hoi jantje
ik herken dit is moeilijk en onbegrijpelijk
dat zoon gevoel je zo kan veranderenen het gemis en steeds met de gedachten bij haar
na al die maanden . maak het ook mee had dat ook nooit verwacht van me.
en vooral als je haar mss per toeval tegenkomt dan komt alles weer boven en maakt het nog erger.
zelf ben ik 29j.
je moet men blog maar is lezen.

wens je alvast veel sterkte toe, en mss komt ze
nog wel terug in je leven, zoiets weet je nooit.

mvg cris

Hallo Jantje,
Je zin "denk nog dagelijks aan haar en hoe het anders had kunnen lopen" is denk ik, kenmerkend voor iedereen met lvd.
Ook ik zit daar nu midden in, na bijna 5 mnd. worden de gevoelens van paniek, wanhoop en pijn wel wat minder.
Maar het gemis, dat is zo'n verradelijk gevoel, dat overvalt je zo ineens weer en dan de vraag, had ik van tevoren geweten dat hij het toen uit zou maken, dan had ik..... enz.
Maar de realiteit is dat die ander het gewoon niet meer wilde en dat elke aanleiding, hoe klein ook, dan wordt aangegrepen om er een punt achter te zetten en diegene die in de steek gelaten wordt blijft met de brokken zitten.
Momenteel zit ik in een, noem het maar "woede"periode, soms haat ik hem echt en even later knijpt mijn hart zich samen van de pijn en het gemis, dan wil ik hem zien, wil zijn armen om me heen enz.
Jij bent al wat mnd. verder, maar ik denk dat het nog wel even duurt en ik hoorde zelfs van iemand die jaren verder is dat het leven inderdaad gewoon doorgaat en je ook weer gelukkig kunt zijn en plezier kan hebben, maar dat er soms weer een stukje verdriet, gemis en weemoed naar boven komt, ook na jaren, het gaat gewoon bij je leven horen.
Wat mij helpt (maar dat weet je waarschijnlijk al) is;
werken, lezen, met mezelf bezig zijn (je gevoelens), sporten (ben ik alleen vaak te mat en lamlendig voor) ja, het blijft gewoon moeilijk en ik denk dat we allemaal ook wel in meer of mindere mate last hebben van depressies, het leven heeft zijn glans verloren en niets doet er nog echt toe, je moet er doorheen, ik ben weleens benieuwd naar hoe dat anderen is gelukt, mensen die dit bijv. jaren geleden hebben meegemaakt, hoe zij zich nu voelen als zij erop terugkijken. Sterkte Paula50

Ik dacht heel even, dat de relatiebreuk na een poosje wel minder pijn zou doen, maar niets was minder waar.
En ik maar denken, heb geduld, ga maar gewoon door met leven en dan zie je wel wanneer je het leven weer leuk gaat vinden.
Ondanks dat ik genoeg afleiding zocht en was het gemis na maanden ietsje minder, want je gaat er aan wennen dat hij niet meer door de deur komt, maar daar was ook alles mee gezegd.
Ik was niet aan het leven maar aan het overleven, niet meer en niet minder.
De eerste tijd leefde ik in een roes, moest zoveel verwerken en kon het niet geloven, dus ontkenning.
Zo van, die komt wel weer.
Druk bezig om mijn gevoelens maar aan hem duidelijk te maken, via mail en sms contact, iets wat hij niet op prijs stelde en mij dus ook amper iets terugschreef.
Daarna volgde er boosheid, van hoe kan hij dit doen?
Waarom mist hij me niet en neemt hij geen contact met me op?
De dagdromen, over wat hij allemaal wel zou doen!
Dan langzaam maar zeker een klein beetje berusting, maar wel met pijn in mijn hart naar bed, (al werden de tranen minder) maar die pijn ging niet weg.
Daarna het loslaat proces, en daarna niets anders dan stilte, een enorme tegenslag dat het maar bleef zoals het bleef, namelijk over en uit.
Ik droomde over hem, dacht na over onze relatie, zat met zo ontzettend veel vragen, zijn spullen die hij kwam halen, ons gesprek in het café, twee weken later, dan weer het gemis en de stilte en ga zo maar door.
Ik dacht dat ik gek werd, vooral als je hier op de site mensen langzaam maar zeker zag verdwijnen, op naar een nieuw leven.
Die hadden het proces doorlopen en waren klaar om een nieuwe start te maken.
En bij mij bleef het maar knagen en knagen, ik piekerde mezelf helemaal suf.
Wat als ik bepaalde dingen anders had gedaan, of anders had gezegd, was hij dan nog ...?
Ik heb die periode gezien als overleven, iets anders kan ik er niet van maken.
Dan maar veel werken, dat zou helpen, dacht ik.
Maar het pijnlijke gevoel nam ik overal met mij mee, of ik wilde of niet.
Wij hebben nu een halfjaar een soort van lat relatie, soms gaat het lekker en een andere keer wat minder, dus weet ik niet hoe het geweest zou zijn als het "bij over en uit" was gebleven, hoe mijn gevoelens dan vandaag de dag zouden zijn.
Maar ik kan me er iets bij voorstellen, want ik ken mezelf! Ik zou waarschijnlijk nog vaak aan hem gedacht hebben.
Liefdesverdriet en het gehele proces, is niet zo makkelijk te vergeten als veel mensen denken.
Heel veel liefs en sterkte, gr, Layla