Joh ik begrijp je heel goed want hij is jouw ware liefde denk je..maar jammer genoeg voor je heeft hij al iemand en dat is onverteerbaar...
Vraag je eens af of jij ook zijn grote liefde bent...
Zo doe ik dat nl...en moet concluderen dat hij me dat nooit aan zou kunnen doen. Ik zou andersom alles voor hem doen.
Maar ik wil niet zijn bijwijf zijn.
Hoeveel pijn het ook doet hij moet kiezen want hier ga jij aan kapot...
Kies voor jezelf meis je bent meer waard!!

Jeannette

Het is niet mijn bedoeling om je te veroordelen. Eerder een poging om je wakker te schudden door kritische vragen te stellen over de kern van je verhaal: een gebonden man, die na 9 jaar vol met romantische maar stiekeme ontmoetingen met jou en geruststellende opmerkingen ‘dat jullie (eens) samen zullen zijn’, nog steeds NIET samen met jou is.

Bijzonder hoeveel betekenis en waarde jij geeft aan de aandacht & tijd die hij jou geeft/heeft gegeven, terwijl er altijd sprake is geweest van een ‘thuisfront’, met een onwetende vrouw en opgroeiende (?) kinderen—waardoor zijn tijd met jou en de aandacht die je van hem ontving, altijd versnipperd moet zijn geweest. Aan banden gelegd, doordat er altijd sprake was van logistiek gepuzzel om jou, buiten het zicht en medeweten van zijn gezin om, te blijven zien. Leugens & verzinsels waren nodig om jou ‘in te passen’ buiten zijn bestaande gezinsleven om.

Je schrijft hem credit toe, voor het feit dat hij ‘er voor je was’ tijdens je scheiding, tijdens je depressie en toen je overgewicht had. Bijzonder, want “er voor iemand zijn” is in de perceptie van vele mensen gewoon een fundamentele wens/behoefte/voorwaarde in een vriendschap of relatie. Het komt op mij over, alsof je zijn ‘gebonden zijn’ en het feit dat hij na 9 jaar nog steeds niet exclusief en daadwerkelijk voor jou alleen heeft gekozen, probeert te rechtvaardigen en compenseren met het feit dat “hij er wel voor je was”. Wanneer we spreken over een gebonden persoon, vraag ik mij af hoeveel dat ‘zijn’ er werkelijk was? Daarbij lijkt het ook wel een omgekeerde wereld: je waardeert hem omdat hij er was voor je, terwijl hij tevens ook moest jongleren met de tijd & aandacht voor zijn gezin...

Hier doe je het ook:

Allereerst snap ik de jaloezie niet zo. Hij ‘staat niet voor zijn vrouw’, vind ik. Als dat zo was, zou hij haar het respect hebben willen geven door eerlijk te zijn over zijn gevoelens, in plaats van zich te verschuilen achter de comfort en struisvogelen (kop-in-zand) van het 9 jaar lang (!) ‘doen alsof’. Het excuus dat je ‘iemand niet wil pijnigen’ en daardoor de waarheid verborgen houdt, tergt naderhand veel meer dan de pijn van de waarheid. Het is het verraad dat zo pijnigt. De ‘Voor-de-gek-houderij’ wat met geen enkel excuus te verzachten zal zijn...

Zou jij in de positie willen verkeren waarbij je man het voor je verborgen houdt dat hij een jarenlange affaire heeft met een andere vrouw, terwijl hij je tegelijkertijd laat geloven dat jullie huwelijk solide is?

Dat hij zijn kinderen een stabiel & zeker leven wil geven, is in theorie mooi. Maar zijn kinderen lijken het excuus geworden te zijn, om wederom NIET voor zijn koningin uit te komen. Zo zal er wel altijd een reden zijn om te blijven; de excuses zijn onuitputtelijk. In de praktijk spreekt zijn bedrog en oneerlijkheid 'het willen geven van die veilige en stabiele basis' mijn inziens dus behoorlijk tegen. Wat denk je dat er gebeurt met de stabiliteit en zekerheid van de kinderen, wanneer de leugen ontmaskert wordt?-- “Papa heeft ons X jaar lang in een leugen laten geloven”.

Tuurlijk zijn er mannen (en vrouwen) die uiteindelijk hun partner verlaten omdat zij de liefde bij een ander hebben gevonden. Echter: dit is nog altijd een uitzondering dan de regel. In jouw geval: 9 JAAR doet hij er al over om de stap te maken, en nog steeds is daar het juiste moment niet geweest om zijn woord in daden te vertalen?! Wie houdt wie hier nu voor de gek? NEGEN jaar!

Ik durf te wedden dat het eerst [noem tijd] was, dat hij haar zou verlaten, toen was het [noem tijd] dat hij bij haar zou weggaan—en toen zou het écht binnen [noem tijd] zijn. Uhuh. En hoe langer het blijft duren zonder concrete stappen of acties, hoe vaker de tijdsorde blijft veranderen. Hij heeft zich tot nu toe nog steeds niet volledig en compleet toegewijd aan het DAADWERKELIJK weggaan. Dit creëert overduidelijk, gezien de rechtvaardigingen en betekenissen die jij blijft geven aan de redenen van het ‘waarom nog niet’, dubbele signalen die verkeerd worden geïnterpreteerd.

Wellicht zie je heel veel betekenis in het feit dat hij met zijn omgang en relatie met jou, zijn huwelijk riskeert en op het spel zet. Dat MOET wel betekenen dat hij voor jou wil gaan en serieus met je is en zijn huidige vrouw wil verlaten, toch?! Anders zou hij nooit dit risico nemen, toch?!

Heb je er, tussen al zijn argumenten en excuses en complimentjes en fantasietjes en dromen over jullie samen, weleens aan gedacht dat hij het gewoon niet kan weerstaan om de luxe van het ervaren van 2 verschillende werelden, op te geven? Vooral niet, wanneer hij inmiddels, na 9 jaar, beseft dat er geen dreigend gevaar is om jou te verliezen omdat jij hem toch niet zal opgeven? Dat mag inmiddels wel duidelijk zijn. Ook al heb je het naar zeggen wel 1000 keer uitgemaakt: jij bent niet van plan deze man op te geven...

Iemand, die oprecht, serieus, toegewijd en exclusief met jou wenst te zijn, zal worden verteerd door de wetenschap dat er factoren zijn die dat onmogelijk maken. Zo iemand zal er alles aan doen, binnen een draaglijke en realistische tijdsperiode, om zijn leven op orde te krijgen zodat hij met jou aan een nieuw hoofdstuk kan beginnen. Dit gebeurt liever eerder dan later—en een tijdsframe dat meer dan 9 jaar beslaat is haast niet meer serieus te nemen.

Wat deze 9 jaar representeert lijkt een ‘Try Before You Buy’-optie. Je hebt jezelf in de positie geplaatst, waarbij je door middel van begrip en rechtvaardiging, jezelf probeert te bewijzen in de hoop dat jij, ooit, de beweegreden, de stuwkracht, zal zijn waardoor hij eindelijk zal gaan doen wat hij al zoveel jaren zegt.

Ik gun jou het geluk, zelfs met deze man-- en hoop dat ik er in jouw geval helemaal naast zit.

Maar zolang je weigert om het bestaan van iets (deze man is getrouwd—en ondanks zijn beloftes is hij na 9 jaar nog steeds bij haar en niet met jou) te erkennen, zegt dit feitelijk dat je eigenlijk weigert jouw werkelijk wezenlijke gevoelens & percepties te erkennen. En ook de impact ervan ontkent…

Sterkte!

PS.

Hij doet jou zoveel verdriet omdat je het hem toestaat om jou zo lang verdriet te doen. Jij speelt in dit verhaal ook een grote rol. Ik hoop dat je vrienden hebt die jou ook dit inzicht proberen te geven…