Ik heb inderdaad je verhaal gelzen en het lijkt verdomd veel op de mijne, helaas hebben jullie gelijk dat ik de schuld niet bij mezelf moet zoeken, maar het gaat er bij mij niet in, dat iemand waar je zoveel om geeft, zo met je gevoelens om springt, net als jij denk ik vaak, had ik het anders moeten doen? maar nee ik heb gehandeld waarvan ik dacht dat ik moest handelen, ik heb hem gister nog gesproken ik wilde praten, maar hij heeft echt zn deur dicht gegooid, wel praten via de telefoon, maar niet face to face...ik vroeg hem waar hij bang voor was, nergens zegt ie, ik zeg nou dan wil ik face to face met je praten, ik wil je aankijken als ik tegen je praat, en niet alles via mail, smsjes en foon, maar nee hoor...op de 1 of andere manier durft ie me niet onder ogen te komen, beetje laf vind ikzelf, Weet je wat het ergste is, ik geloof hem niet! dat is wat er aan mij vreet...ware gevoelens verdwijnen niet zomaar, mits ze gelogen zijn...hij is het type jongen er niet na om met andermans gevoelens te spelen, toch geeft ie mij dat gevoel, dat ie dat wel gedaan heeft, zo vreselijk koel en hard dat ie is geworden, ik moet hem echt wel ergens mee geraakt hebben, ik weet nog goed, hoe zwaar ik het heb gehad in het begin vanwege zijn lat relatie, 4 weken en weekenden werd ik gek van onzekerheid, zou hij het met me menen? is het een spel, zou hij haar echt laten gaan voor mij? ga zo maar door...hij heeft zich kapot gevochten om mij ervan te overtuigen dat hij me echt gelukkig wilde zien, hij heeft uiteindelijk voor me gekozen en zn beloftes in zoverre waar gemaakt,waardoor mn vertrouwen in hem begon te groeien,tot mijn verleden de kop op stak, ik kon er met hem niet over praten niet op dat moment dat hij het graag had gezien, toen ik wel praten kon, was het te laat want hij had zijn conclusie al getrokken, ik vind (ja ik weet het beetje dom dat ik zo blijf denken) dat hij het geen kans heeft gegeven om het te laten slagen, zeg nu zelf de eerste 4 weken, kon ik al me zelf niet zijn vanwege zijn lat, omdat ik vond dat ie dat eerst af moest handelen, we hebben het daarna een week helemaal te gek gehad, tot ik een probleem kreeg, waar ik hem ow zo hard bij nodig had, maar hij liet me barsten en ijskoud in de kou staan...
als ik nu zo schrijf denk ik inderdaad hij is me niet waard! maarja dat veranderd weinig aan mn gevoel voor hem helaas...want als ik dan denk aan alles wat hij gezegd heeft, zoals 200% er voor gaan, mij gelukkig maken, zeker weten dat ik hem kon geven wat hij nodig had en andersom, gevochten heeft ie om mij in te laten zien dat hij het meende met me, hij wist dat ik bang voor mn hartje was, en me niet zomaar gaf aan de eerste de beste, toch loopt ie met mn gevoel weg...dat is iets wat er bij mij niet in kan,ik geloof gewoon niet dat hij ineens een ander mens kan zijn, hij heeft zn kop laten hangen op een moeilijk moment, en dat neem ik hem niet in dank af...sjooo pffff ben het weer ff kwijt thx

Hai eeffie, ja dat klopt hij rent voor alle moeilijke dingen weg, om een voorbeeld te noemen, ik probeer al 3 weken te praten, omdat ik met vragen zit, waar hij het antwoord op weet, als ik hem vraag te praten, dan zegt ie ijskoud ik heb geen zin in moeilijke gesprekken, snap je dat????? JAAAA dat snap ik daar zit ook ik niet op te wachten, maar ik vind wel dat dit uitgepraat moet worden, dat is wel het minste wat hij nog voor me kan doen, weet je ik wil me best neerleggen bij t feit dat hij me niet meer moet...
Alleen word ik gek van al die vragen in mn kop...ik kan het niet snappen dat mensen zo kunnen zijn, juist HIJ die wist waar ik bang voor was,en toch liep hij ermee weg...

Het klopt hij liet me in de kou staan, waarop hij zegt jij hebt me buitengesloten,nee ik heb hem niet buiten gesloten ik heb het eerst zelf een plekje willen geven voor ik kon delen, ik kan het hem niet aan zn verstand brengen, en dat komt omdat hij wel zijn verdriet aan me liet zien om zijn kleine, en toen hij aan me vroeg wat er met me was, zei ik NIKS dat komt wel...misschien verkeerd aangepakt maargoed heb gedaan wat me hart me in gaf op dat moment...

18 jaar geleden waren we 16 en 18 we kregen verkering toen maar ik had al een vakantie met een vriendinnetje geboekt een half jaar later, ik was 16 kwam terug en had een ander vriendje daarom is het toen mis gegaan, het lijkt nu wel of hij me terug wil pakken voor toen, zo is het niet maar zo voelt het soms wel..

En tja hoe steekt hij in elkaar???? ik dacht niet zo zoals hij nu is, ik zei hem gister toen ik hem sprak aan de telefoon, als jij dit bent!!! wie was dan in godsnaam diegene waar ik afgelopen weken een mooie tijd mee heb gehad, hij zegt ik ben dezelfde hoor, maar nee zo hard zo kil en zooooo gevoelloos, zo is hij niet,het is juist een hele gevoelige jongen, daarom snap ik dit ook allemaal niet hij is niet het type die zomaar wat roept, en zeker niet over gevoelens, hij doet zich op het moment stoerder voor dan ie is, 9 weken lang heb ik m niet over stappen gehoord en gister toen ik vroeg of ik langs mocht komen om te praten zei hij ineens ik ga misschien stappen met die jongens, nou sorry hoor, maar of hij liegt tegen me om zich groter te houden of hij is me snel vergeten!!! en dat is het alles wat waar ik antwoord op hebben wil kan 2 kanten op, zolang ik geen antwoorden heb kan ik niet verder, maar ik zal hem niet meer bellen, smsen mailen of wat dan ook, hij komt maar naar mij als hij een echte kerel is...

Thx voor je reactie pffff ik ben zoooooo boos, verdrietig, teleurgesteld en ga zo maar door...maar het zal slijten het komt goed...

Liefs loverwoman