Ik lees jouw verhaal en zie er veel herkenning in.
Mijn ex vriendin heeft volgens mij en vele anderen borderline.
Zoiets valt achteraf helemaal niet meer te verklaren inderdaad en degene die achterblijft zit vol met vragen die nooit beantwoord worden.

Wat is dat een vreselijke ziekte en wat een gevolgen heeft dat voor de omgeving, ons als exen en ook voor henzelf later blijkt.

Bij mij was het ook ineens over en op een hele lullige manier.
Zij leidde een chaotisch leven, 10 baantjes in een jaar , meteen weer ontslag, hele rare vrienden ontmoeten en zeer naief.
een vriendengroep van ca 7 man,die haar ineens vaarwel zeiden en het was nooit haar schuld.
Het komt omdat deze mensen oa altijd op zoek zijn naar bevestiging op een hele extreme manier en als ze maar even gekwetst worden, terwijl dat helemaal niet zo is, worden die anderen keihard neergesabeld.
alsof de vriendschap nooit iets betekend heeft, ik was daar doodsbang voor , want besefte als zij zo met vrienden kon omgaan die het ene moment de hemel in geprezen werden al na een paar minuten, een paar dagen later de grootste hufters bleken.

Uiteindelijk kreeg ik gelijk, de laatste week had ze met vrienden gepraat, ook zwaar aan de drugs en alcohol en die vonden mij een grote klootzak, die niets voor haar over had en ik heb nooit iets daarover verteld.
alleen iets over geld, dat ik haar na ca euro 3000,- te hebben geleend, daarmee stopte, omdat zij altijd zonder werk zat en altijd grote schulden had.

Toen had ik het gedaan en ze was ineens heel kil tegen me, haar vrienden wilden mij nooit meer zien en toen ik wanhopig reageerde waarom er zo'n kilte in haar hart gevaren was, gooide ze de hoorn van de telefoon erop.

Toen ben ik hard geweest, ik moest wel! ze was gek geworden en het ergste is ook nog dat zij heilig overtuigd zijn van hun gelijk achteraf.
Je was echt een slechte man, die niet wilde samenwonen, niet meer geld lenen etc.
Nee...natuurlijk niet, daar help je een vriendin niet mee die zelf eerst moest leren gelukkig te zijn met zichzelf en echt nodig had om intensieve therapie te volgen.

En ik snap het allemaal best, want ze is door haar moeder vreselijk vernederd en in elkaar geslagen heel vaak en als ze dan van school kwam waar ze ook weer in elkaar geslagen was door medeleerlingen, omdat ze zo'n vreemd kind was zei haar moeder:"Ach, ja je bent ook een waardeloos kind."

Dus ze is natuurlijk zwaar beschadigd en het is uitgelopen op een soort borderline of geestesziek

Maar het is wel heel bitter achteraf, dat iemand die zei zoveel van je te houden en dat er nooit meer een ander zou kunnen zijn en jij ondanks alle ellende haar toch telkens weer hetzelfde beloofde, wat er ook voor moeilijkheden zouden komen met haar, dat juist zij niet kan en/of wil toegeven.
Zij is de enige die nu de stap had kunnen zetten, haar leven met mij weer op te pakken.
ze had alleen maar de daadkracht zelf een keer moeten hebben, om alleen maar te zeggen, Nee ik accepteer het niet dat je het uitgemaakt hebt(uit wanhoop dus)en we gaan ervoor vechten, desnoods samen naar de pscyh.
Maar nee, ze kiezen voor zichzelf, bang om nog harder gekwetst te worden , als ze de waarheid onder ogen moeten zien.