Het ging best wel lang heel goed. Maar nou:

1) is mijn beste vriendin met wie ik zo veel kon delen verliefd geworden op iemand (en niet op mij ) en heeft ze plotseling geen tijd meer.
2) is mijn ex, met wie het contact eigenlijk best goed was, zwanger van haar nieuwe vriend en heeft al helemáál geen tijd meer. Behalve om te klagen over haar nieuwe vriend, waarover later meer...
3) is überhaupt blijkbaar iedereen blij met de zomer en in staat om allerlei sociale activiteiten te ondernemen en heeft iedereen blijkbaar opeens 30 vrienden om elk weekend mee te BBQ'en in het park enz. enz.. En als je iemand vraagt "zin om vanavond samen wat leuks te gaan doen" dan hebben ze allemaal net 's avonds een feestje.

Waarom word ik al twee jaar nooit op feestjes uitgenodigd? De laatste keer dat ik een feestje gaf lieten 8 van de 12 genodigden het zonder bericht afweten, zelfs na initiële bevestiging. Op zich was het alsnog wel leuk maar toch ook een wat treurige bedoening. Ze hadden achteraf allemaal een kutsmoes. Ik ben meestal heel blij, aardig en hulpvaardig en bij direct contact zijn de meeste mensen blij om me te zien. Dat zegt ook iedereen. Dat ik grappig ben, en gezellig en vrolijk en lekker eten kan maken en weet ik niet wat. Ik hoor vaak dat ik een leuk en onderhoudend persoon ben en ook, toch wel regelmatig, dat mensen "jaloers zijn" op mijn kwaliteiten op verschillende vlakken. Maar waarom ben ik dan altijd degene die contact opneemt met anderen? Mijn kwaliteiten die anderen zien zijn blijkbaar dat ik leuk ben om mee te lachen of praten als ZIJ ergens mee zitten, en verder mag je schijt aan me hebben.

Ik ben jaloers op iedereen die van van die "zomerkriebels" kan genieten. Wat een pokke-jaargetijde, zeker met een paar weken van dit soort hitte. Doe mij maar herfst en winter. MAAR dan is de rest van de wereld weer sjagrijnig. Het is ook nooit goed

En dan zeg ik tegen mensen dat ik ook weer verlang naar een intiem maatje, en dan zegt iedereen "als je niet zoekt word je vroeg of laat verrast". Ehm... Ja, maar in de tussentijd dan? Trouwens, als ik wel zoek lukt het ook niet. Vorig jaar voor het laatst wel gezocht, toen iemand tegengekomen die tegen me loog over haar religie. En ik houd niet van religie. En als je me dan probeert te paaien door met mij mee te lullen dat je niet religieus bent maar ondertussen dat juist zeer bent, dan is dat voor mij een afknapper ja! Mijn exen (qua lange termijn relaties) zijn ook helemaal geflipt, totaal verschillend, maar toch. Blijkbaar val ik op interessante opvallende vrouwen van wie later blijkt dat ze helemaal gek zijn. Wat is dat toch?

Anyway, ik ben eenzamer dan ooit. Werken helpt ook, want daar heb ik tenminste nog het gevoel dat ik iets nuttigs doe. En iedereen waardeert me daar. Maar wel ook alleen maar zo lang ik wat voor ze kan betekenen, anders ben ik al snel vergeten. Stelletje schijnheilen. Niet mijn directe collegae, die zijn cool, maar die zie ik alleen maar op het werk. Die hebben namelijk wel allemaal een uitgebreid sociaal leven thuis

En als ik eens een keer écht een meisje (tsja, vrouw tegenwoordig) leuk vind, dan vindt zij mij ook altijd leuk en dan doen we allerlei leuke dingen samen en besteden we veel tijd aan elkaar, motortripjes, uit eten, films kijken, uuuren praten, het kan niet op. Maar dan is het weer "je bent net een broertje" en hoppa, daar komt een of andere botte lul met een alcoholverslaving (om maar eens wat te noemen dat al een paar keer gebeurd is) en die pakt mijn kans af omdat hij blijkbaar wèl iemand is "op wie je nou eenmaal wel verliefd kunt worden" èèèèènnnnnn bedankt voor het compliment. En dan gaat dat uit en dan komen ze er bij mij over zeuren. En dan ben ik de sukkel die nog medelijden krijgt ook en daar gaan we weer.

Ik klink ZO niet als mezelf nu... Normaal ben ik altijd vrolijk en opgetogen. Maar vandaag hangt er opeens een teleurstelling en een grafstemming over me van een grootte die ik slechts zelden meemaakte.

Kijk, dat had ik nou nooit in mijn relatie met mijn ex, al die 7 jaar, dat beviel mij prima en haar ook (ik was de leukste en liefste en ze voelde zich bij mij zo veilig en ze kon bij mij alles kwijt etc. etc. etc.). Tot er een werkloze alcoholist langskwam die haar hart stal na zeven jaar. Somehow. En ra ra bij wie wil ze met haar problemen terecht, die vrijwel onmiddellijk begonnen? Sjjjjiittttttt... En waarom krijg ik dan medelijden en behandel haar met alle respect en krijg ik dan opmerkingen als "bij jou ging alles veel makkelijker" en zelfs "nog nooit zulke fijne seks gehad als al die tijd met jou"? En waarom vind ik het op die momenten nog fijn om te horen ook, terwijl ik achteraf denk "jezus wat een trut, komt ze daar nou mee, waarom gaat ze niet bij haar nieuwe vriendje janken, laat hem het oplossen?" En waarom komt die laatste gedachte totaal niet bij me op de volgende keer dat we elkaar zien?

Hoe erg kun je jezelf het leven zuur maken terwijl je alleen maar doet wat je het beste voor iedereen lijkt... Ik houd van mensen en ze houden ook van mij, maar niet écht, blijkbaar. WTF.

En dan nog niet te spreken over alles op deze verklote om een ster draaiende bonk steen en water dat ECHT erg is...