Nooit heb ik echt (waarschijnlijk net als jij), last gehad van zelfmedelijden en vond ik mensen met zulk soortachtige verschijnselen altijd maar zielepoten, sneu volk, zeurzakken, dramaqueen's, jankbekken, zeikerds, aandachttrekkers en ga zo nog maar even door.... Als ik 1 op 1 geconfronteerd werd met emoties van een ander dan had ik hooguit binnen een kwartiertje de oplossing (dacht ik dan zelf).... En jarenlang heb ik mijn eigen gevoelens en emoties voor me uitgeschoven en daar nooit aan toe gegeven.
Toen ik mijn baan kwijt raakte en een familielid zeer ernstig ziek werd, werd het allemaal wel wat veel en gaf ik eigenlijk voor het eerst toe aan mijn eigen emoties. Verder niets mis mee, maar wel veel te laat!
Bijna een jaar geleden, in die best wel verrotte periode, ontmoette ik een heel aardig en leuk meisje. Ik zag haar wel zitten en zij mij ook en dus ging mijn leven haast in 1 keer 180 graden andersom! Geweldig liep het en in een heel korte tijd hadden we beiden gevoelens voor elkaar als nooit tevoren! Helaas gingen door mijn onzekerheid haar gevoelens naar een aantal maanden net zo snel weer weg als dat ze gekomen waren. Hier ben ik nog steeds kapot van en het lijkt net alsof al die 'oude opgekropte emoties' er nu allemaal eerst uitgejankt moeten worden. Nog steeds kan ik hier (na 8 en een halve maand) niet aan wennen, maar heb (helaas) ook teveel tijd om er over na te denken. En nu lijkt of ben ikzelf ineens die zielepoot! Het soort waar ik vroeger totaal geen oog voor had of oog voor wilde hebben maar nu ik dus ook helaas de andere kant heb leren kennen toch in moet zien dat het ook jammer genoeg anders kan....

Maar ook net zoals jij had ik het leven van dit moment ook niet op deze manier in gedachten toen ik nog teen/dream- ager was. Maar dromen mag nog steeds al moet je jezelf niet voor de gek houden en dus ook niet de schuld geven van allerlei gebeurtenissen! Ga jezelf in ieder geval niet een doorligplek bezorgen van het op de bank liggen/zitten en verdrietig zijn, want daar heeft niemand wat aan en jijzelf het minst! Ga jezelf ook niet opzadelen met allerlei klusjes voor jan en alleman waar je toch de helft niet van af krijgt, want dat lijdt zeker tot frustraties en als je iets niet gebruiken kan tijdens je LDVD, dan is het dat wel!! Wel dingen te doen naast je dagelijkse bezigheden zijn je bijvoorbeeld natuurlijk je hobby's, of huisdieren, blokje om (desnoods halve wijk), het van je af praten bij mensen die je kunt vertrouwen, maar let er wel op niet steeds weer opnieuw hetzelfde verhaal te vertellen, want zo kom je er natuurlijk nooit vanaf!! Helaas spreek ik uit ervaring.... Én het hele verhaal of gedeeltes ervan opschrijven, desnoods in gedichtvorm, dit werkt erg verhelderend!! Je kan haar/hem nog eens proberen te mailen en/of op te zoeken en boven water proberen te krijgen wat nou de precieze reden(en) zijn voor de breuk en niet vergeten door te vragen bij halve antwoorden!! Ook al kan de waarheid (uit het verleden of die van dat moment) hard aankomen, de gehele waarheid is altijd, of uiteindelijk altijd nog beter dan de halve.... En ook al denk je nu waarschijnlijk: 'Ja leuk verhaaltje allemaal, maar wat heb ik er nu eigenlijk aan', weet ik zeker dat het ook voor jou wel weer goed komt. Echt! Ook na orkanen komt zonneschijn!!

Hopelijk kan je er wat mee....
En bedenk; You're not alone!