Wat een hel....

afbeelding van biteme

Ik ben helemaal de weg kwijt en weet niet meer wat ik wil. Weet alleen dat ik hier heel moeilijk mee kan omgaan....
Ben er in maart 2011 achter gekomen dat mijn vriend (12 jr samen en zoontje van 11) zijn aandacht richtte op een zakelijk contact. Had dit ontdekt via zijn email. Ik heb hem er in het verleden al vaak naar gevraagd, maar hij bleef altijd ontkennen. Zou zoiets nooit doen, omdat hij zoveel van mij hield.... Ook na het lezen van alle mailtjes en ermee confronteren, bleef hij ontkennen. Uiteindelijk heeft hij het toegegeven, maar vertelde er wel bij dat ze nooit fysiek waren geweest. Ik was kapot, kon niets meer.... Heb hulp gezocht, waar we samen heengingen. Hij zocht naar aandacht die hij van mij nauwelijks kreeg (zei hij...) In januari dit jaar biechtte hij op dat hij 2 keer bij een ex-vriendinnetje was geweest en haar met zijn ding had laten spelen. Stortte weer in een gat, dit had te maken met een behoefte die hij bij mij niet kreeg.... Maar goed, beweerde hij, nu wist ik alles.... Drie dagen later toen hij opbiechtte dat hij in 2004 een "relatie' had gehad van 2,5 maand met een collega. Heb 4 dagen met kalmeringstabletten zitten trillen en ben in een week tijd 7 kilo afgevallen.... Ik die altijd en overal zo eerlijk mogelijk over ben voel me zooooo ontzettend vernederd hierdoor!
Als hij nu een keertje was vreemdgegaan uit frustratie (want dat was toen de reden, zei hij) had ik het wellicht nog kunnen verwerken. Als hij het eerlijk opgebiecht had toen, ruzie hadden we er toch wel over gehad, maar dan had ik toen wel een keuze gekregen..... Als het bij een keertje was gebleven... maar bijna 3 maanden??!!!
Pijn doet het ook aangezien hij er niets van heeft geleerd, hij is er mee gestopt (voor ons gezin) maar een half jaar later stond hij bij dat ex-vriendinnetje met zijn broek naar beneden....
Hij zegt dat hij er niet meer tegen kon, geen besluit kon nemen en het daarom maar helemaal kapot maakte, zodat het afscheid duidelijker zou zijn... Maar afscheid heeft hij toen ook niet genomen....
In de jaren daarna heeft hij nog regelmatig contact opgenomen met zijn ‘relatie’… In 2009 heeft hij nog een kaartje geschreven en is toen nog met haar gaan eten en heeft liggen zoenen en rollebollen op haar bank. Dit heeft hij allemaal ontkend, tot ik met haar heb gebeld en zijn het opbiechtte. Heb overigens met alle sletten gebeld inmiddels….
Hij houdt oneindig veel van me, altijd gedaan, zegt hij. Maar dat was blijkbaar niet genoeg om er ook daadwerkelijk werk van te maken....
Ik hou van hem, maar mijn gevoelens zijn wel veranderd. Ik kan er niet mee omgaan dat juist hij zo respectloos met me is omgegaan, ik had dit echt nooit verwacht! Weet niet meer wat te doen! Ben nog steeds bij de psycholoog en heb hem aangeraden om ook iets aan zijn probleem te doen: problemen niet oplossen maar ze erger maken. Inmiddels is hij bij de huisarts geweest voor een doorverwijzing, gelukkig erkent hij dat hij hierin echt een probleem heeft. Hij wil graag verder en het nu wel goed doen, maar mijn vertrouwen is helemaal weg. Moet ik ons huisje, gezinnetje en alles wat we de afgelopen jaren hebben opgebouwd en de wetenschap dat we het ook heel leuk samen kunnen hebben, opgeven? Ik zal het hem altijd blijven nadragen, het zal me de rest van mijn leven blijven achtervolgen. Angst dat hij weer niet eerlijk is en dat het nog eens gebeurt. Word ik daar gelukkig van?
Ik weet het niet meer..........

afbeelding van evee

moeilijk, moeilijk,

moeilijk, moeilijk, moeilijk!

ik ben zelf bijna een jaar lang bedrogen dus wet maar al te goed wat je voelt!

WQat ik dan wel weer positiever aan dit verhaal vindt dan de mijne is dat de affaire niet ontzettend lang hebben geduurd en sommige al lang geleden waren. Daarnaast erkent hij dat hij een probleem heeft en heeft de stap genomen naar een psycholoog te gaan.

Maar aan de andere kant wordt vaak gezegd dat als een man eenmaal het vreemdgaan heeft kunnen proeven hij dit weer zal doen. Ik weet niet of dat zo is, maar ben er wel van overtuigd dat iemand niet zomaar veranderd, daar is heel heel veel voor nodig.

Is het geen idee om even een break van elkaar te nemen? Hopelijk gaat hij aan zichzelf werken bij de psaycholoog en komt hij er echt achter waarom hij zo doet en wat hij nu eigenlijk wil. En jij kan weer een p adem komen tijdens deze break, jezelf proberen weer wat sterker te maken en hebt dan wellicht een beter inzicht in wat je wil. En mocht je besluiten er voor te gaan dan denk ik dat relatietherapie noodzakelijk is want vertrouwen is niet zomaar terug en je relatie kan echt een hel worden als je maar blijft zitten met allerlei verwijten.

sterkte...

afbeelding van biteme

Bedankt voor je reactie!

De affaires hebben idd niet lang geduurd, maar zijn voor mijn gevoel nooit opgehouden aangezien hij altijd contact is blijven zoeken....
Sinds maart wonen we al apart, maar houden wel nog steeds contact. Ik ben er echt 24/7 mee bezig en ben langzaam doodop, slaap bijna niet enz. Onze zoon lijdt er ontzettend onder, die wil graag (natuurlijk) dat paps weer thuis komt wonen. Papa heeft toch beloofd dat hij het nooit meer zou doen, dan is het toch goed mama???

Heb geen idee waar ik het vertrouwen ooit weer vandaan moet halen.... in 2005 hebben we al een breuk gehad, aangezien hij niets met me deelde (allicht was net vreemdgegaan....) Kan aan zijn tel.rekeningen zien dat hij, nadat we weer bij elkaar waren, binnen een maand met zijn affaire heeft zitten bellen/mailen/smsen en even later in die gang stond.

Hij is nu wanhopig om mij weer terug te krijgen, maar ik heb het gevoel dat 'als de kip weer in het hok zit' hij binnen een half jaar weer in een andere gang staat. Zoveel vertrouwen heb ik er in....

afbeelding van evee

en de kans is vrees ik heel

en de kans is vrees ik heel groot dat dat gebeurd....tenminste als hij niet heel drastisch veranderd maar de kans daarop is helaas niet enorm groot.
Het moeilijke is dat jullie een kindje hebben wat ook enorm de dupe is geworden van al zijn vaders domme acties. En hoe leg je dit aan een kind uit?
Wat mij erg geholpen heeft om de ergste emotie in het begin door te komen was valeriaan en dan nam ik meestal valdispert extra sterk. Natuurlijk middeltje maar wel met het nodige effect. Het heeft me echt helpen slapen en het scherpe randje van de drama ging er wat vanaf waardoor ik wat helderder kon nadenken.

Of je hem wel of niet terug moet nemen kan ik je niet aanraden maar hem nu op dit moment terugnemen klinkt als gedoemd te mislukken.