Hallo lezers,

Allereerst mezelf even voorstellen, ik ben DownByLaw (mijn echte naam laat ik liever even achterwegen ) Ik ben een man van 31 wonende in het zuiden van het land. Geboren en getogen in Italie en in mijn tienerjaren verhuist naar Nederland vanwege werk van mijn vader. Inmiddels ben ik al 10 jaar samen met mijn vriendin en heb samen met haar een zoontje van bijna 4.

De reden dat ik op deze site mijn verhaal kwijt wil is omdat ik in de meest verwarrende situatie ben beland die ik ooit heb meegemaakt en waar ik me op dit moment geen raad meer mee weet.... misschien dat het opschrijven van mijn verhaal me help dingen in perspectief te zetten. En ook ben ik erg benieuwd naar reaties van mensen.... en misschien hoop ik zelfs op wat tips!!

Maar om mijn verhaal te vertellen moet ik even beginnen bij het begin van mijn relatie.

We waren allebei 20 toen we elkaar voor het eerst ontmoeten, dit was in een heftige tijd. Mijn ouders waren net uit elkaar en ik was volop aan het genieten van mijn vrijheid. Ging veel te veel op stap en genoot van alles wat god verboden heeft. Ik voelde me in die tijd heel onzeker en eenzaam. Het was een moeilijke tijd van zoeken naar mezelf.

Ik leerde mijn vriendin dan ook in het uitgaansleven kennen, en we konden het gelijk goed met elkaar vinden. Er groeide langzaam iets tussen ons en na ongeveer 6 maanden dat we elkaar kenden kregen we iets met elkaar. Het begin ging moeizaam, ik begon nogal depressief te raken nadat ik mijn overmatig gebruik van verdovende middelen voor goed achter me had gelaten (heb sinds dien nooit meer iets aangeraakt). Het klikte tussen ons erg goed, maar sexueel ging het allemaal niet makkelijk. De sex opzich was goed, maar er was geen, wat ik noem, lichamelijke intiemiteit. Wat ik daar mee bedoel is het fijn vinden om in elkaars armen te liggen, mekaar te strelen, zoenen. etc. Ook heb ik haar nooit heel knap gevonden, ik vond haar altijd heel leuk, gezellig en grappig. Vond het leuk om bij haar te zijn en samen hadden we erg veel lol.

Maar doordat ik toch iets miste besloot ik na ongeveer 5 maanden dat ik uit elkaar wilde gaan. Ik voelde dat het me niet helemaal lekker zat en dat ik eigenlijk iets anders wilde, vooral die intimiteit zat me dus dwars. Ik ben zelf iemand die dat heel erg nodig heeft, maar om een of andere reden klikt dat tussen ons niet.

Toen ik haar vertelde dat ik niet meer met haar verder wilde, barste zij in huilen uit en wilde me niet zomaar laten gaan. In de dagen die daarop volgden bleef ze me bellen, deze vasthoudendheid maakt erg indruk op mij. Iemand die zo gek op mij is, en die ik ook zo leuk vind.... kan geen slechte partner zijn!? Ik besloot na 2 weken om het weer goed te maken.

Het jaar wat volgde ging opzich goed, ik miste die intimiteit nog wel, maar had een houding van... we zien wel waar het schip strand. Stom zul je denken, maar zo dacht ik er over.

Na ongeveer een jaar trok ze bij mij in huis, dit was erg leuk en gezellig. Maar al snel begon ik me weer ongemakkelijk te voelen, verlangde naar iets anders... het was voor mij toen niet zo duidelijk wat het was, maar er zat iets aan me te knagen. Ik voelde dat er iets was wat een uitweg zocht. Die uitweg vond het ook, en zat ook dus avonden achter de puter met andere meiden te chatten en te sjanzen. Kan geen kwaad dacht ik.

2 jaar later werd mijn vriendin verliefd op iemand op het werk, ze had er een keer mee gezoend en vertelde mij dit nieuws. Ze was vastberaden en wilde uit elkaar. Bij mij sloeg dit in als een bom, ik was boos! Maar wilde haar ook niet kwijt. Na 1 week uit elkaar te zijn geweest is ze weer bij me terug gekomen, en deze hele affaire heeft er voor gezorgt dat we 6 maanden een top relatie hadden. We hadden weer heel veel lol, en de sex was ook veel beter!

We besloten in dat jaar samen een huis te kopen, en in 2000 verhuisden wij naar een nieuw huis. Dit alles was heel spannend en leuk en daar gingen we dan ook allebei helemaal in op. Al snel was deze eerste spanning er vanaf en begon bij mijn vriendin haar moederlijk instinct steeds een grotere rol te spelen. We waren inmiddels 25 en voor mij hoefde het allemaal nog niet zo, en wist het zo ook een jaar van me af te houden. Totdat ik uiteindelijk er aan toegegeven heb omdat ik zag dat zei het zo dol graag wilde. Ook hier zul je wel denken...... stom!!!

Ze raakte snel zwanger, maar kreeg ook snel een miskraam. Dit zorgde voor veel stress en verdriet bij haar, en tegelijk ook bij mij. Bij mij meer omdat dingen wel heel dichtbij kwamen, een kind was dus meteen een hoop zorgen. Een paar maanden later was ze weer zwanger en kreeg ze weer een miskraam! Ze ging echt door de grond.... ik ook... maar om andere redenen. Ik vond het verschrikkelijk voor haar, en mijn eigen emoties waren ook niet te min. Maar ik ging me steeds vaker afvragen, wil ik dit wel, en wil ik dit wel met haar.

Totdat we samen op vakantie waren in Italie een paar maanden later. Daar klapte voor mij de bom. Ik was eruit, ik wilde niet meer. Dit gevoel was versterkt door de gebeurtenissen en ook door heel veel stress op het werk. Maar voor mij was het duidelijk. Zoals je wel zult begreipen is een vakantie niet de beste plek om met zulk nieuws aan te komen, maar toch gebeurde het daar. Ze raakte helemaal van streek en heeft 4 dagen huilend me zitten smeken en geprobeerd om van mij te begreipen wat er aan de hand was. Naarmate de dagen volgende hoe meer ik me klote en schuldig begon te voelen, en daardoor in een hele diepe put belande. Kon niet slapen, eten... niks... voelde erg ellendig. Vreemd wat je zou zeggen dat het een opluchting had moeten zijn. Niet dus.

Heb toen vanwege die diepe put om mijn beslissing niet door te zetten, en om eerst eens even goed voor mezelf wat dingen op een rij te zetten. Wat wilde ik nou eigenlijk. Het leek wel alsof ik niet met haar, maar ook niet zonder haar verder kon. Onmogelijke situatie! Heb toen ook wat professionele hulp gezocht in de vorm van een psycholoog om mij te helpen bij het in perspectief te brengen van probleem. Dit lukte in zekere zin, ik was binnen 2 maanden aardig weer op de been, en het was me duidelijk (gemaakt?) dat dit allemaal getriggerd was door de vele stress die ik in die periode ervaarde. Dit geloofde ik op dat moment ook, hoewel er toch nog altijd een beetje twijfel was.

Ben ervan overtuigd dat stress je rare dingen laat doen, vooral als het van alle kanten komt. Relatie, werk, verhuizing, miskramen. Maar een feit bleef dat in mijn relatie er iets niet lekker zat, ik kon er niet met de volle 100% voor gaan.

Toen werd ze weer zwanger, dit was heeeeel spannend en stressvol. Maar alles verliep goed ditkeer, en werd ik de trotse vader van een prachtige zoon! Het jaar die daarop volgden was ook helemaal in het teken van het gezin en het kind, en raakte het knagende gevoel wat ik had heel ver naar de achtergrond. We waren heel erg gelukkig met z'n 3en.

Maar na het eerste jaar kwam dat onrustige gevoel weer naar boven, dit uitte zich ook in een wederkerend huid probleem wat ik al vaker had gehad op momenten van veel stress. Normaal kreeg ik eens in het jaar een ontsteking van de huid bij mijn oor, maar dit maal kreeg ik het om de week.

Ook bij haar ging er weer iets kriebelen, en we wilden eigenlijk wel weer verhuizen. Dit was in 2005. We schreven ons in voor een nieuwbouw project, en kochten een huis wat we toen al wisten pas begin 2007 klaar zou zijn. Eind 2005 verkochten we ons oude huis en gingen om wat geld te sparen tijdelijk ik een appartement zitten.

Dit appartement was veel kleiner dan wat we gewend waren en zaten ook al snel behoorlijk op elkaars lip. Toch was het de eerste tijd erg spannend omdat we veel bezig waren met en inrichten van ons nieuwe droom huis. Tekeningen maken, badkamers uitzoeken etc.

Maar dat duurde niet lang, al snel raakte mijn vriendin in een soort van verslonsing. Als ze thuis was zat ze in dr makkelijke kleding op de bank nutteloze TV programma's te kijken waar ik helemaal gek van werd. Zelf was professioneel gezien in een stroom versnelling geraakt en was al 2 jaar behoorlijk door aan het groeien in mijn werk. Had ook op dat moment erg veel success en haalde daar heel veel voldoening uit.

Inmiddels zijn we in December 2006 beland en waar eigenlijk mijn huidige situatie een oorsprong vind.

Was net terug uit een reis voor het werk waar veel media aandacht bij was. Ik voelde me successvol ik was trots op mezelf en voelde me goed. Ik kwam weer terug op kantoor en zag daar een meisje rondlopen die ik nog nooit eerder had gezien, het was alsof er een bliksem door me heen ging!! Ik stond letterlijk vanaf het eerste moment dat ik haar zag helemaal op mijn kop. Vlinders in mijn buik..... echt meteen. Ik dacht dat liefde op het eerste gezicht niet bestond, of althans niet voor mij. Toch wel!!

Ik wilde meteen weten wie ze was en ging dus eenbeetje rondvragen. Het bleek een stagaire te zijn die net was begonnen en ze was 18!!!!!!!!!!!!!! Shit dacht ik, heb ik weer.... Daar kan ik dus helemaal niks mee doen, vertelde ik mezelf.

Maar de in de weken die daaropvolgden hadden we steeds oog contact, als ik langsliep of als zij dat deet. En een oogcontact wat net even 1 seconde te lang duurde om te denken dat het een vriendschappelijk iets was. Het was duidelijk dat er ook van haar kant iets los was gekomen.

Ik was toen bezig met een project waar ik ineens wat ondersteuning nodig had bij een aantal werkzaamheden. De projectmanager stelde voor om haar daarvoor in te zetten, gezien zij de tijd beschikbaar had. Ik vond dit uiteraard een heel goed idee! Maar toen ik een poging probeerde te maken om haar uit te leggen wat de bedoeling was, struikelde in steeds over mijn woorden en kwam er bijna niet uit!! Echt heel erg. Maar ook bij haar zag ik symptomen van een verliefdheid, ze werd steeds heel rood, en leed ook aan spraak gebrek.

Wij hebben op het werk een intern chat systeem, waar we al snel over het werk met elkaar gingen chatten. Dit chatten over het werk vloeide al snel over naar een meer vriendschappelijke chat... met zelfs af en toe wat geflirt. Ik was zoi verliefd... werd er helemaal gek van!!

Ik snapte er echt helemaal niks van, hoe kon ik nou verliefd worden op een meisje van 18. Sterker nog, hoe kon een meisje van 18 nou een man van 31 leuk vinden. Maar deze rationaliteit bezweek al snel voor die overweldigende gevoelens van liefde die ik voor haar voelde. Ze was zo mooi, zo lief, alles aan haar vond ik aantrekkelijk. Alles in mij wilde bij haar zijn.

In februari, werd het chat contact ineens ook SMS contact, en stuurde we elkaar een zee van berichtjes elke dag. Tot zelfs het punt dat ik al een SMS had ontvangen van haar als ik wakker werd, en ik er 1 verstuurde voordat ik ging slapen.... en we gingen soms door tot wel 4 uur sochtends met SMSsen. Maar ja waar ging dit heen??

Tot aan een avond tegen het einde van Februari, ik was even in de stad om iets te eten. Ze SMSste mij.. "waar ben je, ik wil je zien" ... ik twijfelde even, maar sprak met haar af. Ik zal er geen lang verhaal van maken... maar de eerste zoen was onvermijdelijk. Wat een zalig gevoel, ik was echt in 7de hemel. Alles in mij stond op zn kop, de hormonen gierden door mijn lichaam. Ik was nu echt helemaal verkocht. Zo verliefd!

Maar wel in een 10 jarige relatie met kind! :$

Dat kon me op dat moment niet heel veel afhouden van deze ongelofelijke ervaring, en ik wist ook nog niet wat ik ermee ging doen. Wat wel duidelijk voor me was, was dat er ineens iets was ingevuld wat ik al heeeeel lang miste.

Een week later zit ik s'ochtends in de douche, en ligt mijn telfoon thuis naast mijn bed. En mijn vriendin zit een berichtje binnenkomen, en die leest dat berichtje. Je raad het al.... ellende!!

Ik heb toen alles opgebiecht en zij verzocht me per direct ergens anders te gaan slapen, ze wilde me ff niet meer zien.

We hadden inmiddels ook de sleutels van ons nieuwe huis gekregen en wij zouden 4 weken later verhuizen naar het nieuwe huis. Perfecte timing dus van mij die verliefdheid. NIET DUS!!

Ik ging de eerste week bij mijn moeder slapen, en genoot van mijn onafhankelijkheid, overdag werken, s'avonds in het nieuwe huis klussen, en daarna even wat tijd doorbrengen met mijn nieuwe liefde. Voelde me 2 weken zooooooo goed!!!! Ik had de beslissing genomen, mijn relatie beindigen, en kijken of het toch mogelijk is een het leeftijds verschil met de liefde te overwinnen.

Maar ineens schoot er toch wel veel vermoeidheid en stress in, en begon er ook een groot gevoel van heimwee te ontstaat. Dit werd ook nog eens versterkt door een berg schuldgevoel en angst voor al het onbekende wat voor de boeg stond.

Besloot toen toch om deze wilde bevliegen te beindigen en eerst voor mezelf eens wat orde in mijn hoofd te maken, en wat beter te begrijpen wat te doen. Heb perslot een gezin, en daar ook een groot verantwoordlijkheids gevoel naar, en ik wil niet als een bezetene vreemde puberale beslissingen nemen.

Ik was een avond weer thuis om bij mijn zoon te zij en raakte in gesprek met mijn vriendin. Het bleek dat ze niet stil had gezeten en dat ok zij had gezoend met een ander!!!! Ik was zo boos, dat toen ik daar weg ging gelijk weer contact heb opgenomen met het meisje waar ik zo verliefd op was en heb haar die avond ook meteen gezien. Schijt dacht ik!! Dan niet! En ga ik hiervoor.

Een week later was dan de grote verhuizing. Mijn vriendin en ik keken mekaar de hele dag niet aan. Aan het einde van de dag, besloten we dat we zo snel mogelijk het huis te koop zouden zetten en dat we uit elkaar gingen. Dit was een donderdag.

De dag daarna kreeg ik van mijn vader te horen dat mijn oma in Italie was overleden, de somberheid over alles sloeg er goed in. De dag erna zag ik mijn vriendin weer, en die vertelde mij dat ze nu ook naar bed was geweest met die kerel!!!!!! Ow wat was ik boos en vertrok zondag samen met mijn zus naar Italie om daar de dag erop de begrafenis bij te wonen.De dagen daar waren heel zwaar, ik had steeds contact met het meisje waar ik zo verliefd op was, maar het besef van hetgeen wat ik was verloren was ook erg groot en maakte me heel verdrietig. En ik was zooo boos dat mijn vrienin met een andere kerel naar bed was geweest!!! Stom zou je zeggen.... heb je zelf ook gedaan..... maar toch was ik boos.

Dinsdag was ik weer op het vliegveld om terug te vliegen naar Nederland, en kreeg ineens een heel groote verlangen over mij heen naar mijn vriendin. Vreemd, maar het was zo. En ik SMSte haar dat ook. Ik kreeg een gelijksoortig antwoord terug, het was duidelijk dat er een verlangen naar elkaar was ontstaan door de hele situatie.

Met een goed gevoel ging ik weer naar huis en wilde mijn vriedin maar al te graag zien. Toen ik eenmaal thuis was was het gelijk raak, en we werden de volgende dag wakker. Met een kater. We waren heel boos op elkaar. Maar we gingen wel goed praten... maar na 3 dagen kwamen we tot de conclusie dat we uit elkaar moesten.

Dit was op paasmaandag, die ochtend hebben we de knoop doorgehakt, dachten we. Ik ben doen de rest van de dag op pad geweest met mijn zoon. En mijn vriendin was bij dr moeder. Die avond waren we weer allebij thuis. Ik sliep alweer een paar dagen thuis, want ik kon even niet meer terecht bij mijn moeder.

Die avond raakte we in een heeel lang gesprek, een heel liefdevol en oprecht gesprek waar veel van onze goeie gevoelens naar elkaar naar boven kwamen. Het gaf ons beiden een heel goed gevoel. We vroegen ons dan ook af, hoe we dit konden opgeven. Zoiets moois.

We besloten toen om er alles aan te gaan doen om bij elkaar te blijven. We hebben afgesproken om in relatie therapie te gaan en we hadden goeie moed. Ik ook.

Ik ben de dag ernaa opgestaan en heb toen tegen het meisje waar ik toch nog steeds zo verliefd op was gezegd dat ik mijn relatie niet zomaar kon opgeven en dat we niet met elkaar verder konden. Dit werd uiteraard niet met open armen ontvangen. Ook dat sloeg bij mij weer in als een bom. Nu ben in mijn grote liefde kwijt! SHIT!! PIJN!!!!!!!!!!!!

In de dagen die daarop volgden kreeg ik meteen weer een ontsteking bij mijn oor. Waar ik al sinds dat ik verliefd was geworden helemaaaal geen last meer van had gehad!!! Dat vond ik wel weer typish.

We zijn nu eigenlijk inmiddels in het nu beland. We zijn de zo'n 2 weken weer bij elkaar, en moet zeggen dat alle zorgen en verdriet die bij het uitelkaar gaan horen wel weg zijn. Maar ik voel me helemaal niet happy. Ik twijfel heeeeeel erg veel of ik wel het juiste doe. Eigenlijk voel ik dat ik dit helemaal niet meer wil, deze relatie. Maar tegelijk wil ik alles wat we wel samen hebben, en wat goed is niet opgeven!!

En hier nu het verband met deze site, ik heb een ongeloofelijk liefdes verdriet naar dat meisje toe. Heb nu al 2 weken dus geen intens contact meer met haar, spreek haar nog wel met moeite op het werk. Maar ik wil zooooo graag bij haar zijn. Ik word er helemaal gek van. En heb inmiddels ook het besef dat ik misschien nog maar 1 kans heb om dat nog te redden. Wat te doen??

Mijn ratio zegt dat ik omwille van het gezin voor mezelf tot de bodem moet komen van deze crisis, en een goed doordachte beslissing moet maken of ik door wil met deze 10 jarige relatie en een gezin intact houden. Of dat ik dat alles wil opgeven om of alleen of met dat meisje iets nieuws op te bouwen.

Mijn gevoel daarentegen zit bij dat meisje, ik droom elke nacht van haar, als ik aan haar denk krijg ik vlinders in mijn buiks. Alles in mij wil bij haar zijn en dat is zoooooo sterk. En ik eet beina niks meer van het verdriet.... voel me zoooo slecht...

Wat moet ik doen? Iemand een idee?

Thanks for listening