ZOOO verdrietig!

Ik en mijn vriend waren/zijn al 10 jaar samen. Ik ben nu 24 en hij 26.
we wonen al 5,5 jaar samen en sinds 3 maanden geleden heeft hij aangeven te twijfelen of hij nog wel verder wil.

Ik had tot 3 maanden geleden echt niet door dat hij ermee wilde stoppen! hij heeft in onze relatie wel vaker periodes gehad waarin hij twijfelde of waarin hij meer wilde doen met zijn vrienden. Dus dacht eigenlijk dat hij weer even z´n periode had... Maar dit keer was het anders. Hij wilde ook niet meer met mij op vakantie, hij wilde ook geen leuke dingen meer met mij doen! hij zei dat als wij samen weg zijn hij niet weet waar hij met mij over moet praten. En dat hij het idee heeft dat hij mij continue moet vermaken! Ook denkt hij dat hij niet meer genoeg van mij houd, maar meer als broer/zus. Dit alles heeft mij erg veel pijn gedaan. in die 3 maanden hebben we ontzettend veel gepraat maar hij bleef maar van mening veranderen. Elke keer dacht hij dat hij het ditmaal zeker wist.... en ik werd maar heen en weer geslingerd in het wel verder gaan met elkaar en niet goed genoeg meer zijn en uit elkaar gaan. Tot vorige week! Mijn ouders waren er na de zoveelste keer dat hij mij weer aan het huilen had gemaakt door te zeggen dat hij er echt uit was om niet meer verder te willen, zo klaar mee dat ze me hebben weggehaald bij hem. Hoe moeilijk ik dat ook vond. Het was denk ik inderdaad het beste! hoe eenzaam ik me nu ook voel....

En nu blijft hij me elke dag smsen, bellen is al 2 keer langs geweest... hij is zoooo in de war! hij weet gewoon nog steeds niet wat hij wil! hoe kan het nou dat als je al 3 maanden aan het twijfelen bent, je eindelijk de knoop hebt doorgehakt. Dan al zo snel spijt hebben en me zo missen. Hij zegt dat hij en ik even tijd voor onszelf nodig hebben om alles goed op een rijtje te zetten. Maar hoeveel tijd, ik weet niet echt niet meer wat ik moet doen!!!! voel me gewoon alsnog aan het lijntje gehouden...... Ik weet niet hoe lang ik dit volhoud. Ik zit zo in tweestrijd. Aan de ene kant zeggen de meeste mensen dat ik veel te goed,lief en mooi ben om maar op hem te blijven wachten! (hij zou in zijn handjes moeten knijpen met iemand zoals jij, zeggen ze dan) en op sommige momenten ben ik het daar ook wel mee eens. Kijk hoe lang ik hem al de kans geef!! (3 maanden als je het dan nog niet zeker weet...) maar aan de andere kant merk ik dat hij heel erg in de war is... en geeft hij mij ook heel veel signalen dat hij het er ook zooo moeilijk mee heeft, en dat hij me zo ontzettend mist! en dat vanaf het moment dat ik vorige week ben weggegaan hij zich nog nooit zo kut en ongelukkig heeft gevoeld! ook heeft hij nog niet eeen moment gehad dat hij heeft gedacht dat, hoe moeilijk het ook allemaal is. Dit de beste keuze is geweest!! Dat zegt toch ook wel wat? Maar door dat laatste blijf ik stiekeme hoop hebben, ook omdat hij zelf zegt dat hij dat nog heeft. Ik kan daarom heel moeilijk de beslissing nemen om er zelf een punt achter te zetten omdat hij dat zelf ook nog niet heeft gedaan!

Wat moet ik nou doen?????