Beste Pieter,

Waar ik me steeds over blijf verbazen in verhalen als de jouwe is..,
waar zit toch die verantwoordelijkheid die gedragen moet worden? Ten eerste tegenover je vrouw en ten tweede tegenover je kinderen?
Waarom wordt er niet aan de rem getrokken, uitgestapt,keuzes gemaakt?Ook van haar kant in deze. Waarom nemen jullie dan beiden niet de stap om aan jullie beiden ongelukkig huwelijk een einde te maken, en dan misschien eerst op eigen benen staan, zaken regelen, en DAN kijken of er genoeg zit tussen jullie? Er wordt zo makkelijk gezegd: Ja, ik ben verliefd geworden omdat het thuis niks meer is, ik ben ongelukkig, ik krijg niet wat ik wil of wat ik nodig hebt is in geen velden of wegen te bekennen...Is dat dan een excuus om de weg maar te bewandelen die jullie nu bewandelen?En het met het grootste gemak in jullie geval jaren laat aanslepen? En van haar kant nog eens een extra kindje op de wereld te zetten terwijl ze weet dat haar man het niet is wat ze zoekt?...En dan uit je verhaal te halen dat jullie relatie ook niet je-van-het is...Het feit dat zulke dingen vroeg of laat toch aan het licht komen, en de partners moeten vernemen dat dit al jaren aan de gang is, en hun op deze manier een gigantische klap wordt uitgedeeld, schijnt totaal niet in de weegschaal van belang te liggen..Alles wordt bedekt van jullie kant met de zogenaamde mantel der liefde, maar dat vind ik in deze niet passen en is het een daad uit puur egoisme..je verhaal is daarvan doorspekt...
Als jij alleen al de normen en waardes binnen een huwelijk op een respectvolle verantwoorde manier zou dragen, zou je je huwelijk beeindigen, zorg dragen voor je kinderen in de toekomst, je spijt betuigen tegenover je vrouw, en vanuit een 'vrijgezellen-bestaan' bekijken wat je doet met je vriendin...en dat geldt ook voor haar.
Je schrijft:'Zij houd van haar man, en ik minder van mijn vrouw...
Reeeealy? Nou, ik zou dan je woordenboek hierover nog maar eens opslaan...Als dit liefde is...denk ik toch dat jij en zij in een ander woordenboek lezen als ik...
De zogenaamde straf die je beschrijft die je dan krijgt omdat alle 'rust' weg is, is in mijn ogen meer dan verdiend, maar blijkbaar niet genoeg omdat dit al toch al vier jaar lang met het grootste gemak gedragen wordt...hoe bedoel je dan straf?
Als je werkelijk een 'gentleman' bent, dan neem je de beslissingen die genomen moeten worden in deze, maar niet om een manier vragen hoe je deze situatie door kan laten gaan en uitbuuiten voor eigen belang.
Het spijt me dat ik niet positief reageer op jouw schrijven, maar dat een wake-upp call in deze (vind ik) toch wel op zijn plaats is.
Wil jij jezelf ooit weer recht in de spiegel aan kunnen kijken, zal je ernaar moeten handelen...hoe 'rot' het ook is, en wat voor consequenties er ook voor jou (en haar) aanhangen.
Meer kan en wil ik hier niet over zeggen...de juiste keuzes zal je zelf moeten maken...

Een warme groet, Free Spirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

Beste Pieter,

Wat jij nu doet is geen verantwoording nemen voor je daden. Je zegt dat je denkt dat het egoistisch is om je vrouw hier nu mee te belasten terwijl je eigenlijk 'goed' bezig bent (?) Dat is in mijn ogen vluchtgedrag en bang zijn voor de consequenties. Ik denk dat je vrouw, na jou je misstapjes te hebben vergeven, dit wederom zou horen, jij niet meer lekker in je stoel zou zitten, of niet? Of kan het zo zijn dat jij haar van je escapade`s nog nooit eerlijk op de hoogte hebt gebracht, en dat je jou vertrek van toendertijd, je andere redenen hebt opgegeven? Als je werkelijk eerlijk in je huwelijk wil staan is dit toch een aardige hobbel die genomen moet worden. Is zij op de hoogte van je vier jarig durende relatie, die dan als knipperlicht aan en uitging, maar toch? Is zij op de hoogte van de afgelopen maanden? Is zij in die wetenschap? Want stel nu dat het wel boterde tussen je vriendin en jou...had je dan gewoon doorgegaan en haar in ontwetendheid gelaten? Dan had je verre van verantwoording gedragen en van twee walletjes gegeten...Zij denkt misschien tot op heden dat zij na de herkansing met iets goeds bezig is, terwijl dat niet het geval is, of denk jij van wel? Ik denk dan ook dat totale eerlijkheid tegenover je vrouw niet meer dan billijk is, en dat je aan haar die keuze moet laten of zij met jou verder wil, maar niet onder deze omstandigheden voor haar beslissen voor haar zogenaamde bestwil. Dat is in mijn ogen toch de koe niet bij de horens vatten, maar je achter de koe verschuilen...

Een warme groet,Free Spirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

Hoi Lin,

`k Word bang van je...hahahahahahaha
Maar je hebt wel gelijk! DUIDELIJKER advies kan je niet geven...

Free Spirit

Ik ben slechts jou in een andere vorm...

Hahaha Lin, en dat op je verjaardag... laat je humeur niet verpesten hoor. En ik sluit me er volledig bij aan. Mannen zoals Pieter weten niet waar het om gaat, weten niet wat liefde is! En een grote waarschuwing om met een hele grote boog om dit soort mensen heen te lopen. Gewoon kickzoekerij! Missen iets heel belangrijks in zichzelf. Mensen die alleen maar kunnen nemen en dat liefde noemen. Niets van begrepen allemaal!

Laat me humeur er ook zeker niet door verpesten. Maar als ik die blog dan lees, dan vraag ik me af, waar ben je mee bezig?
Hoe kan je dit iemand aandoen?
Misschien dat ze het in gaan zien als het hun zelf es overkomt, ze er dan es beter over na gaan denken!

Ik bedoel, je kan verliefd worden, maar daar hoef je toch niets mee te doen???? Ga je relatie onderzoeken, bespreek het, zoek wat je mist in je eigen relatie of wat er niet lekker loopt?

Ik zou niet eens toe kunnen geven aan die verliefdheid, als ik er alleen al aan denk hoeveel pijn je daar een ander mee doet. En dat bedoel ik met egoisme!