gr ??

het is mijn ex-vriend (zie mijn vorige bloks), ik had hem enkel gevraagd in een andere kamer te gaan slapen. Wel, als ik geweten had dat dat het ideale excuus zou zijn om een privé-kamer voor hen twee te hebben...
Ik weet dat het mijn zaken niet meer zijn, hij is single, hij mag doen wat hij wil, maar het doet zo'n pijn! Hij zegt "maar het is al een maand uit" en ik denk "het is nog maar een maand uit'. En in de kamer hiernaast dan nog! Vrijdag vertrekt hij voor 3 maanden, maar ik zit hier nog meer dan een maand, met dat mens in de kamer hiernaast! Heel de verdieping weet het ondertussen, ze komen smorgens savonds uit dezelfde kamer! En ik zit hier maar, alleen op bed, te huilen.
Overmorgen mijn eerste examen en mijn vriendinnen op MSN zeggen dat ik mij daar moet op concentreren, maar hoe moet dat nu als ik de hele tijd die beelden voor mij zie? Als ik mij zo verraden voel door mijn ex en mijn "vriendin", als het voelt alsof je de eenzaamste persoon op de wereld bent...
Nee, ik heb hier geen vrienden waarmee ik kan praten, enkel MSN en het helpt wel een beetje, maar het zou toch leuk zijn als iemand mij eens een knuffel gaf, als iemand mij eens naar buiten zou sleuren. Nu ga ik alleen weg, maar ik voel mij eenzaam in de massa...
Hoe kan hij mij dat nu aandoen? Is dit respect tonen? Is dit "vrienden zijn" zoals hij wil?
En ja, ik heb hem een mep gegeven, meerdere zelfs... en daarna hysterisch beginnen huilen, de gewoonlijke paniekaanval, zo'n dingen... Ooit wordt het beter...Maar het is ondertussen al 5 weken en ik ben weer bij af...