Hallo mede-lotgenoten!

Het leek mij een goed idee om even mijn hart te luchten en frustraties te uiten door het hele verhaal van het begin tot het einde uit te typen.
Laat ik beginnen bij het begin......

Ik ben een drukke meid (full-time baan, deeltijdstudie en een eigen huishoudentje) van 23. Ik had een relatie van ruim 2,5 jaar met een 'jongen' van 26, die eigenlijk het tegenovergestelde leven leidde: woont nog thuis, ging regelmatig naar het cafe, erg onzeker, enz.
Toen hij mij op een dag van het werk kwam ophalen, voelde ik al narigheid. Het ging de laatste tijd al niet echt lekker tussen ons en ik had veel problemen met zijn ouders die mij als een psychopaat zagen en van mening waren dat ik hun 'kind' wilde afpakken. Het tegendeel was waar, maar dat terzijde.
Toen ik klaar was met werken en naar buiten liep, zei hij zomaar uit het niets 'ik maak het uit'.
Ik dacht 'die heeft weer ruzie met zijn ouders gehad' en stelde voor om even thuis rustig te praten. Thuis gekomen volgde er een vrij ongemakkelijk gesprek waar ik niet veel wijzer van werd. Toen ging de telefoon. Zijn vader, om te vragen waar hij bleef. Die waren dus al op de hoogte!!
Toen ik tegen hem zei dat ik nog boodschappen moest doen, bood 'ie aan om nog even mee te gaan. Onderweg naar de winkel, zie ik zijn ouders fietsen. Dus ik zeg 'daar fietsen je ouders'. Hij deed heel onverschillig, en zijn moeder begon als een speenvarken te gillen. Terug van de supermarkt, zegt 'ie: nu uitstappen, ik ga.' Zeg ik dus 'ja, zo laat ik mij na 2,5 jaar natuurlijk niet afschepen'. Stapt 'ie kwaad uit en loopt ie weg. Kijk ik in de achteruitkijkspiegel om te zien waar 'ie heen loopt, zie ik zijn ouders de hoek om komen......
Daar had ik natuurlijk al helemaal geen zin in, dus ik ging maar naar binnen. Staat zijn vader aan de deur met een behoorlijk dreigende toon te vragen waar hij is. Na 6 keer gezegd te hebben dat 'ie weg was gelopen, zie ik dat zijn moeder van achter het bushokje staat te gluren. Ongelofelijk wat zielig!! Toen hij terug kwam van zijn 'wandeling', fietste zijn vader meteen op hem af, is 'ie in de wagen gestapt en weggereden.
Vervolgens heb ik 2 dagen niets meer gehoor. 'Prima' dacht ik, 'als het dan uit is, moet je je spullen maar opkomen halen'. Dus ik probeer te bellen, maar de hoorn werd er telkens opgegooid. Ik heb toen ten einde raad mijn ouders gebeld. Toen heeft mijjn moeder naar zijn huis gebeld, om te vragen of hij zijn spullen op kon komen halen. Toen zei zijn vader: 'Laat haar maar bellen, dan kom IK ze halen.' Mijn moeder vond dit niet zo'n goed plan, dus die heeft de spullen opgehaald en naar hem toegebracht. Daar aangekomen begint zijn moeder helemaal tegen mijn moeder uit te vallen dat ik hem met rust moet laten, en dat ze haar gezin niet uit elkaar laat drijven (???) blablabla.
Vervolgens heb ik er een week niets meer van gehoord.
Aangezien ik nog absoluut gevoelens voor hem had, leek het mij een goed plan om eens langs het cafe op te gaan waar 'ie altijd zit om te bespreken dat we in ieder geval normaal kunnen doen als we elkaar tegen zouden komen. Hij zei toen dat 'ie wel even met mij mee naar huis ging om het allemaal verder te bespreken. Daar aangekomen begint ie mij hevig te zoenen, en van het een kwam het ander.....
Hij heeft toen gezegd dat 'ie zeker nog heel wat voor mij voelde, maar dat 'ie met zichzelf in de knoop zat. Toen moest 'ie ineens weg. Naar zijn werk zei hij. Omdat 'ie nogal een verwarde indruk maakte, heb ik aangeboden om een stukje achter hem aan te rijden. Ik was echt bang dat 'ie iets raars ging doen, zoals zich eigen tegen een boom aan rijden. Toen is 'ie bloedverziekend hard naar zijn werk gereden, en zonder wat te zeggen daar naar binnen gegaan. Ik was natuurlijk ten einde raad!
Toen ik de avond erna door vrienden meegesleurd was naar de bios, zouden we nog wat gaan drinken in de kroeg. Zit 'ie daar met een ander!!!!!!
Toen ik om een verklaring vroeg, was zijn antwoord: 'het is niet mijn schuld, ZIJ heeft mij verleid.......
Toen heb ik heb midden in zijn gezicht geslagen. Wat voelde ik mij gebruikt!!
Vervolgens komen dat wijf en een vriend naar buiten, beide straalbezopen, mij de les lezen. Dat ik hem met rust moest laten en zo. Wat?!?!?!
Toen draaide hij door en dreigde hij met zelfmoord. Hij stortte helemaal in en die vriend en dat wijf gingen maar door en door met touwtrekken. Toen heb ik ten einde raad zijn ouders gebeld met het verzoek hem te komen ophalen omdat het niet goed met hem ging. Puur uit bezorgdheid....
Ik ben toen terug naar mijn vrienden gegaan, de situatie uitgelegd, en gezegd dat ik liever naar huis wilde gaan.
Toen we het cafe uit stapten, kwamen die ouders er aan. Ik werd voor ik weet niet wat uitgemaakt. Die moeder zei dat ik maar moest accepteren dat het uit was. Toen ik dus vroeg waarom 'ie dan die avond ervoor nog bij mij was, zei zei: 'daar zul je hem wel toe gedwongen hebben!!' (??)
Toen mijn vriendin en tevens huisgenootje daarop zei: 'hij is uit eigen beweging langsgekomen hoor, ik was erbij' antwoordde zijn moeder: 'En wie ben jij dan? Heeft hij jou ook al gen&#kt soms?!' Toen hadden mijn vrienden en ik het natuurlijk helemaal gehad, en zijn we weggegaan. Ik heb toen 2 maanden niets meer van hem vernomen, er deden zich alleen allemaal rare verhalen de ronde. Toen ik hem vorige week tegenkwam in het cafe, besloot ik hem aan te spreken en als twee volwassenen een gesprek aan te gaan. Dit leek aardig goed te gaan, totdat zijn nieuwe vriendin zich er mee beon te bemoeien. Ik vroeg of we dan iets konden afspreken. Zo gezegd, zo gedaan. 2 minuten later kwam 'ie naar me toe dat 'ie dat toch niet wilde. Omdat ik toch met wat onbeantwoorde vragen zat, stelde ik voor om ter plekke eventjes naar buiten te lopen, en hem daar even onder 4 ogen te spreken. Hij stemde in, maar toen deed dat wijf weer moeilijk. Uiteindelijk spraken we af dat ik hem die dag erna om 14.00 op zijn mobiel zou bellen. Wat denk je? Nummer niet in gebruik! Ik voelde mij voor de 2e keer de grond ingetrapt, en besloot hem die dag erna op zijn werk te bellen. Tooen zei 'ie dat 'ie het toch niet wilde. Maar ik zat met wat dringende vragen die ik beantwoord moest hebben om alles voor mijzelf af te kunnen sluiten. Dus spraken we het weekend erna af (afgelopen weekend). Maar nee hoor, hij kwam weer niet opdagen!
Toen heb ik afgelopen dinsdag bij zijn werk gewacht tot 'ie klaar was. Toen hij mij zag, is 'ie weer als een idioot weg gereden. Ik ben er toen achteraan gegaan, en bij een stoplicht ben ik uitgestapt, voor zijn auto gaan staan en gezegd dat ik niet weg zou gaan voordat ik een behoorlijk gesprek met hem had gehad. Toen stelde hij voor om op de eerste parkeerplaats lang de snelweg te stoppen. ZO gezegd, zo gedaan. We hebben toen van 22.15 tot 1.30 alles uitgepraat. Hij stelde voor om bij mij thuis verder te praten, want het werd al koud. Dat deden we dus, maar het bleef niet bij praten alleen.......
We zijn met elkaar naar bed geweest, en hij is toen ook blijven slapen. De volgende morgen ging 'ie weer, en hij zei dat 'ie mij nog wel zou spreken. De dag erna zag ik hem weer in het cafe. Daar hebben we nog gepraat, en hij deed heel nonchalant. Hij vond het vooral belangrijk dat zijn nachtelijke bezoek aan mij tussen ons zou blijven. Toen kapte er iets bij mij, en ik zei: 'Of je verteld het zelf aan haar (zijn nieuwe vriendin, die overigens alcoholiste is en echt met iedereen het bed in duikt) of IK doe het. Toen zei hij dat hij het zelf zou doen. Ik vroeg of we de hele toestand nog eens zouden kunnen bespreken. Hij zei dat 'ie de dag erna na zijn werk bij mij langs zou komen. Hieeft 'ie me weer laten barsten! Toen dacht ik vanavond 'maar zo makkelijk kom je dus niet van me af!!'
Ik ben toen weer naar zijn wrk gereden, en toen hij mij zag negeerde hij mij volkomen en is hij weer als een idioot naar huis gereden. Witheet was ik!!
Ik heb toen naar zijn huis gebeld (die ouders hadden hem alle contact met mij verboden) en gevraagd of hij thuis was. Toen zijn moeder door had dat ik het was, zei ze dat 'ie er niet was. Toen dacht ik, als jullie kunnen liegen, kan ik het ook, dus zei ik: 'Vreemd, hij had dinsdag toen 'ie bij mij wasgevraagd of ik hem wilde bellen'. Nou, dat stond die moeder dus niet aan, en kapte het gesprek af. Ze wilde niet meer dat ik hun belde. Wat een stumpers!
Toen reed ik langs zijn huis, en zag ik zijn auto wegrijden. Ik er naar toe gereden, en mijn auto zodanig geparkeerd, dat hij er niet meer lang kon. Stap ik uit, loop ik naar die auto, zit zijn vader er in!!!!!!
Dat gesprek liep als volgt:
'sorry hoor, maar ik moet *** even spreken'
'Jij hoeft hem niet te spreken, het is over'
'Och, ik vroeg mij gewoon af waarom 'ie dinsdag dan bij mij is blijven slapen'
(met klapperende oren) 'dat weet ik niet, maar je moet nu moven, je blokkeert de weg'
'ik moet niets, ik wil gewoon weten waarom *** is blijven slapen van de week'
Toen is die vader over de stoeprand weggereden.

Zondag gaat de hele familie op vakantie, voor 3 weken. Ik hoop dus dat 'ie zodanige ruzie met zijn nieuwe vriendin hierover krijgt, dat zij niet meegaat.

Nou, dit was zo'n beetje het hele verhaal.
En het verrotte is, dat ik nog hem houd ook, en dat ik hem zo verschrikkelijk mis!!
Heeft iemand nog suggesties wat raadzaam is om te doen, en wat vooral niet?