat we mekaar nog graag zien ... We praten over gewone alledaagse dingen .. maar telkens wanneer ik begin over 'ons' zegt hij, " ik weet het niet ... of het ooit nog iets word, misschien wel, misschien ook niet ... stel me zo geen vragen " . Zelf vraagt hij constant of ik al contact heb met andere jongens en dat hij dat niet wil ... dat hij er kapot van zou zijn ...

Ondanks ik mijn emoties aan hem niet laat zien, ween ik continu, ik stel me de vraag wat er met me scheelt, waarom ? , hoe dit kon gebeuren ,hij was toch steeds degene die zei dat hij me nooit zou verlaten, dat ik de wereld voor hem was? hoe kan dat nu ineens weg zijn ? ik mis hem zo hard, telkens wanneer hij belt heb ik zin om te beginnen huilen en hem te beginnen overtuigen dat hij terug moet komen... sommige momenten ben ik echt depressief ! Mijn omgeving zegt dat ik er een punt achter moet zetten en moet stoppen met de contact met hem te hebben dat het niets zal bijdragen tot mijn verwerkingsproces

maar hij is zoo vaag ?? wil hij me nu nog of wil hij me niet meer ? Kan ik wel zomaar verder gaan ? ik wel hem niet verliezen aan iemand anders, als ik hem zie met iemand anders word ik zot ! Ik mis hem zo ... hebben jullie raad , ik heb het gevoel dat ik zo alleen sta