Ze ging me de resultaten van haar bloedonderzoek laten weten. Van haar heb ik niets gehoord maar via een vriendin heb ik gehoord dat ze een probleem heeft met haar eierstokken en ofwel geen kinderen kan krijgen ofwel heel moeilijk. Ik weet dat dit verschrikkelijk voor haar is en ik vind het voor haar ook heel erg. Ik weet hoe groot haar kinderwens is. We spraken er bijna alle dagen over toe we nog samen waren. God, wat wil ik haar graag bellen of zien om te vragen of het waar is en misschien om haar een beetje te steunen maar als ze zelf niets van zich laat horen weiger ik om dat te doen. Moet morgen wel bij haar thuis langsgaan om mijn spullen te halen en ik hoop dat ze is gaan werken als ze niets van dat onderzoek tegen mij wil zeggen. Ik vrees dat ik dan niet zal kunnen zwijgen als ik haar zie. GVD, waarom ben ik het niet meer waar ze steun bij komt zoeken. Haar vriendje zal het wel niet zo heel erg vinden want als hij al kinderen wil zal het na zijn dertigste zijn (hij is begin twintig). Terwijl ik zo graag met haar kinderen zou hebben. GVD, stomme melancholische bui. Ben naar TMF-Awards geweest en daarna nog naar de discotheek. Heb mij goed geamuseerd en nu dat ik thuis kom, begin ik te wenen en aan haar te denken. Zal mezelf wel weer in slaap huilen zeker. GVD.

Complexe situatie, ik ben ook een beetje de draad kwijt van wie wat en met wie, ik heb het stukje 3 keer gelezen en weet nog steeds niet of ik het goed begrijp...

Het enige "zinvolle" dat ik me kan bedenken: Als een goede vriend(in) wil dat je met iemand praat en je wil het zelf helemaal niet, zou het zo kunnen zijn dat die goede vriend(in) iets ziet dat jij wellicht over het hoofd ziet. Als het een echt goede vriend(in) is kun je daar mischien op vertrouwen.

Mischien (een beetje ijdel hier achter mijn pc maargoed) ook een kans om jezelf in bedwang te houden, het zal niet gemakkelijk zijn. Maar je zal achteraf het gevoel hebben jezelf overtroffen te hebben. Je lijkt mij niet het type dat een moeilijke opgave uit de weg gaat. Je doet je veiligheidsgordels maar lekker strak!

change happens automatic progress requires strategy & action.

Ik heb het niet goed uitgelegd denk ik. E is niet mijn ex h?ɬ©. E is gewoon mijn beste vriendin waar ik ongelofelijk veel aan heb. Zij steunt me door dik en dun. Ik wil er bijna alles voor doen maar ik weet niet of ik dit ga kunnen. Mijn prioriteiten liggen nu niet bij men ex maar bij men vrienden en E is nog specialer voor mij. We've got each other's back. Ik kan altijd op haar rekenen en zij op mij. Dus nu is de vraag eigenlijk: is mijn band met E sterker (of sterk genoeg) om P (ex's nieuwe vriendje) die avond en nacht te verdragen. Zoja, gaat dat ook zijn als het een beetje later word en we een beetje gedronken hebben. Toch bedankt voor de reacties maar ik denk dat het niet helemaal duidelijk overkwam wat ik wou zeggen.

Hoi, ben hier nieuw en had graag wat met mensen gebabbeld die ook zo een situatie memekane, want vreinden zeggen toch telkens hetzelfde maar kunnne het gewoon niet verstaan....het zit als volgt....
3 jaar geleden heb ik een jongen leren kennen, waar ik echt stapelverliefd op was.
We hebben een heel korte relatie gehad, maar hij heeft het toen uitgemaakt en ik was daar echt ziek van.
Ik bleef die jongen constant tegenkomen op plaatsen waar ik uitging en af en toe kusten we eens, tot als ik het echt niet meer aankon en besloot van te breken met heel die vriendenkring.
Toen heeft die jongen terug contact met me gezocht en hebben we een tijdje samen opgetrokken.Hij verwittigde mij wel dat het enkel vriendschappelijk was en dat was ook zo, maar toch bleef ik ergens stilletjes hopen?¢‚Ǩ¬¶.en dan op een bepaald moment gebeurde er iets tegen alle verwachtingen in, we zijn samen in bed beland.
Ik wil de schuld niet op mezelf steken, maar de eerste keer was het wel mijn fout en deed die nog lief achteraf en de 2e keer nam hij het initiatief, maar achteraf deed die heel koel en afstandelijk.Ik heb dan ook alle contact verbroken terug.
Nu ben ik die jongen terug tegengekomen en ik moet zeggen ondanks alles wat er gebeurd is tussen ons heeft die nog steeds een raar effect op mij, mijn hart gaat tekeer als een achtbaan en ik ben superblij als hij er bij is, maar ik ondervind ook dat ik het gewoon niet kan aanzien van hem met een ander meisje te zien dansen of plezier mee maakt, het kwetst mij en daarom is het beter van hem volledig uit mijn leven te bannen en dat heb ik al een paar keer gedaan, maar als ik hem dan een tijdje niet gezien heb, wil ik hem terug tegenkomen en zoek de plaatsen op waar hij ook zit.Wat kan ik hieraan doen ?kweet dat dit gevoel wel zal weggaan als ik terug iemand anders tegenkom waar ik verliefd op wordt, maar die ene jongen blijft de bovenhand hebben en dat is niet normaal.Kweet dat die jongen mij niet verdient, omdat hij al vaak smerig gedaan heeft met mij, maar toch kan ik het niet helpen.Elke keer opnieuw.
Hij weet ook dat ik gevoelens had voor hem (en nog steeds heb) en daarom heeft hij zelf ook afstand genomen op een bepaald moment omdat hij bang was mij pijn te doen, maar uiteindelijk doet alles gewoon pijn bij hem.
Doet hij het niet, verlang ik ernaar en doet hij het wel voel ik mij achteraf ook slecht omdat ik dan terug naar hem verlang.Khoop dat dit gevoel ooit zal weggaan en dat ik hem in de ogen zal kunnen kijken zonder te bezwijken?¢‚Ǩ¬¶
Hij is echt wel een vrouwengek, maar nu zou hij al een tijdje verkering hebben met wie het echt meent en dan besef ik dat we nu al 3 jaar verder zijn en ik evengoed dat meisje had kunnen zijn, maar het heeft niet mogen zijn.Ik denk dat wat hetgene mij het meeste kwetst is dat hij mij niet wilt.Ik zou zo graag terug verliefd willen worden op iemand anders en na deze jongen zijn er wel enkele avontuurtjes geweest enzo, maar de gevoelens die ik voor hem had toen hebben zo veel pijn en verdriet meegebracht dat ik waarschijnlijk mij niet meer zo gemakkelijk laat gaan met als gevolg ik een heel moeilijke ben om te benaderen.Mensen die te dicht willen komen, neem ik afstand van omdat ik zo bang ben van mezelf?¢‚Ǩ¬¶.. maar ik vraag me af of ik zo ooit nog liefde ga vinden zonder er volledig voor open te staan?¢‚Ǩ¬¶.?

Ben weer redelijk in de war. Door me beste vriendin. Waarom moeten we zoveel gemeen hebben? Ik voel meer voor haar dan alleen vriendschap maar ik ben haar type niet. Ze heeft me al in geuren en kleuren uitgelegd wat haar type is en ik val daar niet tussen. En nu ben ik bang om er met haar over te praten. Ik wil haar vriendschap niet kwijt. Haar huidige relatie is niet echt wat je een goede relatie kunt noemen. Ze heeft me dit zelf gezegd en ze twijfelt hard of ze niet beter af is zonder hem. We praten er wel veel over en ik probeer haar te helpen maar tegelijkertijd wil ik dat ze hem dumpt. Heb net met haar weer anderhalf uur op haar bed gelegen en gepraat. Gepraat over de liefde en gevoelens enzo. Ze zoekt bij mij wat ze niet krijgt van haar vriend. Ze heeft dan daarnet nog gezegd dat we wel heel veel gemeen hebben en ik doe dan of mijn neus bloed maar in men binnenste schreeuw ik het uit. Ik zie haar echt graag. Ze brengt meer tijd met mij door dan met haar vriend, ik ga haar in de week opzoeken terwijl haar vriend het niet doet, ik ga met haar elk weekend uit terwijl haar vriend dat niet doet, ik ga met haar naar de cinema, ik ben met haar naar TMF-Awards geweest, ik ben met haar naar een familiefeestje langs haar kant geweest, ik doe haar elke zondag naar huis, als er iets scheelt met haar belt ze eerst mij, er hangen fotos van ons aan haar muur en kast maar geen fotos van haar en haar vriend, als ze slaapt houdt ze een knuffelbeer vast die ik haar heb gegeven omdat ze er altijd voor me is, vorige keer belde ik haar en ik hoorde muziek en toen ik vroeg wat ze luisterde zei ze dat het de cd was die ik haar gegeven heb en dat die altijd opstaat als ze thuis is en ik ben er niet. Iedereen die ze kent heeft al gevraagd of ik haar vriend ben omdat wij altijd samen zijn enzo. Ik heb haar daarnet dan eindelijk gezegd wat ik van haar relatie vind. Ik heb altijd gezegd tegen haar dat ik daar over ga zwijgen maar ze drong aan om mijn mening te zeggen en ik heb haar gezegd dat ik vind dat ze geen goed koppel zijn. Ze zei dat ze het weet. Dat ze zich ook afvraagt waar ze eigenlijk mee bezig is. Kon ik haar maar zeggen wat ze voor me betekent. Maar ik ben zo bang dat ze het niet zal begrijpen en dat ik haar ga kwijtspelen. Ze zit ook in de knoop met zichzelf en ergens hoop ik dat ik daar de oorzaak van ben. Dat ze ook meer voor me voelt. Haar vriend laat haar elk weekend kiezen (niet bewust, denk ik). Ofwel met hem de avond doorbrengen, ofwel met mij. En elke keer kiest ze voor mij. Omdat ze zich met mij beter amuseert. Omdat ze geen zin heeft om de hele avond bij hem te zijn. Dan heb je toch geen gezonde relatie? Ze zien elkaar in de week niet. Ze heeft dan daarnet ook nog geklaagd dat hij haar een heel weekend niet heeft aangeraakt. Dat hij zelfs zaterdagnacht niet bij haar geslapen heeft maar in het bed van zijn moeder. Pffff, waarom moet ik weer verliefd worden op iemand die ik niet kan krijgen? Toen ik doorging zei ze nog dat we met twee een miserabel leven hebben maar dat we altijd elkaar zullen hebben. Nu ga ik slapen want ik moet om 4u45 opstaan. Ik hoop dat ik niet van haar ga dromen want dan voel ik me morgen weer helemaal depri. Slaapwel iedereen.