Lieve Speler,

Gooi je emoties eruit! Huil en wees somber en lach en geniet! Niet opkroppen, dan blijft alles binnen aan je vreten en voel je je niet beter. Praat met mensen, of schrijf hier: verzamel de moed, het helpt!

Ik herken het gevoel van 'ik tegen de wereld', en merk bij mezelf dat dat minder wordt als ik de kant van de wereld kies. Door te delen met mensen en herkenning hoef ik steeds minder een gevecht te leveren, want ik merk dat ik niet alleen sta. Op de momenten dat ik weer terug kruip in mn schulpje begint het gevecht tegen de wereld weer, en voel ik me klein en alleen.

Jij staat zeker niet alleen! Jij hebt een mooie dochter! En er staan veel mensen aan jouw kant, als je ze toelaat.

Het is heftig als je hele leven opeens zo verandert als bij jou. Stapje voor stapje probeer je net als veel mensen hier (iedereen?) je eigen weg weer te vinden. En dat heeft tijd nodig, maar die vind je echt als je blijft proberen.

En ja, het leven stinkt soms idd.. maar probeer dan je neus dicht te knijpen en te zoeken naar een plek waar je weer vrij kunt ademen. Want die plekken zijn er ook.

Uit je, op welke manier dan ook. Blijf er niet alleen mee rondlopen. Want alleen ben je niet!!

Het raakt me om je hartekreet te lezen hier. Voor mij ben je een 'oudgediende' hierzo want ik herinner me je van de begintijd toen ik hier zelf totaal uit het lood geslagen terechtkwam.
Ik denk dat ik het gevoel dat je omschrijft wel een beetje ken. Dat gevoel van ik tegen de wereld ken ik soms ook wel een beetje maar vooral ook dat gevoel dat ik maar niet echt meer verder kan na mijn relatiebreuk. Ook ik had acht jaar een relatie en ook in mijn geval viel ze in ene(?) voor een ander om mij vervolgens kansloos te laten: Niets geen gesprek meer, niet meer willen/kunnen vechten voor ons. Geen kindje maar wel met haar heel intensief die wens gehad jarenlang (het mocht niet zo zijn). Ik 'vier' binnenkort mijn eerste jaar. De avond van 20 april was het dat ze met het eea aan bekentenissen kwam.

Al bijna een jaar en ik zie dat jij die grens inmiddels al gepasseerd bent. Nog onlangs heb ik hier een blog gepost waarin ik schreef dat ik me zorgen begin te maken om mezelf omdat dat gevoel van vastzitten, van niet echt verder kunnen, me maar niet wil verlaten. Enerzijds denk ik dat ik zelf (nog) niet voldoende doe om genoeg compensatie te vinden maar anderzijds merk ik dat zelfs op de momenten en in de periodes dat dat wel redelijk lukt ik toch maar niet echt loskom van wat er is gebeurd. Wat ik in elk geval wel heb gemerkt is dat het hoe dan ook goed doet om het af en toe van me af te schrijven, soms hier en soms gewoon voor mezelf. En nog steeds praat ik erover met deze en gene en hoewel ik vind dat ik soms ook moet proberen om mezelf te dwingen om niet in gepieker en gepeins te vervallen over wat er is gebeurd is het niet verkeerd denk ik om je ervaringen te delen met anderen. Misschien moet je het toch gewoon doen, speler; hier wel af en toe je gedachten, je verdriet, je onzekerheid of wat dan ook te ventileren. Het kan in elk geval geen kwaad denk ik.
Zelf overweeg ik binnenkort toch eens te bekijken of een bepaald soort therapie mss een goed idee is en ik wil daar deze week nog voor bij mijn huisarts langs.

Ben het helemaal eens met femmie die in haar reactie het volgende schreef: 'Ik herken het gevoel van 'ik tegen de wereld', en merk bij mezelf dat dat minder wordt als ik de kant van de wereld kies. Door te delen met mensen en herkenning hoef ik steeds minder een gevecht te leveren, want ik merk dat ik niet alleen sta.'

Besef ook dat het niet niks is wat je hebt meegemaakt, zo van het ene op het andere moment, na een lange relatie, zomaar te worden ingerolen voor een ander is beslist een schokkende en traumatische ervaring. Ik hoop dat je ergens toch het goede voor jezelf zult kunnen vinden en doen..

Peter