Hoe minder ik met haar bezig ben, hoe meer het op zijn plaats valt, mijn ex is... een wandelende contradictie, ofwel een wandelende tegenstrijdigheid.

Heel erg veel dingen die ze gezegd heeft zowel door de relatie heen als in de laatste paar maanden stroken gewoon niet met het feit dat het uit is, objectief gezien dan.

Als je zegt dat de verschillen te groot zijn, waarom probeer je dan zelf die verschillen te overbruggen door het plan op te stellen om een eigen bedrijf te starten, samen cursussen te gaan met onze gezamenlijke interesses en je in te leven in mijn studie?

Als je zegt dat de gevoelens weg zijn, waarom moet je dan echt hysterisch janken en bijna smeken dat je niet wilt dat de relatie over gaat om hem vervolgens weer te sterken door over de toekomst te praten, waar we willen wonen, hoe onze kinderen gaan heten en waar onze volgende reis naar toe gaat?

En waarom loop je op iemand te fitten en te zeggen dat je "al 23 bent en nog geen enkele opleiding hebt afgerond" terwijl je zelf met een jongen aan het daten bent die 32 is en al 6 jaar over zijn studie doet?

I don't get, hield ze zich al die tijd dan voor de gek, of wat?