Beste Mori,

dit is exact het onderwerp waar ik laatste tijd veel mee zit, over nadenk enmet anderen over praat... wat intensief is het. Maar oh zo waar: wat er in jezelf (nog) niet is, of wat je eronder houdt, kan een ander niet opvullen. Wel heb ik een relatie ervaren waarin ik nog meer mezelf kon zijn dan zonder die ander, de 'perfecte' aanvulling op dat moment. En nu het over is, is heel duidelijk wat er aan uitdagingen en strijd voor mezelf ligt: de aandacht die ik aan een ander geneigd ben te geven, aan mezelf geven. Eindelijk volledig de strijd aangaan met mijn eigen valkuilen en depressieve gevoelens (en alles wat daarbij komt kijken) Lessen heb ik zeer zeker geleerd en ik ben nog aan het leren. Al met al een zwaar maar ook interessant proces wat in mijn ogen ook staat voor het aangaan van het leven zoals dat voor mij bedoeld is...
Ik vind dat je het mooi hebt opgeschreven en ik ben het met je eens. Het idee dat hier op deze site en overal om je heen mensen strijden voor zichzelf, hun herstel en geluk sterkt mij ook. Al is het soms moelijk!!!!!!!! Ook ik zit er middenin.
Wel weet ik dat mijn relatie tijdelijk heel veel mooie gevoelens in me losmaakte die ik niet kende (eerste echte liefde e.d.) en daar zonder moeten leven, voelt soms zo wrang; alsof iets heel moois van me is afgenomen wat ik eindelijk gevonden had... maar ik probeer te zien dat mensen komen en gaan in je leven en dat het vinden van geluk niet afhankelijk is van een ander. Wat een leerproces deze maanden! In een relatie sneeuwt mijn leerproces onder en heb ik genoeg aan het zijn met die ander en het zorgen voor die ander, waardoor ik mezelf tekort doe.. nu pas voel ik hoeveel ik dat gedaan heb! Maargoed, ik kan hier uren over schrijven omdat het voor mij nu ook zo leeft!