Het is al een poos geleden. Bijna een jaar. Ik zou beter moeten weten. Hij verdient mij niet. Hij heeft op zoveel manieren pijn gedaan. Hij is gevlucht. Hij heeft een kind gemaakt bij een ander. Hij heeft geen rekening gehouden met mij. Waarom, waarom droom ik nog steeds over hem, waarom wil ik hem nog, waarom is hij de eerste aan wie ik denk als ik 's nachts wakker word. Waarom verlangt iedere vezel in mijn lichaam naar hem? Ik zie zijn gezicht, iedere lijn, iedere spier, ieder plekje staat als een constante in mijn beeld. Ik voel zijn warmte. Iedere keer als de deur opengaat verwacht ik hem, mijn naam roepend.

Ik ben het zo zat, ik wil geen verdriet meer hebben. Ik wil verder. Ik wil hem terug.