ja zelfs dat heb ik ook gedaan dus tijdens die avond, en tijdens de avond zelf ging het me heel goed af, dus ik leer er echt wel beter mee omgaan. Maar merk inderdaad dat ik dat gewoon moeilijk vind, zodra ik dan weer alleen thuis ben dan slaat de teleurstelling des te harder toe. Misschien heeft dat nog te maken met eerdere ervaringen, zit er nog pijn van eerdere verbroken relaties? Ik weet het niet. Op sommige momenten gaat wat jij zegt heel goed, en echt ik ga wel verder, ga nu hardlopen, gister ook weer de hele dag buiten geweest. Maar soms overvalt me zo'n enorm leeg gevoel van het gaat me gewoon nooit lukken, het is tevergeefs wat ik doe, het patroon dat ik al jaren heb van elke keer verliefd worden en weer op mijn bek gaan blijft zich gewoon herhalen welke manier ik ook probeer mijn leven te leiden, of ik nou zoek of niet, of ik nou geduld heb of niet, of ik er zelf voor ga of afwacht. Ik ben gewoon bang dat het met deze man ook weer bij die ene avond blijft, dat ik ook bij hem niet eens de kans krijg om hem werkelijk beter te leren kennen, en hij mij ook nooit zal kennen zoals ik ben, dat ik ook hem weer los zal moeten laten en ik ben het zoooo zat. Ik ben geen persoon om alleen te zijn echt niet, ik las dat in de blog van Moerbei die het heel mooi omschrijft altijd, en toch leid ik noodgedwongen een soort 'kluizenaarsbestaan', nou ja heb genoeg vrienden en zo maar mijn familie is ver weg, en een partner vinden lukt ook maar niet, waardoor ik gewoon het leven echt niet leid waar ik zo op gehoopt had. Meestal kan ik dat best accepteren maar nu gewoon even niet... Lust is het trouwens totaal niet, om even direct te zeggen op dat gebied staat er bij mij een knop om daar ben ik totaal niet mee bezig, het is echt deze persoon als persoon die me zo aantrekt juist omdat ik me zo rustig bij hem voel en we voor mijn gevoel heel veel dingen delen.